Μια καινούρια μέρα ξημερώνει στην μικρή επαρχιακή πόλη, λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη πανδημία. Η Ναζιάρα σουλατσάρει πάνω-κάτω στο κρεβάτι του Άρη, προσπαθώντας να τον αποσπάσει από την «αγκαλιά του Μορφέα». «Ναζιάρα», είναι το όνομα της γάτας του Άρη. Όνομα και πράμα όμως!
Τεντώνεται, μαζεύεται και τρίβεται πάνω στα σεντόνια, γρυλλίζοντας αδιάκοπα, ακόμα κι όταν κάποιες στιγμές κάθεται για λίγο πάνω στην ουρά της και γλείφεται. Μετά από μια περιστροφική κίνηση γύρω από τον εαυτό της, η παιχνιδιάρα φουντωτή ουρά της, άθελά της θέλω να πιστεύω, «μαστίγωσε» ελαφριά το πρόσωπο του κοιμώμενου Άρη. Δεν ξέρω αν την έβλεπε στον ύπνο του, αλλά ξυπνώντας απότομα εκείνος δεν έδειξε να εκπλήσσεται από την παρουσία της ανυπόμονης τριχωτής φίλης του. Υποθέτω πως δεν ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζε αυτού του είδους την… αφύπνιση!
Πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη εκείνος, η Ναζιάρα τον καλημέρισε με ένα (τι άλλο;) ναζιάρικο νιαούρισμα. Ακολούθησε κι ακόμα ένα νιαούρισμα, πιο παρατεταμένο και πιο βαθύ, που μόνο ο Άρης μπόρεσε να το αποκωδικοποιήσει: «Καλημέρα Ναζιάρα! Ήθελες να προλάβεις πρώτη να μου ευχηθείς για τα γενέθλιά μου και το κατάφερες! Θα προσπαθήσω να σου το ανταποδώσω στα δικά σου γενέθλια. Πήγαινε τώρα να δεις αν έχει ξυπνήσει η My Life». Έτσι αποκαλούσε ο Άρης την μητέρα του, την κυρία Ζωή. Τη Ζωή του!
Η κυρία Ζωή άκουσε την συνομιλία του Άρη με την Ναζιάρα και μπήκε αμέσως στο δωμάτιο. Άνοιξε διάπλατα την μικροσκοπική αγκαλιά της και αφού κάθισε στο κρεβάτι, έσφιξε μέσα της τον γιό της τον μονάκριβο και τον φίλησε. «Άλλος ένας χρόνος υγιέ μου! Άλλη μια σπουδαία διαδρομή. Και του χρόνου καμάρι μου!», είπε με δάκρια στα μάτια.
Έμεινε μαζί του ξαπλωμένη, σχεδόν πάνω του για λίγα λεπτά, χαϊδεύοντάς του τα μακριά μαύρα του μαλλιά, μέχρι που ένιωσε το πόδι της Ναζιάρας να παίζει κι εκείνο με τα μαλλιά του Άρη, διεκδικώντας έτσι η πονηρή γάτα, το δικό της μερτικό στο κανάκεμα του αφεντικού της, αλλά και υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα την ξεχασμένη ίσως παρουσία της.
«Έλα να σηκωνόμαστε σιγά-σιγά, για να προλάβουμε να ετοιμαστούμε», είπε με αποφασιστική φωνή η κυρία Ζωή και αφού σηκώθηκε από το κρεβάτι, κράτησε σαν μωρό το παλληκάρι της, τραβώντας τον προσεκτικά να σηκωθεί και να καθίσει στο κρεβάτι.
Μετά έβαλε το ένα χέρι της πίσω από το κεφάλι του Άρη και με το άλλο έσπρωξε δύο μεγάλα μαξιλάρια πίσω από την πλάτη του, για να τον κρατήσουν σε όρθια στάση.
Οι κινήσεις της κυρίας Ζωής ήταν προσεκτικές και μελετημένες. Τις έκανε σχεδόν μηχανικά, εφαρμόζοντας κόλπα και τεχνικές που της επέτρεπαν να κερδίζει σε δύναμη.
Είναι μια μικροκαμωμένη, ηλικιωμένη γυναίκα, γύρω στο ενάμισι μέτρο, με τεράστιο όμως ανάστημα ψυχής! Βλέποντάς την για πρώτη φορά, δεν μπορείς να καταλάβεις που μπορεί να κρύβει μέσα στο μικροσκοπικό της σώμα, τόση μεγάλη εσωτερική δύναμη, τόση υπομονή, τόση επιμονή και θέληση. Τόση αντοχή και γενναιότητα! Είναι πάντα γελαστή, αισιόδοξη και καλοσυνάτη με όλους τους ανθρώπους.
Μόνο στα μάτια της, αν κοιτάξεις προσεκτικά και βαθιά μέσα τους, θα αντικρίσεις μια απέραντη μελαγχολία, μια ανείπωτη θλίψη και ένα καλά κρυμμένο παράπονο.
Εκείνη όμως, περήφανη όπως είναι, δεν θα σου δώσει πολλές ευκαιρίες να «αποκρυπτογραφήσεις» τον καημό της, στρέφοντας γρήγορα κάπου αλλού το βλέμμα της. Είναι γιατί δεν επιτρέπει σε κανέναν να μοιραστεί μαζί της τον μεγάλο καημό.
Είναι όλος δικός της – κατάδικός της – και τον κρύβει σαν φυλαχτό, στην πιο βαθιά γωνιά της καρδιάς της. Εκεί, τον «κουβαλά» για τριάντα έξι ολόκληρα χρόνια. Όσα και τα χρόνια του μονάκριβου γιού της του Άρη, που γεννήθηκε παραπληγικός!
