Είναι κάποιες στιγμές όπου ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τις πραγματικές του διαστάσεις. Ένα τόσο δα μικρό, σχεδόν αόρατο, σημαδάκι πάνω στο χάρτη της περιπλάνησής του. Νιώθει μικρός, ασήμαντος, ευάλωτος, εύθραυστος και αδύναμος μπροστά στην τεράστια απειλή, τον ανυπολόγιστο κίνδυνο, την απρόβλεπτη τραγωδία, τον ανίκητο θάνατο!
Εκείνες τις στιγμές ο χρόνος παγώνει μπροστά στη φρικτή θέα του ολέθρου. Στέκεται κι εκείνος πάνω από τα συντρίμμια, τα υλικά αλλά και τα ανθρώπινα, δίνοντας έμφαση στη στιγμή. Και ο χρόνος που παγώνει παράγει ήχο ζόρικο. Τον πιο σκληρό, τον πιο βαθύ, τον πιο πένθιμο. Τον εκκωφαντικό ήχο της σιωπής. Έναν άχρωμο ήχο, που μερεύει τους νεκρούς και τρελαίνει τους ζωντανούς…
Η σχετικότητα του χρόνου υποτάσσεται τότε στην κυριαρχία της στιγμής. Της ύποπτης και ένοχης στιγμής. Της κακιάς ώρας, που έφερε ξανά όσα δεν φέρνει όλος ο χρόνος. Είναι η κακιά ώρα, η αναθεματισμένη στιγμή που κουβαλάει μέσα της όλη την αρνητική ενέργεια του κακού και την απελευθερώνει μονομιάς, σκορπίζοντας τον θάνατο και την καταστροφή.
Ο άνθρωπος αδύναμος να αποκρούσει όλη αυτή την αρνητική ενέργεια, είτε την δαιμονοποιεί με όρους μοιρολατρικούς, είτε την καταριέται, ως αποτέλεσμα της εκδικητικής μανίας της φύσης απέναντι στον άνθρωπο.
Πρόκειται όμως πράγματι για εκδικητική συμπεριφορά της φύσης ενάντια στον άνθρωπο, ή μήπως για φυσικά φαινόμενα που απλώς δεν μπορεί ούτε να προβλέψει, ούτε να ελέγξει, αλλά ούτε και να αποτρέψει ο άνθρωπος; Εκείνοι που συμμερίζονται την πρώτη εκδοχή, αναγνωρίζουν, εμμέσως πλην σαφώς, την σχέση ενοχής που έχει καταφέρει να συνάψει ο άνθρωπος με το περιβάλλον που τον φιλοξενεί.
Είναι πάντως μεγάλο το μαράζι του σύγχρονου ανθρώπου και δεν μπορεί να το χωνέψει. Εκείνος που πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι εδώ και πενήντα ένα χρόνια, να μην μπορεί να ελέγξει ακόμα τα φυσικά φαινόμενα εδώ κάτω στη γη! Να αδυνατεί να θωρακίσει το φυσικό του περιβάλλον από τη μεγάλη απειλή της κλιματικής αλλαγής, για την οποία και ο ίδιος ευθύνεται.
Να μην μπορεί να θεραπεύσει ένα σωρό, ανίκητες ανίατες ασθένειες που μαστίζουν την Υφήλιο και πλήττουν ιδιαίτερα τις ανεπτυγμένες χώρες. Να παρακολουθεί αμήχανος σήμερα έναν αόρατο κορονοϊό να «χορεύει στο ταψί» ολόκληρο τον πλανήτη…
Δεν πρόκειται φυσικά για ανικανότητα του ανθρώπου, που τόσα έχει καταφέρει, αλλά για την αδυναμία του να ελέγξει τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο, και αυτό θα πρέπει να το πάρει επιτέλους απόφαση. Είναι εγκληματικό να καλλιεργούμε την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ελέγξουμε τη φύση.
Η φύση πάντως δεν διακατέχεται ούτε από μανίες ούτε από εμμονές, αντίθετα με τον άνθρωπο που ζει και διαιωνίζεται αδυνατώντας να απαλλαγεί από αυτές.
Τα «στοιχειά της φύσης», όπως τα αποκαλούν κάποιοι μοιρολάτρες, δεν έρχονται για να τιμωρήσουν, ούτε για να εκδικηθούν, αλλά ούτε και για να πάρουν την «ρεβάνς» και να δείξουν ποιος κάνει κουμάντο σε αυτόν τον κόσμο!
Έρχονται και θα έρχονται για να υπενθυμίζουν στον αμετανόητο και ματαιόδοξο άνθρωπο, ότι δεν είναι παντοδύναμος, αλλά είναι φθαρτός, ένας προσωρινός ένοικος αυτού του πλανήτη και όχι το αφεντικό του.
Όλες αυτές οι ανθρώπινες δοκιμασίες, είναι «σημάδια» της φύσης προς τον άνθρωπο.
