Είναι γνωστό ότι το μεταπολεμικό κοινωνκό κράτος υπήρξε η απάντηση της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας στο μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού, κύριο σύνθημα του οποίου υπήρξε η κοινωνία της ισότητας. Και το κοινωνικό αυτό κράτος, παρά τις υφιστάμενες ανισότητες, άφησε ανοιχτή τη δυνατότητα χρησιμοποίησής του από το σύνολο του πληθυσμού και εξασφάλισε με τους μηχανισμούς αναδιανομής του κοινωνικού προϊόντος, αλλά και του κοινωνικού μισθού τους οποίους ανέπτυξε, την εργασιακή ειρήνη και την οικονομική ανάπτυξη, που μόνο σε ένα ειρηνικό εργασιακό κοινωνικό πλαίσιο μπορεί να υπάρξει.
-Οι βασικές αυτές αρχές του κοινωνικού κράτους εδράζοντο πρώτον, στην βασική αρχή της ισότητας, στην πρόσβαση για ίση ανάγκη. Δεύτερον, στην αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αναλογικής κατανομής βαρών. Και τρίτον στην αρχή της καθολικότητας, με τη συμμετοχή στα οφέλη όλου του πληθυσμού. Δηλαδή το πέπλο του κοινωνικού κράτους να αγκαλιάζει ολόκληρο τον πληθυσμό.
Η συνύπαρξη αυτών των τριών αρχών είναι απαραίτητη, γιατί η ακύρωση μιας από αυτές τις αρχές ακυρώνει αυτόματα και τις άλλες δύο.
Η κοινωνική πολιτική, άλλωστε, υπογραμμίζει τον” σοσιαλιστικό” χαρακτήρα και την κοινωνική του ευαισθησία του προοδευτικού πολιτικού φορέα αποτελεί δε την κύρια ειδοποιό διαφορά του από μια συντηρητική διακυβέρνηση, καθόσον οι άλλες πολιτικές διαφορές έχουν για διάφορους λόγους, αμβλυνθεί…
Έτσι, παρά το γεγονός ότι διαβαίνουμε προς μία πορεία σταθεροποίησης της οικονομίας και βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον σκληρής λιτότητας, η Κυβέρνηση αντί να δίνει προτεραιότητα στην κοινωνική πολιτική, και στην κοινωνική ασφάλιση, ανατρέπει τις κατακτήσεις των εργαζομένων, τα τελευταία 40 χρόνια και την αντικατέστησε με επιδόματα “ελεημοσύνης” μετατρέποντας το “κοινωνικό κράτος” σε “προνοιακό κράτος”.
Το κοινωνικό κράτος αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει έναν ορατό κίνδυνο σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Τα τελευταία χρόνια, σε διεθνή κλίμακα, έχει τεθεί σε αμφισβήτηση η λεγόμενη αρχή της καθολικότητας, υπό την έννοια της μερικής και επιλεκτικής διανομής των παροχών της κοινωνικής πολιτικής σε ορισμένα μόνο τμήματα του πληθυσμού, τα οποία δικαιολογημένα βέβαια, εξαιτίας των μειζόνων κοινωνικών κινδύνων, βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας και έχουν ιδιαίτερες ανάγκες. Αυτό όμως που αποτελεί κύριο πλήγμα στο κοινωνικό κράτος, το οποίο συρρικνώνεται, γιατί ακυρώνεται βασικά η αρχή της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης και λαμβάνει τη μορφή ενός προνοιακού κράτους, όχι κοινωνικού κράτους, που διασφαλίζει μία ελάχιστη κοινωνική προστασία. Ένα τέτοιο κράτος όμως αυτόματα θεσπίζει έναν κοινωνικό ταξικό διαχωρισμό, που μπορεί να αποτελέσει αίτιο ή και άλλοθι ακόμα κοινωνικών εκρήξεων και αναταραχών. Υπ’ αυτήν την έννοια λοιπόν, πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα αυτός ο κίνδυνος του να δοθεί η εντύπωση ότι στην κοινωνική προστασία έχει πρόσβαση μόνο ένα κομμάτι πληθυσμού. Αυτό βέβαια όχι μόνο στην κοινωνική προστασία (πρόνοια, ιατρική περίθαλψη, ασφάλιση) αλλά ακόμα και σε άλλες κοινωνικές παροχές κλπ. Πρέπει να προστατευθεί το κοινωνικό κράτος, άλλως τείνει να ακυρωθεί. Έτσι λοιπόν, υποσημειώνουμε αυτόν τον κίνδυνο και ότι πρέπει το κοινωνικό κράτος να καλύπτει – αν όχι όλο τον πληθυσμό – έστω το μεγαλύτερο κομμάτι.
Η πρόσφατη οικονομική κρίση που έφερε την χώρα μας στον απόχη του Δ.Ν.Τ. εμπεριέχει κινδύνους πιθανής χρεοκοπίας της οικονομίας της χώρας, που δεν έχουν ακόμα εκλείψει.
Απαιτείται ένας υπεράνθρωπος μαραθώνιος αγώνας ενημέρωσης κατά των όπου γης, κερδοσκόπων οι οποίοι υπονομεύουν τις οικονομίες των κρατών, ιδιαίτερα των αδύναμων και αποτελούν την σύγχρονη μάστιγα, στόχο τον οποίο μάλλον πέτυχε…
Οι επιθέσεις κατά της Ελλάδας ήταν μεθοδευμένες και εντελώς συγκυριακά στόχος ήταν η χώρα μας, θεωρούμενος σαν ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης, ενώ ο πραγματικός στόχος ήταν η υποτίμηση του ΕΥΡΩ και σειρά είχαν και άλλες χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία κλπ.)
Είναι γεγονός ότι η λιτότητα που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ, μετά το Καστελλόριζο, ανάγκασε το Κίνημα μας να “συγκρουσθεί” με τα κοινωνικά στρώματα που το στήριζαν, θεωρούμενο ότι δήθεν προσχώρησε στον νεοφιλελευθερισμό, ότι έχει χάσει την “ψυχή” του, γεγονός που το οδήγησε στην πολιτική συρρίκνωση του.
Προπαγάνδιζαν δε οι διατεταγμένοι κονδυλοφόροι ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει πρόταση εξόδου από την κρίση και χρησιμοποιεί μεθόδους νεοφιλελεύθερες, που αποτελούν “μονόδρομο”, το δε κοινωνικό της κράτος στηρίχθηκε σε δανεικά χρήματα, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος, αποσιωπώντας ότι την κρίση προκάλεσε ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός και οι αντιφάσεις του.
Η συνέχεια είναι γνωστή.
Η “πρώτη φορά Αριστερά”, που με κίβδηλες υποσχέσεις περί “σκισίματος” των Μνημονίων, κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία, τώρα εφαρμόζει με δουλικότητα, τα εντελώς αντίθετα από τα όσα κατά καιρούς κατήγγειλε, ξεχνώντας αρχές και ιδεολογίες με στόχο και μόνο να παραμείνει γαντζωμένη στην εξουσία.
Τώρα ισοπεδώνει και το “κοινωνικό κράτος” και το αντικαθιστά με το κολοβό “προνοιακό κράτος”…
Η επιβίωση, όμως, του Κοινωνικού Κράτους αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη σφυρηλάτησης της, κοινωνικής μας συνοχής, τόσο αναγκαίας για την ίδια την επιβίωση του έθνους μας.