Πάνε επτά μήνες από τότε που βρέθηκα στο ΠΑΓΝΗ μ’ ένα δύσκολο σπάσιμο του ποδιού μου, χτύπημα πάνω στο χτύπημα των σεισμών και του ξεσπιτωμού.
Στο πεσμένο μου ηθικό ήρθε τότε- μάννα εξ ουρανού, ζωή και ανάσταση- ο καλός γιατρός μου, ο γνωστός καθηγητής Γιώργος Κοντάκης, διευθυντής της Ορθοπεδικής Κλινικής και Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Στα πρώτα μου βήματα ως φιλολόγου στο γυμνάσιο Καστελλίου, στην τρίτη τάξη, όπου φοιτούσε ο Γιώργος, σχεδόν μισό αιώνα πριν, συναντηθήκαμε και συμπορευτήκαμε, δασκάλα εγώ –μαθητής αυτός.
Έμεινε στη μνήμη και στην ψυχή, όπως όλα τα παιδιά μου- καθένα με την δική του προσωπικότητα. Ήταν ένα παιδί έξυπνο, σοβαρό, ευγενικό, με εσωτερική ζωή, ουσιώδεις σχέσεις με τον εαυτό του και σπάνια για την ηλικία του συνέπεια σκέψεων-λόγων και πράξεων, όπως σημειώνω στον «Κατάλογο» εκείνης της χρονιάς. Χαρίσματα που έβλεπα στον πατέρα του, εκλεκτό πρωτοποριακό δάσκαλο, που, όταν ερχόταν να ρωτήσει για τον γιο του, το έκανε με καίρια ερωτήματα, απόλυτα συγκεκριμένος και ουσιαστικός.
Ήταν σε μια τάξη παιδιών που μέσα τους έσφυζαν δημιουργικές και αναπλαστικές δυνάμεις. Κι εγώ ήμουν κοντά σ’ αυτές τις δυνάμεις, άπειρη ακόμη, αλλά και με χιλιάδες όνειρα και σχέδια για την αληθινή τους μόρφωση, για το καλύτερο αύριο, το δικό τους και του κόσμου.
Η επαφή μου με την ενδιαφέρουσα περιοχή του Καστελλίου και το πανέμορφο ιστορικό χωριό του Γιώργου, την Κασταμονίτσα, στις υπώρειες της Δυτικής Δίκτης, το οποίο οραματιζόμουν κέντρο του αγροτουρισμού της περιοχής, μου επέτρεπε να μαθαίνω την εξέλιξη των μαθητών μου, την επαγγελματική, κοινωνική και πολιτική τους πορεία.
Οι σπουδές, η σταδιοδρομία και κυρίως η ανάδειξη του Γιώργου Κοντάκη στην θέση του Πρύτανη μου έδωσαν ικανοποίηση, χαρά και ελπίδα ότι με την προσωπικότητά του θα επηρέαζε προς το καλύτερο τον χειμαζόμενο χώρο της Δημόσιας Υγείας, όσο βέβαια του επέτρεπαν οι συνθήκες. Μου το επιβεβαίωνε, όπως τον έβλεπα στα ΜΜΕ, η στάση του σώματος, ο δωρικός του λόγος κι η ολοκληρωμένη έκθεση του εαυτού του, στοιχεία που έδειχναν την εσωτερική του ζωή και το ήθος του.
Μεγάλη τύχη να βρεθώ στα χέρια του μαθητή μου αυτή την δύσκολη ώρα της ζωής μου. Η πολύ ιδιαίτερη αυτή σχέση στα έγκατα της ψυχής μέσα λειτούργησε άριστα. Η απόλυτη εμπιστοσύνη μου προς αυτόν ενισχύθηκε, όταν διαπίστωσα την φυσική του απλότητα, την ταπεινότητα, την καλοσύνη και την ανθρωπιά του, καθώς και το οξύ, εισδυτικό αποφασιστικό βλέμμα και προ πάντων την καθαρή του ματιά.
Όταν επίσης είδα την εκτίμηση των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού στο πρόσωπό του, ότι αποτελεί γι’ αυτούς το παράδειγμα. Εδώ οφείλεται η εύρυθμη λειτουργία του νοσοκομείου σε καιρούς μάλιστα χαλεπούς λόγω της έλλειψης γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, παρά την πανδημία.
