Στον κόσμο των ναυτικών η κραυγή, «άνθρωπος στη θάλασσα…» είναι ιερή. Αποτελούσε ανέκαθεν για τους ναυτικούς έναν συναγερμό, μια σειρήνα, ένα σήμα κινδύνου για τη διάσωση μιας ανθρώπινης ζωής που βρισκόταν σε κίνδυνο.
Γιατί κάποτε, όσο κι αν ακούγεται σήμερα παράξενο, δεν υπήρχε κάτι πολυτιμότερο από την ανθρώπινη ζωή. Τότε, το επιφώνημα «άνθρωπος στη θάλασσα» υποχρέωνε το πλήρωμα ενός καραβιού, σχεδόν ενστικτωδώς, να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις, υλικές και ηθικές, προκειμένου να διασώσει τον άνθρωπο που βρισκόταν σε κίνδυνο. Αλίμονο σ’ εκείνο το καράβι που θα μπορούσε να αδιαφορήσει μπροστά σε έναν τέτοιο συναγερμό. Θα ήταν καταραμένο και καταδικασμένο από θεούς και ανθρώπους, αλλά και από όλα τα στοιχειά της θάλασσας…
Όλα αυτά όμως συνέβαιναν κάποτε. Τότε, που η ανθρώπινη ζωή άξιζε κάτι παραπάνω από ένα ακτοπλοϊκό εισιτήριο. Σήμερα, δυστυχώς, στον κόσμο που φτιάξαμε και ανεχόμαστε, όπου η ζωή δεν αξίζει αλλά κοστίζει και η ανθρωπιά αποτελεί πλέον βαριά κουβέντα, όλα αυτά ηχούν γραφικά και κάποιοι μάλιστα τ’ ακούνε βερεσέ…
Όλα γίνανε λάθος στο λιμάνι του Πειραιά την περασμένη εβδομάδα. Τίποτα δεν λειτούργησε φυσιολογικά. Πουθενά δεν εφαρμόστηκαν οι νόμοι, πουθενά δεν τηρήθηκαν οι κανόνες, πουθενά δεν υπήρχαν οι άνθρωποι. Έναν μόνον άνθρωπο έδειχναν οι κάμερες πάνω στον καταπέλτη του πλοίου της γραμμής Πειραιάς-Ηράκλειο, να αγωνίζεται να μπει στο καράβι, τις τελευταίες στιγμές, λίγο πριν την αναχώρησή του. Μάταιες όμως οι προσπάθειες του ανθρώπου αυτού, αφού εκεί τον «υποδέχτηκαν» με άγριες διαθέσεις, τρία μέλη του πληρώματος, με εξουσία ελέγχου.
Ο ύπαρχος, ο «ανθύπαρχος» και ο… «ανύπαρκτος». Με βίαιες κινήσεις οι δυο πρώτοι τον απωθούσαν προς τη στεριά, ενώ ο τρίτος κοίταζε, και όταν ο καταπέλτης του πλοίου δεν ακουμπούσε πλέον στην προβλήτα, ο πρώτος από αυτούς τον έσπρωξε στη θάλασσα. Στη συνέχεια, ο δολοφόνος του τελευταίου εν δυνάμει επιβάτη αυτού του δρομολόγιου, κοιτώντας τον απαθέστατα να πνίγεται μέσα στην περιδίνηση των νερών της προπέλας, μιλούσε στον ασύρματο με την γέφυρα.
Ο καπετάνιος του πλοίου, που έχει τον έλεγχο για όλα όσα συμβαίνουν εντός και εκτός του πλοίου που κυβερνά, προφανώς και γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει το συγκεκριμένο συμβάν και να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες για την διάσωση του άτυχου 36χρονου Αντώνη.
Το σκηνικό του τρόμου δεν αφορούσε κάποια ταινία θρίλερ, αλλά ένα όνειδος του ανθρώπινου πολιτισμού, γεμάτο με κυνισμό και με βαρβαρότητα. Μια στυγνή δολοφονία που διαδραματίστηκε στο μεγαλύτερο λιμάνι της ναυτικής μας χώρας.
Μια φρικαλέα απάνθρωπη πράξη που ίσως αποτελεί πρωτοτυπία στην παγκόσμια ειδησεογραφία. Ούτε οι πειρατές δεν συμπεριφέρονταν έτσι στους αιχμαλώτους. Μοναδικοί αδιάψευστοι μάρτυρες της τραγωδίας, τα δυο βίντεο που κυκλοφόρησαν από ιδιώτες που την κατέγραψαν με τα κινητά τους τηλέφωνα. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά τα βίντεο, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έκαναν λόγο σήμερα, «για κάποιο ναυτικό ατύχημα»…
Για το έγκλημα που διαπράχθηκε στα νερά του πειραιώτικου λιμανιού, ευθύνονται όλοι όσοι παρίσταντο εκεί και δεν αντέδρασαν, αλλά κι εκείνοι που θα έπρεπε να είναι παρόντες στις θέσεις ευθύνης τους, και δεν ήταν εκείνη την αποφράδα μέρα.
Ευθύνονται οι φυσικοί αυτουργοί από το πλήρωμα, ο κυβερνήτης του πλοίου, η ναυτιλιακή εταιρεία, το Λιμενικό Σώμα και κυρίως η κυβέρνηση. Η σορός του νεαρού συνανθρώπου μας, επέπλεε επί είκοσι λεπτά στα νερά του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας και δεν υπήρχε εκεί κανένας άνθρωπος για να την περισυλλέξει. Την ευθύνη της εφαρμογής του νόμου στα λιμάνια της χώρας την έχει το Λιμενικό Σώμα.