Όλα αυτά τα χρόνια, μάνα και γιός, λειτουργούν σαν ένας άνθρωπος.
Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον με τον τρόπο του. Δυο άνθρωποι σε έναν κοινό αγώνα, δύσκολο. Μια αδιάκοπη προσπάθεια για επιβίωση.
Ο Άρης είναι ιδιαίτερα ευφυής και συχνά του αρέσει να αυτοσαρκάζεται με χιουμοριστική διάθεση για την κατάστασή του. Δεν αποκαλεί τυχαία τη μάνα του «My Life» (Ζωή μου). Αναγνωρίζει τον καταλυτικό και ουσιαστικό της ρόλο στη ζωή του. Εκείνη, δέχεται όλα του τα πειράγματα και καμαρώνει για τον έξυπνο και θαρραλέο γιό της.
Ο Άρης δεν αποτελεί βεβαίως μοναδική περίπτωση. Ανατρέχοντας στα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία της τελευταίας δεκαετίας, διαπιστώνουμε ότι το φαινόμενο της αναπηρίας έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Περίπου το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού, ή ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, ζουν με αναπηρίες. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν περίπου 100 εκατομμύρια άτομα με αναπηρίες. Την τελευταία δεκαετία οι ρυθμοί έχουν αυξηθεί (2-7%) γεγονός που οφείλεται, μεταξύ των άλλων, και στην αυξητική τάση που σημειώνεται στα τροχαία ατυχήματα. Ο Π.Ο.Υ. (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) ανακοίνωσε το 2015, ότι κάθε χρόνο, περισσότερα από 50 εκατομμύρια άτομα σε όλο τον κόσμο τραυματίζονται, εξαιτίας τροχαίων ατυχημάτων.
Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία υπολογίζεται γύρω στο ένα εκατομμύριο, καθώς δεν έχει γίνει επίσημη απογραφή. Η εκτίμηση αυτή προκύπτει από στοιχεία που διαθέτει ο Π.Ο.Υ. και από επίσημους φορείς του κράτους.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται να ανταπεξέλθουν στη δύσκολη καθημερινότητά τους, μέσα σε έναν κόσμο, ασύμμετρο, αφιλόξενο και εχθρικό απέναντί τους. Είναι πράγματι, «αληθινοί ήρωες της ζωής», μαζί με τους ανθρώπους που στέκονται διαρκώς στο πλάι τους και τους φροντίζουν! Άνθρωποι που ανεβαίνουν τον δικό τους «Γολγοθά» και καλούνται να σηκώσουν στις πλάτες τους ένα βαρύτατο φορτίο ζωής.
Οι άνθρωποι αυτοί ζουν ανάμεσά μας, αλλά για κάποιους από εμάς φαίνεται πως είναι «αόρατοι»! Για την Πολιτεία πρώτα απ’ όλα και την ασυγχώρητη διαχρονική αδυναμία της να αφουγκράζεται τις αγωνίες τους και να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους και τα όνειρά τους. Η κοινωνική αντίληψη για την αναπηρία στην Ελλάδα, επηρεάζει ουσιαστικά και καθορίζει το βιοτικό επίπεδο των ατόμων με αναπηρία. Η θεωρία, που δυστυχώς υιοθετείται από πολλούς, που θέλει τα άτομα με αναπηρία να είναι άρρωστα, τα οδηγεί σε αποκλεισμό από την κοινωνία και τους στερεί το δικαίωμα για εργασία, εκπαίδευση, διασκέδαση και συμμετοχή στα κοινά.
Η 3η του Δεκέμβρη έχει καθιερωθεί από το 1992, ως «η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία», με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σε θέματα αναπηρίας. Ας γίνει η αφορμή εκείνη η μέρα, για να προσέξουμε λίγο περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους.
Το μόνο που ζητάνε από εμάς είναι σεβασμός, ίση μεταχείριση και ίσες ευκαιρίες.
Ας φροντίσουμε τουλάχιστον, να τους διευκολύνουμε την προσβασιμότητα στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στους κοινόχρηστους χώρους και στις δημόσιες υπηρεσίες.
Όλα τώρα είναι έτοιμα για το πάρτι γενεθλίων του Άρη. Η κυρία Ζωή έχει φροντίσει και την τελευταία λεπτομέρεια. Οι λιγοστοί, αλλά σπουδαίοι φίλοι της διμελούς οικογένειας, είναι εκεί και φωτογραφίζονται γελαστοί δίπλα στο τιμώμενο πρόσωπο. Εκεί κάπου πιο χαμηλά ποζάρει και η Ναζιάρα, τρίβοντας την σηκωμένη τρεμάμενη ουρά της στα πόδια των παραβρισκόμενων. Ο Άρης, με ένα φύσημα σβήνει τα δυο κεράκια με τους αριθμούς 3 και 6 και όλοι τότε τον χειροκροτούν και του εύχονται «και του χρόνου»!
Σε λίγη ώρα, ένας-ένας, θα αρχίσουν να αποχωρούν οι καλεσμένοι από το πάρτι γενεθλίων και τότε θα βρεθούν ξανά μόνοι τους, ο Άρης με τη μητέρα του. Τη Ζωή του!
Δεν ξέρω αν θα σκέφτονται τα επόμενα γενέθλια. Δεν ξέρω αν θα μετράνε άλλη μια νίκη στον κοινό τους αγώνα. Σίγουρα όμως γνωρίζουν και οι δυο τους πολύ καλά, πως ο αγώνας αυτός συνεχίζεται, και ότι αύριο μια καινούρια μέρα ξημερώνει.