Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω δυο λόγια για έναν ξεχωριστό άνθρωπο, που το τελευταίο διάστημα προκάλεσε πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του – ενώ ο ίδιος δεν είναι πολιτικός – και αναζωπύρωσε τη συζήτηση για την ελευθερία της έκφρασης στα κοινωνικά δίκτυα και όχι μόνο.
Αναφέρομαι φυσικά στον βετεράνο Άγγλο επιθετικό, πρώην ποδοσφαιριστή και νυν παρουσιαστή του BBC, Γκάρι Λίνεκερ, που ήρθε τελευταία στην επικαιρότητα, αφού τόλμησε να στηλιτεύσει την πολιτική της κυβέρνησης Σούνακ στη Βρετανία για τους μετανάστες, προκαλώντας μια μεγάλη αναταραχή στο BBC, αλλά και την προσοχή των διεθνών ΜΜΕ.
Ο Γκάρι Λίνεκερ είναι μια ξεχωριστή περίπτωση χαρισματικού ανθρώπου, ταλαντούχου, επικοινωνιακού, αλλά και τολμηρού, που συχνά πυκνά ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα της συντήρησης και παραβιάζει τους άγραφους συμβατικούς κανόνες της κοινωνίας.
Έτσι, παραβίασε τον κανόνα ότι, οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές όταν «κρεμάνε τα παπούτσια τους», δεν γίνονται πιο επιτυχημένοι στη δεύτερη καριέρα τους απ’ όσο ήταν στην πρώτη, όταν έτρεχαν πίσω από μια μπάλα. Γιατί ο Λίνεκερ, όταν σταμάτησε να παίζει μπάλα, δεν έγινε ούτε επιχειρηματίας, ούτε προπονητής, αλλά ούτε και παράγοντας ποδοσφαίρου.
Έγινε όμως ο πιο αναγνωρίσιμος, ο πιο περιζήτητος και ο πιο ακριβοπληρωμένος παρουσιαστής-σχολιαστής ποδοσφαίρου στη Βρετανία. Πρόσφατα μάλιστα παραβίασε για μία ακόμα φορά και τον άγραφο επίσης κανόνα, που θέλει τους επιτυχημένους ποδοσφαιριστές να είναι άσχετοι με την πολιτική και με την κοινωνία.
Τον κανόνα αυτόν τον έχει παραβιάσει αρκετές φορές ο Λίνεκερ, σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται για να τα «βάλει» με την υποκρισία των πολιτικών που πάντα περισσεύει, για να τα «χώνει» σε τύπους όπως ο Ντόναλντ Τραμπ ή ο Μπολσονάρο και για να σχολιάζει καταστάσεις όπως το προσφυγικό και το Brexit. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Λίνεκερ, όποτε του δίνεται η ευκαιρία, αναδεικνύει με τις εύστοχες αναφορές του, το δράμα των απανταχού προσφύγων.
Αυτό ακριβώς έκανε και στις 7 του Μάρτη, όταν αναφέρθηκε στο τελευταίο νομοσχέδιο της υπουργού Εσωτερικών της Βρετανίας, κ. Σουέλα Μπρέιβερμαν, χαρακτηρίζοντάς το «ανυπολόγιστα σκληρό», ενώ παρομοίασε την κυβερνητική ρητορική με εκείνη της Γερμανίας στη δεκαετία του ’30.
Αυτή η εξόχως πολιτική παρέμβαση του Λίνεκερ, που έγινε μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter, προκάλεσε την αντίδραση, όχι μόνο της βρετανικής κυβέρνησης, αλλά και της διοίκησης του BBC, οδηγώντας την στην απόφαση να απομακρύνει τον δημοφιλή παρουσιαστή από τη θέση του, «επειδή παραβίασε την αρχή της αμεροληψίας του καναλιού», όπως χαρακτηριστικά έγραφε η ανακοίνωση της απομάκρυνσης.
Η απόφαση όμως αυτή της διοίκησης του BBC αποδείχθηκε μπούμερανγκ και πολύ γρήγορα ανακαλέστηκε. Η υγιής αντίδραση της κοινωνίας, αλλά και των επαγγελματιών συναδέλφων του Λίνεκερ, λειτούργησαν αποτρεπτικά σε μια τέτοια απόφαση, που περιόριζε την ελευθερία της έκφρασης.
Σύσσωμο το σωματείο των αθλητικογράφων τάχθηκε στο πλευρό του Λίνεκερ, δημιουργώντας τεράστια αναστάτωση στο χώρο της ενημέρωσης. Συνέβη όμως και αυτό που επιδίωκε να αποκρύπτει επιμελώς η κυβέρνηση. Να αποκαλυφθεί δηλαδή ο αμοραλισμός της πολιτικής της για τους πρόσφυγες.
Ένα πρόβλημα που δεν μπόρεσαν να αναδείξουν πολιτικοί καριέρας σε ένα παραδοσιακό πολιτικό κόμμα, όπως είναι αυτό των Εργατικών, κατάφερε να το κάνει ένας θαρραλέος παρουσιαστής αθλητικών εκπομπών…
Ο Γκάρι Λίνεκερ είναι αναμφίβολα μια ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου. Η διαδρομή του τιμά τον ίδιο αλλά και τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Υπήρξε αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας και από τη θέση του επιθετικού διακρίθηκε ως πρώτος σκόρερ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου του 1986.