Σύμφωνα με τον κανονισμό, τα πλοία οφείλουν πριν από την αναχώρησή τους να ανεβάζουν τον καταπέλτη και μετά να απομακρύνονται από την προβλήτα. Ο ίδιος κανονισμός επιβάλλει την παρουσία λιμενοφύλακα που επιβλέπει τον απόπλου του πλοίου. Αν υπήρχε εκεί την συγκεκριμένη στιγμή ένας εκπρόσωπος του Λιμενικού, ενδεχομένως να απέτρεπε και την τραγωδία.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά που προηγήθηκαν, το πλοίο μετά την εγκληματική ενέργεια, αναχώρησε κανονικά για τον προορισμό του, σαν να μην συνέβαινε τίποτα, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις αρκετών επιβατών προς τον καπετάνιο, προκειμένου να το ακινητοποιήσει.
Για ακόμα μία φορά το κράτος αναδεικνύεται ως ένας μοιραίος και άβουλος παρατηρητής, αφού δείχνει ανίκανο να επιτηρεί την εφαρμογή των νόμων, αφήνοντας έτσι περιθώρια τέλεσης εγκληματικών πράξεων, οι οποίες μπορεί να οφείλονται είτε σε πρόθεση, είτε σε δόλο, είτε σε αμέλεια.
Η απουσία του κράτους και η αδυναμία του να εφαρμόζει το νόμο και να διασφαλίζει την ασφάλεια των πολιτών, είναι ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια το συναντάμε όλο και πιο συχνά. Το είδαμε στις πυρκαγιές, το είδαμε στις πλημμύρες, το είδαμε στα Τέμπη, το είδαμε στην Πύλο, το είδαμε στον Έβρο, το είδαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Θάνατοι και καταστροφές παντού. Το κράτος πουθενά…
Το «Blue Horizon», το μοιραίο καράβι της τραγωδίας στο λιμάνι του Πειραιά, έτσι ακυβέρνητο όπως φάνηκε να είναι, μου θύμισε τη χώρα μας ετούτο τον καιρό. Γιατί, είναι μια χώρα ακυβέρνητη. Μια «μπλουμ χώρα-iso». Γιατί, καθημερινά έχουμε την αίσθηση πως όλα πάνε στραβά σε τούτο τον τόπο.
Για ό,τι, καλό ή κακό συμβαίνει όμως σε τούτο τον τόπο, μερίδιο ευθύνης έχει πάντα και η κοινωνία. Και σε αυτό το έγκλημα που τελέστηκε στο πειραιώτικο λιμάνι, η κοινωνία έχει το δικό της μερτικό. Φτάνει να κάνουμε τον εξής υποθετικό συλλογισμό: Αν στη θέση του 36χρονου Αντώνη εκείνη τη μέρα, παρουσιαζόταν κάποιος κουστουμαρισμένος, «καθώς πρέπει» πολίτης της ταξικής μας κοινωνίας, ή και ένας επώνυμος, να διαβαίνει καθυστερημένα τον καταπέλτη του «Blue Horizon», νομίζετε πως ο ύπαρχος θα τον πετούσε κι εκείνον στη θάλασσα;
Γιατί εγώ, πολύ αμφιβάλλω. Αντίθετα, πιστεύω ότι θα τον καλωσόριζε και θα του έκανε και τεμενάδες. Το αν είχε ή όχι εισιτήριο ο άτυχος Αντώνης, δεν το εξετάζω καν, γιατί κάπως έτσι ανοίγουμε τις πονηρές «χαραμάδες» των συμψηφισμών και μπαίνουν οι αστερίσκοι που υπονομεύουν κάθε έννοια ανθρωπισμού.
Αυτόπτες μάρτυρες του μαρτυρίου του Αντώνη Καργιώτη, επιβάτες ενός διπλανού πλοίου, κατέθεσαν πως, όταν είδαν με τα μάτια τους το περιστατικό της βίαιης απώθησης του νεαρού 36χρονου από τον ύπαρχο στον καταπέλτη του πλοίου, θεώρησαν πως επρόκειτο για κάποιον μετανάστη. Αυτή ακριβώς η «θεώρηση» της κοινωνίας εξηγεί, αλλά και πολλές φορές όμως δικαιολογεί τη βαρβαρότητα, όταν επιτρέπει να διακρίνονται σε κατηγορίες οι άνθρωποι.
Το έγκλημα αυτό στο λιμάνι του Πειραιά αποτελεί ένα βαθύτατα ρατσιστικό έγκλημα και ως τέτοιο θα πρέπει να καταγραφεί. Η κοινωνία μας δεν μπορεί να συνεχίσει να υποδύεται τον αγαπημένο της ρόλο, εκείνον του απλού και αμέτοχου παρατηρητή. Το ελάχιστο που οφείλει σήμερα αυτή η κοινωνία, στη μνήμη του Αντώνη, είναι να απαιτήσει, η απόφαση της δικαιοσύνης να είναι «καταπέλτης» για τους ενόχους.
Τραγική ειρωνεία του εγκλήματος στο λιμάνι του Πειραιά, αποτελεί μια παλιά διαφήμιση με το «Blue Horizon», που προβλήθηκε πριν κάποια χρόνια στην τηλεόραση και έδειχνε έναν νεαρό – νομίζω στρατιώτη – να τρέχει διαβαίνοντας τον καταπέλτη του πλοίου την τελευταία στιγμή πριν τον απόπλου, κι εκεί τον υποδέχονταν με χαμόγελα τα μέλη του πληρώματος. Πολλά φαίνεται να έχουν αλλάξει από τότε. Έχουμε αλλάξει κι εμείς ως κοινωνία και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, ή ακόμα χειρότερα, το έχουμε αποδεχθεί. Γιατί ξεχνάμε πως, το άλλο μισό της βαρβαρότητας είναι η ανοχή στη βαρβαρότητα.