Ίσως φαίνεται περίεργο να συνδέσουμε το έτος εκείνο, πριν από διακόσια χρόνια, με το σημερινό, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια καλή ευκαιρία να προσπαθήσουμε να αποτιμήσουμε τι κληρονομιά μας άφησε εκείνη η ελληνική επανάσταση αποτίναξης του τουρκικού ζυγού στον σημερινό κόσμο που κληρονομήσαμε προσωρινά απ’ τους προγόνους μας και δανειστήκαμε απ’ τους απογόνους μας.
Το έτος 1821, να θυμηθούμε, πέθανε εξόριστος ο Ναπολέων Βοναπάρτης (1769-1821) στη νήσο Αγία Ελένη, στο Κόλπο της Γουινέας, αφού είχε μεσολαβήσει η καταστροφή του Γαλλικού στρατού στο Βατερλώ (18 Ιουνίου 1815), από τους Βρεττανούς και τους Πρώσσους, αφήνοντας πίσω κάπου πενήντα χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους, απύθμενη ντροπή στη Γαλλία και την υποχρέωση καταβολής τεράστιων πολεμικών αποζημιώσεων, από μεριάς της, πέραν των πολλών άλλων που έπρεπε να ικανοποιήσει.
Στο κέντρο των ευρωπαϊκών υποθέσεων τότε βαρύνουσα και εξέχουσα θέση κατείχε ο Αυστριακός καγκελάριος Μέττερνιχ, παρεμφερή με αυτή της σημερινής καγκελαρίου της Γερμανίας. Οι προσπάθειες των υπόδουλων Ελλήνων είναι λίγο πολύ γνωστές, και πρέπει να είναι, σε όλους τους κατοίκους ετούτης της χώρας. Όμως πολλές πτυχές παραμένουν σκοπίμως, αν όχι στο σκοτάδι, τουλάχιστον, ούτε αναλύονται με λεπτομέρεια, ούτε δίνεται η πραγματική τους διάσταση, για διάφορους κάθε φορά λόγους.
Αν θελήσουμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό εκείνης της εποχής με την σημερινή, όσον αφορά πάντοτε τη χώρα μας, τότε, το 1821, για απελευθερωθούμε από τον τουρκικό ζυγό είχαμε την υποχρέωση να απευθυνθούμε σε μεγάλες δυνάμεις για βοήθεια των δίκαιων αιτημάτων μας, κι’ αυτές ήταν η Ρωσία, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρεττανία και η Γερμανική Συνομοσπονδία η οποία αποτελούσε στην ουσία ένα συνουθύλευμα γερμανόφωνων κρατιδίων.
Σήμερα, διακόσια χρόνια μετά, η Ελλάδα είναι ανεξάρτητο κράτος, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Βορειοατλαντικής συμμαχίας, αλλά πολλές πτυχές των σημερινών γεγονότων υπενθυμίζουν αφόρητα και αφάνταστα εκείνες τις εποχές. Η τουρκική προκλητικότητα βρίσκεται εδώ και ένα χρόνο στο ζενίθ, απειλώντας τη χώρα μας σε γη, αέρα και θάλασσα, ποικιλοτρόπως και σχεδόν επί καθημερινής βάσεως και φυσικά φαίνεται λογικό να προστρέχουμε για προστασία στις δομές τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και του ΝΑΤΟ, σε τακτά χρονικά διαστήματα ωσάν κράτος-ζητιάνος και παρίας, ενώ όφειλαν οι ίδιοι οι θεσμοί να το πράξουν αφ’ εαυτών και αυτομάτως!
Την στάση του Βερολίνου, ειδικά όσο είχε την προεδρία στην Ε.Ε., την γνωρίσαμε κατά κόρον! Όχι μόνο πλήρης αδιαφορία απέναντι στα ελληνικά αιτήματα, αλλά προσπάθεια να κατοχυρώσει τα δικά της οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα, αδιαφορώντας με εύσχημο τρόπο για όλα τ’ άλλα. Στην πραγματικότητα ακολούθησε σχεδόν με κινήσεις καρμπόν όλα εκείνα τα γεγονότα που διημείφθησαν διακόσια χρόνια πριν στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο της Βερόνας, το 1822.
Αυτό που διεξήχθη το φθινόπωρο του 1822, έγινε κατόπιν πρωτοβουλίας της Αυστρίας με κύρια θέματα την επανάσταση που είχε εκδηλωθεί στην Ισπανία και την Ιταλία και δευτερευόντως για αυτή που ξέσπασε στην Ελλάδα, από τον προηγούμενο ήδη χρόνο. Ήταν μια συνάντηση των διπλωματικών αποστολών των χωρών της ‘Ιερής Συμμαχίας’, που ουσιαστικά ήταν ο προάγγελος της σημερινής ευρωπαϊκής ένωσης.
Η συμμαχία εκείνη είχε ως σκοπό να συνθλίβει κάθε επαναστατική πράξη και αντίδραση που αποσκοπούσε να διαταράξει την καθεστηκυία τάξη και κυρίως τα πολυποίκιλα συμφέροντα των ισχυρών χωρών της Συμμαχίας και κυρίως των γερμανικών. Οι συγκρίσεις με την σημερινή Ε.Ε. φυσικά είναι εκ προοιμίου περιττές! Παρά τις επιστολές, λοιπόν, που τους έστειλε η επαναστατική κυβέρνηση των Ελλήνων, τα διαβήματα και κάνοντας όλες γενικώς εκείνες τις ενέργειες που μπορούσε να κάνει, η απάντηση του Συνεδρίου υπήρξε καθηλωτικά αρνητική.
