Όποιος παρακολουθεί την πολιτική επικαιρότητα της χώρας, δεν μπορεί να μην έχει σημειώσει κάποιες δηλώσεις από μέρους εκπροσώπων της πολιτικής σκηνής οι οποίες πόρrω απέχουν από τη σοβαρότητα και την στοιχειώδη περίσκεψη.
Το πιθανότερο είναι πως γίνονται με αφορμή κάποιο άλλο περιστατικό ή αποσκοπούν σε δημιουργία εντυπώσεων σε συγκεκριμένα ακροατήρια, ή επίσης να φανούν ιδιαίτερα δραστήριοι στην πολιτική σκηνή και στην παράταξή τους. Βέβαια κάτι τέτοιο, όπως είναι ευνόητο, είναι δύσκολο να αποφευχθεί και ούτε μπορεί να απαγορευτεί άνωθεν. Το φαινόμενο βέβαια, να σημειώσουμε, δεν είναι αμιγώς ελληνικό, αλλά παγκόσμιο.
Τον τελευταίο καιρό, λοιπόν, ακούσαμε κατά καιρούς πολλά και φαιδρά. Μάθαμε παλιότερα πως και να απωλέσουμε και μερικά νησιά «δεν έγινε και τίποτα», ότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα» και τόσα άλλα αξιοπερίεργα και θαυμαστά τα οποία προκαλούν περίεργα συναισθήματα στον απλό πολίτη!
«Η κανονικότητα στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά», είπε η πολλά υποσχόμενη για τον πολιτικό σχηματισμό όπου ανήκει βουλευτής Έφη Αχτσιόγλου σε παλιότερη διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα το μέλλον της γηραιάς ηπείρου μετά την γνωστή πανδημία.
Εντυπωσιάζει τελικά το άκουσμα από δήθεν δηλώσεις σπουδαίων πολιτικών μας, όπως για παράδειγμα οι τελευταίες του πρώην πρωθυπουργού κ. Καραμανλή στην ορεινή κωμόπολη των Ανωγείων με την ευκαιρία προγραμματισμένης από καιρό τιμητικής εκδήλωσης στον πολιτικό Γιάννη Κεφαλογιάννη, γνωστό και επίλεκτο τέκνο της συγκεκριμένης περιοχής. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα λόγια εκτοξεύτηκαν από το στόμα του πολιτικού αυτού μετά από περίεργη σιωπή αρκετών ετών.
Γιατί άραγε ο πρώην πρόεδρος της Ν.Δ. επέλεξε την παρούσα χρονική στιγμή να πει κάτι, έστω, ενώ ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός γιατί δεν βρήκε μέχρι σήμερα την ευκαιρία να τοποθετηθεί σε άλλα εξ’ ίσου και ίσως περισσότερο ενδιαφέροντα γεγονότα και επέλεξε την τελευταία περίπτωση της παρακολούθησης του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη.
Αν και για αρκετούς στο κόμμα του παραμένει μια εφεδρεία για κάτι άλλο παραπάνω στην πολιτική σκηνή του τόπου, είναι πολλοί εκείνοι, και μέσα στην παράταξή του, που αδυνατούν να εξηγήσουν τα λεγόμενά του και προσπαθούν να διαβάσουν το βαθύτερο νόημα όσων ειπώθηκαν, χωρίς να λείπουν και κάποιες δηλώσεις που προσπάθησαν να ανασκευάσουν ή λειάνουν τις οξύαιχμες δηλώσεις ή τους αναμφισβήτητους υπαινιγμούς του.
Στην αξιωματική αντιπολίτευση πάλι, άδραξαν την ευκαιρία, κατά τη συνήθη τακτική τους, με σκοπό να την χρησιμοποιήσουν για φθορά της κυβέρνησης και φυσικά προς ίδιον όφελος. Κάποιοι επίσης επιλέγουν ηπιότερες απόψεις αφήνοντας στην άκρη ακραίες κραυγές και δημόσιους διαπληκτισμούς.
Φυσικά ο κάθε πρώην πρωθυπουργός έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να τοποθετείται επί κάθε σοβαρού προβλήματος της χώρας με ξεκάθαρο λόγο και τρόπο. Το πέταγμα όμως πυκνού καπνού στον αέρα που περιβάλλει την πολιτική ζωή του τόπου, παρεμποδίζοντας την πέριξ χρήσιμη ορατότητα μάλλον δεν προσφέρει και πολλά. Κι’ αυτό γιατί στη γωνία αναμένει η όποια υστεροφημία τους, όπως και η ιστορία και η απαραίτητη ενότητα της παράταξής τους.
Το χρονικό διάστημα που επέλεξε ο πρώην πρωθυπουργός να τοποθετηθεί, μια περίοδο τουτέστιν όπου η κυβέρνηση δέχεται την ολομέτωπη επίθεση από όλες τις γωνίες του πολιτικού σκηνικού, από γνωστά και άγνωστα κέντρα εσωτερικού και εξωτερικού, απαιτεί βαθιά περισυλλογή και γεννάει πολλαπλά ερωτηματικά. Αλήθεια, γιατί δεν τοποθετήθηκε έως τώρα σε πολλά γεγονότα της δικής του διακυβέρνησης που αμαύρωσαν την πολιτική ζωή του τόπου, και εδώ νομίζω δεν χρειάζεται η παράθεσή τους, χάριν συντομίας.
Όσο και να επιλέγει εκεί τη σιωπή, είναι απείρως περισσότεροι εκείνοι που δεν λησμόνησαν! Γιατί στους δικούς του καιρούς η χώρα αύξησε δραματικά το δημόσιο χρέος της και οδήγησε σε σύντομο χρονικό διάστημα στα επαίσχυντα μνημόνια. Τα ξέχασε όλα αυτά; Προφανώς όχι!
Λησμόνησε τότε που κάηκε η Αθήνα, το 2008, στα γνωστότερα ως δεύτερα δεκεμβριανά και όσα ακολούθησαν και με υπεύθυνο υπουργό για αρκετά από αυτά τον επόμενο πρόεδρο δημοκρατίας κ. Παυλόπουλο; Προφανώς όχι! Ας μην μακρηγορήσουμε όμως άλλο, κι ας κρατήσουμε από την όλη ιστορία εκείνο το αμίμητο «…Άλλο το να θωρείς κορφές και άλλο να τσι φτάνεις!» και ειδικά στην προσπάθεια κρητικής προφοράς του, όπως χαρακτηριστικά συζητούσαν οι ηλικιωμένες κυρίες της γειτονιάς μου!