Αγαπημένε μας Γιώργο,
Θα ‘θελα πάρα πολλά να πω, αλλά λόγω χρόνου θα είμαι όσο πιο συνοπτικός μπορώ.
Ο αγαπητός μας Γιώργος γεννήθηκε τον καιρό της Γερμανικής κατοχής, πρώτο παιδί της οικογένειας Εμμανουήλ Χονδράκη, οι γονείς του Μανώλης και Πελαγία Χονδράκη, σαν πρώτο παιδί της οικογένειας, του είχαν ιδιαίτερη αδυναμία κι ο Γιώργος πάντα ανταπέδιδε της αγάπης τους.
Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Λαγολιό, εκδιωγμένη η οικογένεια από τους Γερμανούς, ζούσαν σε μικρό χώρο με πολλές στερήσεις.
Παρακολούθησε τα μαθήματα του δημοτικού στο Τυμπάκι, τα Γυμνασιακά χρόνια πέρασε στο Ηράκλειο, σπούδασε με πολλές στερήσεις της οικογένειας Ιατρική, εργάσθηκε ως Διευθυντής στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου, διετέλεσε Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου για πολλά χρόνια κι επίσης πολλά χρόνια ως ιατρός ιδιώτης Ωτορινολαρυγγολόγος.
Ο Αγαπητός μας Γιώργος είχε έρωτα με την Ιατρική, την έβλεπε σαν λειτούργημα. Πάντα όταν ερχόταν στο Τυμπάκι επισκέπτονταν πολλούς αρρώστους συγγενείς, φίλους και αγνώστους, Για όλους είχε ένα παρηγορητικό λόγο.
Οι γονείς του απέκτησαν μετά το Γιώργο δύο κόρες, τη Μαρία και τη Βαρβάρα, είχαν σχέση λατρείας μεταξύ τους. Ο Γιώργος ήταν ο συνδετικός κρίκος της στενής και της ευρείας οικογένειας, αλλά και με τους φίλους πάντα ήθελε να αμβλύνει οξείες καταστάσεις.
Είχε την καλή τύχη να γνωρίσει τη σύντροφο της ζωής του, την αγαπητή σε όλους μας Κούλα.
Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μανώλη και τον Ιάκωβο, επίλεκτα μέλη της κοινωνίας.
Εργάστηκαν σκληρά για να τα σπουδάσουν και να τα αποκαταστήσουν οικονομικά.
Ο Γιώργος μας αγαπούσε με πάθος το Τυμπάκι, συμμετείχε στην συγγραφή του βιβλίου «Το Τυμπάκι».
Μιλούσε με νοσταλγία για την πλατεία Τυμπακίου, τα παιδικά και φοιτητικά του χρόνια, τις παρέες του, τα γλέντια με νέους και νέες της εποχής του.
Ενδιαφερόταν για τα προβλήματα της περιοχής Τυμπακίου, της ευρύτερης περιοχής Μεσσαράς, τον απασχολούσαν πάντα τα κοινά προβλήματα.
Γιώργο, η μακρόχρονη και αδιατάρακτη σχέση μας, οι πολύωρες συζητήσεις μας, οι εξομολογήσεις μας, οι υπέροχες αναμνήσεις, δεν θα μου επιτρέψουν να σε ξεχάσω ποτέ,
Γιώργο, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι άνθρωποι που σε γνώρισαν, με οδύνη σε αποχαιρετούν.Εύχομα η ουράνιος ζωή σου να είναι ευχάριστη όπως και η επίγεια.Για τους στενούς συγγενείς και φίλους έχω να πω:
Της φύσης τα φαινόμενα
μπορείς να τα δαμάσεις
αλλά τον πόνο της ψυχής
πως θα το ξεπεράσεις;
Θα είσαι για πάντα στη μνήμη μας.
Ανδρουλάκης Ι. Γεώργιος