Πριν λίγες μέρες κατευόδωσε στον ιστορικό ναό του Αγίου Αντωνίου στο Καστέλλι, η οικογένειά του και η κοινωνία του Καστελλίου και της γύρω περιοχής, τον Μιχάλη Δαμιανάκη. Έναν καλό άνθρωπο, γλυκό σύζυγο και πατέρα, σωστό δάσκαλο, υπέροχο προϊστάμενο, υπεύθυνο και ενεργό πολίτη, αληθινό δημοκράτη που σεβόταν και αγαπούσε τον Άνθρωπο, τον όπου Γης συνάνθρωπό του και τον Άνθρωπο που έκρυβε μέσα του.
Η αρμονία με τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του, δημιουργούσε την ισορροπία της προσωπικότητάς του και αυτή με τη σειρά της ξαναγεννούσε την ομορφιά και την ασφάλεια του Μέτρου, που τόσο σπανίζει σήμερα. Στο πρόσωπο, στο λόγο, στις απόψεις του, έβλεπες να είναι ένα αξεχώριστο σύνολο το μυαλό και η καρδιά του, η λογική και το συναίσθημά του, οι ανθρώπινες αξίες και ο ρεαλισμός του.
Ήταν ένα ωραίο παράδειγμα ανθρώπου που αποδείκνυε πως μπορεί να καλυτερεύσει η κοινωνία και η ζωή, δεν είναι ανέφικτη ουτοπία.
Είμαι πολύ χαρούμενη που τον συνάντησα, που κουβέντιασα μαζί του πολλές φορές στο Αρκαλοχώρι, όπου επί χρόνια με πλήρη επιτυχία διηύθυνε το Α’ Γραφείο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, προσφέροντας στους τυχερούς δασκάλους αληθινή συναδελφικότητα, ιερή, και στους πολίτες όλους το σοβαρό χαμόγελο της αγάπης του. Χαμόγελο ανθρώπου που έχει πάρει τη ζωή του σοβαρά. Ύστερα στο Καστέλλι, όπου επί πολλά χρόνια διηύθυνα το Γυμνάσιο, συνεχίσαμε να βιώνομε τον αλληλοσεβασμό, το άρωμα της ομορφιάς και της ανθρωπιάς.
Ο Μιχάλης Δαμιανάκης , ο καλός φίλος, έφυγε γρήγορα για τη γειτονιά των Αγγέλων, για την αιωνιότητα. Ίσως να ήταν έτοιμος, να έφτασε στην αυτοπραγμάτωση, να εκπλήρωσε τους στόχους του, να πέτυχε την πληρότητα. Ίσως πάλι να αναζήτησε έναν καλύτερο κόσμο.. Πάντως, έφυγε και γίναμε φτωχότεροι.
Γι’ αυτό, όσοι νιώσαμε την σιωπηλή του αξία δεν τον σκεφτόμαστε μέσα στο φέρετρο και τον τάφο. Τον βλέπομε μπροστά μας ζωντανό, δημιουργικό, φιλικό, χαμογελαστά σκεπτόμενο, να περιφέρεται στο γραφείο ή στους δρόμους. Μια θετική, διακριτική παρουσία, ένα σίγουρο ΣΥΝ.
Νιώθω τυχερή που μιλούσαμε από ψυχής, που μου εμπιστεύθηκε την πρόοδο των παιδιών του και τις σκέψεις του για τη Ζωή και τον Άνθρωπο.
Εύχομαι στην οικογένειά του να έχει υγεία και να νιώθει πάντα έντονη την παιδαγωγική και τρυφερή προστασία του.
Και στον ίδιο καλό παράδεισο.