Φυσικά η ελληνική αντιπροσωπεία μαζί με τον Γάλλο φιλέλληνα πλοίαρχο Ζουρνταίν, αποφασίζουν να παρουσιασθούν σε αυτό και να αναλύσουν τα δίκαια αιτήματα και τους πόθους της χώρας μας. Όμως τι ειρωνεία της τύχης! Ουδεμία φωνή υπέρ των Ελλήνων, με πλέον χαρακτηριστική εκείνης του Μέττερνιχ , ο οποίος όχι μόνο δεν τους δέχτηκε αλλά χαρακτήρισε τη στάση τους ως αυθάδεια, γιατί όπως είπε δεν υφίσταται ελληνικό κράτος και συγκεκριμένα ελληνικός λαός!
Αυτή ήταν η ξεκάθαρη και ωμή απάντηση της ‘Ιερής Συμμαχίας’, δηλαδή της Γερμανίας, στον αγώνα ενός χριστιανικού κράτους να απελευθερωθεί από τον μακρόχρονο οθωμανικό ζυγό! Φυσικά η ιστορία ακολούθησε αργότερα διαφορετικά μονοπάτια γιατί οι πολυπράγμονες Βρεττανοί διείδαν την περιοχή μας ως γεωστρατηγικό πλεονέκτημα, κινητοποιήθηκαν ύπουλα μέχρι να πράξουν το ίδιο και οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις με ότι αυτό συνεπαγόταν. Η δημιουργία όμως εκείνου του κράτους συνοδεύτηκε από ένα χρέος δυσβάσταχτο που παρέπεμπε ταυτόχρονα και στην αυστηρή κηδεμονία της χώρας υπό γερμανό μονάρχη, τον Βαυαρό Όθωνα.
Αυτή ήταν η κρυφή ουσία όλης της επανάστασης, η οποία μπορεί μεν να έδωσε μια μορφή ανεξαρτησίας στην Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα ελεγχόμενη, ύπουλη και προσχηματική. Κάτι το οποίο, με διάφορες μορφές, συνεχίζεται ακάθεκτα μέχρι τις μέρες μας. Φέρνοντας όλα αυτά τα γεγονότα και πολλά άλλα στο μυαλό, και ανάγοντάς τα στο σημερινό γίγνεσθαι, δεν μένουν και πολλές ελπίδες για πλήρη και πραγματική ανεξαρτητοποίηση της χώρας η οποία συνεχίζει να πλέει και να ταλανίζεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.
Η καγκελάριος της Γερμανίας με την αταλάντευτα στοχευμένη πολιτική της ώστε να μην στεναχωρήσει την μακραίωνα σύμμαχό της, την Τουρκία, από τη μια μεριά, ετοιμάζει να της προσφέρει τα γνωστά υποβρύχια που θα αλλάξουν την στρατηγική ισορροπία στις θάλασσες του Αιγαίου και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου με τα γνωστά πια ανταλλάγματα που ήδη λαβαίνει και θα συνεχίσει να λαμβάνει εις βάρος φυσικά των ελληνικών συμφερόντων.
Από την άλλη, η υπερατλαντική παγκόσμια δύναμη η οποία έχει ήδη ωφεληθεί από πληθώρα βάσεων και άλλων διευκολύνσεων φαίνεται πως βρίσκεται κοντά στα δικά μας συμφέροντα, αλλά κάτι δηλώσεις διπλωματικών της στελεχών ότι οι ζητιάνοι, δηλαδή εμείς, δεν πρέπει να έχουν την πολυτέλεια της επιλογής, αναφερόμενες συγκεκριμένα στην επιλογή των πολεμικών φρεγατών που προτίθεται να αγοράσει η χώρα μας με την καταβολή του καθόλου ευκαταφρόνητου ποσού των περίπου πέντε δισεκατομμυρίων ευρώ, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Αλήθεια, πόσο κοντά στα συμφέροντα και τις απαιτήσεις του ναυτικού μας βρίσκονται οι συγκεκριμένες φρεγάτες όταν υπάρχει πληθώρα αντίθετων φωνών από έμπειρα στελέχη του μέσα στο ναυτικό; Πόσο αλήθεια είναι η απόρριψη από την ελληνική κυβέρνηση της αμυντικής συμφωνίας που είχε προταθεί από τη Γαλλία με την παράδοση απ’ αυτή των δικών της συγκεκριμένων σκαφών;
Και ακόμα πόσοι πολιτικοί μας από τον χώρο του κυβερνητικού στρατοπέδου γνωρίζουν όλα αυτά και τι κάνουν γι’ αυτό, γνωστού όντος ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός ολοένα και πιο επικίνδυνου τουρκικού ιμπεριαλισμού; Και τέλος, τι κάνουν ορισμένοι κύριοι από την αντιπολίτευση, πέρα από το να χορηγούν βιβλιάρια κομματικής τοποθέτησης σε Έλληνες ήρωες του 1821;
Πρόσφατα ακούστηκαν στον συνήθη διαπληκτισμό των πολιτικών αρχηγών μέσα στη Βουλή και κάποιες αναφορές για τον Διονύση Σαββόπουλο και αφορούσαν συγκεκριμένα το δίσκο του «Τραπεζάκια έξω». Όμως ο τραγουδοποιός αυτός έχει στο βιογραφικό του σημείωμα και έναν άλλο, με τίτλο «Δέκα χρόνια κομμάτια». Φανταστείτε να είχε έμπνευση και για έναν άλλο με τίτλο «Διακόσια χρόνια…», τι άραγε να συμπληρώσουμε εδώ; … Ταπείνωσης, απογοήτευσης, απελπισίας, ή τι άλλο;