Είναι «μηνύματα SOS» που του στέλνει, κι εκείνος τα διαγράφει ως «ανεπιθύμητα»…
Η τελευταία πρόσφατη δοκιμασία της φύσης που αφορούσε και τη χώρα μας, ήταν ο φονικός σεισμός των 6,7 Ρίχτερ που έπληξε τη Σάμο και τη Σμύρνη. Στη Σάμο καταπλάκωσε τις ζωές δύο νέων ανθρώπων που είχαν την ατυχία να περάσουν από το λάθος σημείο τη λάθος στιγμή.
Δύο παιδιά που επέστρεφαν από το σχολείο τους και που δεν κατάφεραν να φτάσουν ποτέ στα σπίτια τους.
Αλλά και στη Σμύρνη, στα τουρκικά παράλια, άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του ο Εγκέλαδος, μετρώντας περισσότερους από 100 νεκρούς μέχρι στιγμής, εκατοντάδες τραυματίες και δεκάδες αγνοούμενους, κάτω από τα ερείπια που δημιούργησε.
Δεκάδες σπίτια στο ελληνικό νησί αλλά και εκατοντάδες στην τουρκική πόλη, έχουν καταστραφεί ολοσχερώς ή έχουν υποστεί τεράστιες ζημιές.
Ετούτη τη φορά ο Εγκέλαδος, επέλεξε να ταρακουνήσει τα θεμέλια του Αιγαίου και το κατάφερε. Οι υλικές ζημιές στις πληγείσες περιοχές, δεν προκλήθηκαν μόνο από την ισχυρότατη σεισμική δόνηση, αλλά και από το τσουνάμι που δημιουργήθηκε στη συνέχεια.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, από την πρώτη κιόλας στιγμή της τραγωδίας, έσπευσε μέσω Twitter όπως συνηθίζεται, να συλλυπηθεί τον γείτονα ομόλογό του, πρόεδρο της Τουρκίας, και να του εκφράσει την συμπαράστασή του.
Αλλά και ο τούρκος πρόεδρος, δεν παρέλειψε με τη σειρά του να εκφράσει τη λύπη του στον έλληνα πρωθυπουργό και να δηλώσει την αλληλεγγύη του, ακολουθώντας κι εκείνος πιστά το πρωτόκολλο που επιβάλει η πολιτική διπλωματία σε τέτοιου είδους περιπτώσεις.
Τι ειρωνεία αλήθεια! Η ζωή να αδυνατεί να φέρει κοντά (έστω και υποκριτικά) τους ανθρώπους, και να το καταφέρνει ο θάνατος…
Ο ισχυρός σεισμός της περασμένης Παρασκευής (30/10) έπληξε δύο περιοχές γειτονικών κρατών των οποίων η σχέση τους, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, είναι τεταμένες για γεωπολιτικούς λόγους.
Βασικός υπεύθυνος αυτής της κακής γειτονίας είναι ο πρόεδρος της Τουρκίας του οποίου η ματαιοδοξία, αν μετριόταν σε βαθμούς της κλίμακας Ρίχτερ, θα είχε ισοπεδώσει ολόκληρη την Ασία.
Οι δυο λαοί, της Ελλάδας και της Τουρκίας, μοιράζονται τώρα τον ίδιο πόνο και οι οικογένειες των θυμάτων και από τις δύο πλευρές θρηνούν με την ίδια οδύνη και με την ίδια απέραντη θλίψη που δεν γνωρίζει σύνορα, τις ανθρώπινες απώλειες.
Όταν θα σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω από τις δύο εστίες της καταστροφής και όπως συμβαίνει πάντα το θέμα και πάλι θα ξεχαστεί, καλό θα είναι οι ματαιόδοξοι ηγέτες αυτού του κόσμου να θυμούνται ετούτη την τραγωδία ως ένα ακόμα «σημάδι» του Θεού, του Αλλάχ, του Μωάμεθ, του οποιουδήποτε τέλος πάντων ουράνιου καθοδηγητή, που στέλνει προς τους ανθρώπους, για να τους υπενθυμίσει τον ταπεινό τους προορισμό.
«Οι Θεοί επιβλέπουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων», γράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια (ρ 483-487).
Είτε μιλάμε για την καταστροφική ορμή της πλημμύρας, είτε για την ισοπεδωτική οργή του Εγκέλαδου, ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα συνεχίσει δυστυχώς να είναι ένα από τα θύματά τους.
Κάθε φορά που θα δοκιμάζεται από αυτά τα φυσικά φαινόμενα, θα αναζητά να βρει τους ζωντανούς, θα θρηνεί τους νεκρούς του, θα μετράει τις πληγές του, και θα προσπαθεί να σταθεί και πάλι όρθιος.
Η ελπίδα, σε όλες αυτές τις ανθρώπινες δοκιμασίες, θα βρίσκεται πάντα μέσα στη μακρά λίστα των αγνοούμενων. Θα είναι κι εκείνη θαμμένη κάτω από τα ερείπια ή μέσα στις λάσπες ή κάτω από τα νερά, αλλά θα παραμένει πεισματικά ζωντανή και θα συνεχίζει να κτυπά δυνατά η καρδιά της, για να θυμίζει στον άνθρωπο ότι η ζωή συνεχίζεται…