Ανέκαθεν ο Λίνεκερ, ως χαρακτήρας ήταν συμπαθής και ταλαντούχος σε αυτό που έκανε. Δεν δημιούργησε ποτέ προβλήματα σε συμπαίκτες του ή σε προπονητές του, ενώ εξαιτίας της ηρεμίας και της ψυχραιμίας του, ανήκει στην κατηγορία εκείνων των ελάχιστων ποδοσφαιριστών του πλανήτη που δεν αντίκρισαν ποτέ κόκκινη ή κίτρινη κάρτα.
Ο πάντα χαμογελαστός κύριος Λίνεκερ, δεν έδινε την εντύπωση του επαναστάτη, του τσαμπουκά και του σαματατζή. Όμως η στάση του απέναντι σε κοινωνικά ζητήματα τον αναδεικνύει ως πραγματικό επαναστάτη και αντικομφορμιστή, σε έναν κόσμο γεμάτο από «επαναστάτες του γλυκού νερού».
Ο Λίνεκερ δεν επαναπαύθηκε στις δόξες του στις αγγλικές ομάδες, αλλά τόλμησε όσα ελάχιστοι Άγγλοι ποδοσφαιριστές τολμούν. Εγκατέλειψε την Αγγλία και δοκιμάστηκε στην απαιτητικότητα της Μπαρτσελόνας, όπου πέτυχε να διακριθεί, αλλά και αργότερα στο κλείσιμο της καριέρας του επέλεξε την Ιαπωνία και την «Ναγκόγια Γκράμπους». Και στις δυο χώρες των παραπάνω ομάδων, έγινε πολύ αγαπητός και μυήθηκε στην κουλτούρα τους.
Η ευστροφία του μυαλού του και η ευχέρεια χειρισμού του λόγου του, κατέστησαν τις δηλώσεις του ιστορικές. Το 1990, στον αξέχαστο ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπου η Αγγλία έχασε στα πέναλτι από τη Γερμανία, χωρίς να χάσει το χιούμορ του, είπε μια φράση που έμεινε στην ιστορία: «Το ποδόσφαιρο είναι απλό παιχνίδι. Είκοσι δύο παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος νικούν πάντα οι… Γερμανοί».
Ο Γκάρι Λίνεκερ, ξεχώριζε πάντα ανάμεσα στους συναδέλφους του, ό,τι κι αν έκανε στη ζωή του. Εγκατέλειψε τα γήπεδα έχοντας σκοράρει 286 φορές σε όλες τις διοργανώσεις με Λέστερ, Έβερτον, Μπαρτσελόνα, Τότεναμ, Ναγκόγια, ενώ σκόραρε και 48 φορές σε 80 αναμετρήσεις της Εθνικής Αγγλίας.
Όταν «κρεμούσε τα παπούτσια του» ο Λίνεκερ, το BBC ήδη σχεδίαζε την τηλεοπτική του καριέρα. Έτσι, στη δεκαετία του ’90 του εμπιστεύθηκε την εκπομπή «Match of the Day», και ο Λίνεκερ ανταποκρίθηκε απόλυτα, χάρη στη γρήγορη σκέψη του, την επινοητικότητά του, την παροιμιώδη ψυχραιμία και το ιδιαίτερο χιούμορ του και κατόρθωσε να γίνει «νούμερο ένα» σε ένα τόσο δύσκολο μέσο, όπως η τηλεόραση.
Ο Γκάρι Λίνεκερ μου ήρθε πρόσφατα στο νου, όταν έβλεπα το επικοινωνιακό «σόου» που είχε στήσει ο πρωθυπουργός μαζί με όλα τα κανάλια του, δίπλα στο φράχτη του Έβρου.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι, αυτό το καλά στημένο επικοινωνιακό «σόου» δίνεται σε μια ιδιαίτερα επιβαρυμένη – συναισθηματικά – περίοδο για τους Έλληνες, που τα γεγονότα έχουν αποδείξει με τον πλέον τραγικό τρόπο μάλιστα ότι ο πραγματικός κίνδυνος βρίσκεται περισσότερο εντός των συνόρων, παρά εκτός αυτών.
Οι προσεγγίσεις Μητσοτάκη και Λίνεκερ στο θέμα των προσφύγων, είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Εδώ φαίνεται και η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην κομματική σκοπιμότητα ενός πολιτικού και στην ανιδιοτέλεια ενός ανθρωπιστή. Την επισημαίνει εύγλωττα ο Τζωρτζ Όργουελ στην εισαγωγή του στη «Φάρμα των ζώων»: «Αν σημαίνει κάτι η ελευθερία, πρόκειται για το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν».
Σε τούτο τον άδικο κόσμο, που κυριαρχεί το ψέμα και περισσεύει η υποκρισία, που μας κάνει να νιώθουμε ολοένα και περισσότερο ανασφαλείς και απαισιόδοξοι, υψώνουμε φράχτες επειδή φοβόμαστε τους ανθρώπους. Άκρως διχαστικό το δίλημμα του φράχτη κι ας είναι προεκλογικής έμπνευσης. Από τη μια πλευρά λοιπόν έχουμε τους φράχτες και από την άλλη τους ανθρώπους. Κι εγώ τώρα καλούμαι να διαλέξω σε ποια πλευρά θα βρίσκομαι. Γιατί, ή με τους φράχτες θα είσαι ή με τους ανθρώπους. Θα μου επιτρέψετε να σταθώ κι εγώ από την πλευρά των ανθρώπων.
Εκεί όπου στάθηκε και ο ξεχωριστός κύριος Λίνεκερ.
https://moschonas.wordpress.com