Τελευταία, είναι μεγάλες οι κλιματικές αλλαγές. Ξεσπούν καταιγίδες και καύσωνες, πυρκαγιές και πλημμύρες, ακραία καιρικά φαινόμενα με θύματα και καταστροφές. Χιονίζει στην έρημο. Ξεχειλίζουν ποταμοί και πνίγουν ανθρώπους και παρασύρουν κατοικίες. Ανεμοστρόβιλοι πρωτόγνωροι και καταστροφικοί.
Λιώνουν οι πάγοι και κινδυνεύουν να χαθούν οι πολικές αρκούδες. Οι εποχές έχουν μειωθεί σε τρεις. Σε λίγο θα ‘ναι μόνο δύο. Το καλοκαίρι όπως το ζούμε και υποφέρομε, καλύπτει μεγάλο μέρος της άνοιξης και του φθινοπώρου. Η λειψυδρία μάς απειλεί.
Σε λίγο θα διψάσομε. Θα ξεραθούν τα δένδρα και τα φυτά. Ο υδροφόρος ορίζοντας έχει υποχωρήσει με την αλόγιστη και χωρίς υποδομές χρήση των υδάτινων πόρων. Η θάλασσα θα καλύψει τα κενά και θα ερημοποιηθούν οι τόποι μας. Πρώτη και καλύτερη ίσως θα ‘ναι η ιδιαίτερη πατρίδα μας με τη μεγάλη φετινή ανομβρία, τη μεγαλύτερη της τελευταίας 50ετίας.
Κυκλοφορούν χάρτες “πιθανοτήτων” του 2050 και του 2100, με πολλά νησιά αφανισμένα, υποβρύχια ως τότε, και παραλιακές πόλεις παραδομένες στη θάλασσα και τα ψάρια, αν θα υπάρχουν τότε (εφημ. “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” 5-11-2017). Η φύση συνεχώς προειδοποιεί πως εξαντλούνται σύντομα οι αντοχές της. Πως οι ανθρώπινες καταχρήσεις την τραυματίζουν θανάφσιμα. Πως το 2050 ή το 2100 είναι πολύ κοντά.
Τ’ αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίπου και προέρχονται από καύσιμες ύλες αυξάνονται επικίνδυνα τους τελευταίους χρόνους. Παγιδεύουν τη θερμότητα της Γης και ανεβάζουν τη θερμοκρασία της. Αυτή η αύξηση αλλάζει τις κλιματολογικές συνθήκες κι έχομε τ’ ακραία καιρικά φαινόμενα. Τη μόλυνση του περιβάλλοντος συμπληρώνουν τ’ απορρίμματα. Ο πλανήτης μεταμορφώνεται σε χωματερή.
Κάθε χρόνο άνθρωποι της Γης πετάνε δώδεκα δισεκατομμύρια τόνους. Ο πληθυσμός της Γης είναι πάνω από εφτά δισεκατομμύρια. Τα έξι είναι οι φτωχοί και πεινασμένοι. Ασφαλώς δεν είναι αυτοί η αιτία των σκουπιδιών και της μόλυνσης. Η ανακύκλωση και αποτέφρωση είναι παρήγορο.
Η σωτηρία του πληθυσμού, στον αιώνα που ζούμε, είναι τα δέκα δισεκατομμύρια είδη ψαριών της θάλασσας και τα εκατοντάδες χιλιάδες είδη φυτών και μικροοργανισμών της Γης. Όλα όμως μειώνονται ή εξαφανίζονται, γιατί μολύνεται η θάλασσα και δεν προστατεύονται τα οικοσυστήματα και το φυσικό περιβάλλον.
Η τεχνολογική πρόοδος βοήθησε τον άνθρωπο να φτάσει στο φεγγάρι και να ετοιμάζεται για ταξίδια σε άλλους πλανήτες. Δεν τον βοήθησε όμως ν’ απαλλαγεί από τον πόνο, τη φτώχεια και δυστυχία και να συμπορευτεί με τον συνάνθρωπο. Του δημιούργησε πολλά κι επικίνδυνα προβλήματα, προπαντός όμως του τραυμάτισε το μεγαλύτερο αγαθό, το φυσικό περιβάλλον.
Όλοι γνωρίζομε όμως πως για ν’ αντέχομε και να αντιμετωπίζομε πόνους και δυστυχίες της ζωής χρειάζεται τ’ όραμα και η ελπίδα της λύτρωσης. Η πίστη στο ξημέρωμα καλύτερης μέρας. Η Εκκλησία μάς προειδοποιεί: “Όπως το σώμα χωρίς την ψυχή είναι νεκρό, έτσι και η πίστη χωρίς έργα αρετής είναι νεκρή” (ιακ. 2,26). Η μετάνοια και τα καλά έργα της εργασίας που ζωντανεύουν την πίστη είναι οι προϋποθέσεις της λύτρωσης και της σωτηρίας. Με την πίστη, που έχει δύναμη να μετακινεί βουνά, ζωντανεύει σ’ εμάς η αιωνιότητα της άλλης ζωής που έχει αρχή αλλά δεν έχει τέλος.
Το μέγα γεγονός της Σάρκωσης του Θεού παραμένει άγονο και αναποτελεσματικό ψυχικά, πνευματικά και κοινωνικά όταν η υποκρισία πλαστογραφεί την πίστη και την ιερεότητα της εργασίας.
Όταν η γλώσσα διαλαλεί την αγάπη, τη δικαιοσύνη και την προστασία της φύσης που δεν υπάρχουν στις καρδιές μας. Διαμαρτυρόμαστε συνεχώς για τα “δεινά” που μαστίζουν την κοινωνία, αλλά πάντα λέμε πως φταίνε οι άλλοι. Πάντα αθωώνομε τους εαυτούς μας χωρίς ν’ αναλαμβάνομε τις δικές μας ευθύνες. Ο 21ος αιώνας, η νέα χιλιετία, έχει ανάγκη από παραδείγματα. Έχει ανάγκη από ειρηνική αντίσταση και επανάσταση αρετής, αλλά πρέπει πρώτα να την επιβάλλομε στους εαυτούς μας. Αθτό διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Γι’ αυτό θυσιάστηκαν πνευματικοί ηγέτες, άγιοι και ήρωες.
Ας ακολουθήσομε το παράδειγμά τους για να γίνομε κι εμείς ήρωες και άγιοι. Για να μην καταπατούμε τους φυσικούς νόμους και τα αιώνια προστάγματα. Ας μην ξεχνούμε πως στιγμές αγιότητας, όπως λέει η σοφία του λαού μας, είναι όταν ανυστερόβουλα δίδομε χαρά σ’ έναν συνάνθρωπό μας,.
Όταν το μικρό παιδί μαζεύει από το δρόμο το πληγωμένο πουλί.
Όταν είμαστε άνθρωποι απέναντι στους συνανθρώπους μας.
Όταν δείχνομε κατανόηση, επιείκεια, συγχώρηση και έλεος σ’ αυτούς που μας πλήγωσαν.
Όταν γελούμε με αγνή καρδιά, αφού αυτό το γέλιο είναι η μουσική της ψυχής.
Όταν ετοιμαζόμαστε να δεχτούμε τον θάνατό μας.