Ένιωθα , παρά τις δυσκολίες μου, μεγάλη αισιοδοξία κι ελπίδα, βλέποντας να σηκώνουν οι λίγοι υπάρχοντες το ασήκωτο βάρος με πλήρη συνείδηση, με υπομονή και συχνά με αυτοθυσία, παρά τους χαμηλούς τους μισθούς. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ ονομαστικά σε πρόσωπα τέτοιας αυτοθυσίας, που το ηθικό τους φρόνημα σκορπίζει γύρω τους ευωδία.
Καιρό τώρα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου για τον μαθητή και γιατρό μου Γιώργο Κοντάκη καθώς και για όσους γιατρούς και νοσηλευτές ακολουθούν το παράδειγμά του. Με σταματούσε όμως, όταν το αποτολμούσα, η μεγάλη μου συγκίνηση και η επιφύλαξή μου μήπως ενοχληθεί η σεμνότητα του καλού μου μαθητή. Το αποφάσισα σήμερα, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, η γιορτή της Αγάπης και τον παρακαλώ να με συγχωρήσει γι’ αυτό. Το αποφάσισα απηυδισμένη κι απελπισμένη από τους ρύπους , όπου έχουμε βουλιάξει. Από την αποφορά του ατομικισμού, της εξαγοράς των συνειδήσεων, της θεοποίησης του χρήματος, της απανθρωπιάς, του αμοραλισμού.
Και μάλιστα όχι της Ψωροκώσταινας αλλά μέσα στις δομές της ΕΕ. Καταστάσεις που προβάλλονται, για να κρύψουν τα ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, από τα τρομολάγνα ΜΜΕ διαρκώς (για να μας απελπίσουν), σαν να μη γίνεται κανένα καλό πουθενά, σαν να έχουν αλλοτριωθεί όλοι οι άνθρωποι παντού στη Γη.
Όχι, λοιπόν. Υπάρχει πάντοτε η Ανθρωπιά, η προσφορά στον άνθρωπο. Το Καλό, απλό και ταπεινό. Ποτέ κραυγαλέο, αλλά πάντοτε αντίδοτο στην δυσωδία. Υπάρχουν Άνθρωποι-Ανθρωπιστές. Ποτέ δεν έλειψαν. Είναι το Αλάτι της Γης. Κι όπως έλεγε η μάνα μου: «Γι ‘ αυτούς στέκει ο κόσμος».
Δουλεύουν στα σχολεία, για να ανοίξουν δρόμους στα παιδιά, να φωτίσουν το νου και την ψυχή τους, για το δικό τους και της Κοινωνίας το καλύτερο αύριο. Δουλεύουν στη γη και στα εργοστάσια, για να παράγουν και να ζούμε. Δουλεύουν στα νοσοκομεία μέσα στους ιούς και τα μικρόβια, για να γιατρέψουν τον κόσμο. Πολλοί, εθελοντικά. Επιστήμονες με ήθος και ανθρωπισμό, που διαθέτουν τη ζωή τους. Η Ύπαρξή τους και το παράδειγμά τους είναι η άσβηστη ελπίδα μας.
Κανένας υπεύθυνος δεν τους ευχαριστεί. Παίρνουν χαρά μεγάλη χωρίς να την περιμένουν, όταν διαπιστώνουν την αναγνώριση και την μνήμη των απλών ανθρώπων που ευεργετούν.
Ένα ευχαριστώ είναι το ταπεινό μου δημοσίευμα, γιατί ο μαθητής μου ανταπέδωσε στη δασκάλα του, με δική του πρωτοβουλία, σε μια δύσκολή της ώρα το λίγο που του πρόσφερε. Και γιατί διαπίστωσα την επίδραση της προσωπικότητάς του στον χώρο, όπου δουλεύει και επιδρά, και όπου αισθάνεται κανείς να ευωδιάζει η Ανθρωπιά.
Καλές Γιορτές και καλή δύναμη σε όλο τον δοκιμαζόμενο Κόσμο και πρώτα πρώτα σε όσους πράττουν σαν να είναι το Αλάτι της Γης, προσφέροντας μεταξύ των πολύτιμων ευεργεσιών τους την αισιοδοξία και την ελπίδα στον ζοφερό Κόσμο, όπου ζούμε.
Χρειάζονται τις ευχές και την αγάπη μας για το δύσκολο έργο που επιτελούν ταπεινά και αθόρυβα.
Γιατί «εάν το άλας μωρανθή εν τίνι αλισθήσεται;».