Πριν λίγα χρόνια είχα την τύχη να παρακολουθήσω μία απίστευτα δυναμική και συγκινητική θεατρική παράσταση από τη θεατρική ομάδα του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Νομού Ηρακλείου. Έτσι έμαθα τις Ανθισμένες Μανόλιες, έργο του Ρόμπερτ Χάρλινγκ.
Έξι γυναίκες μέσα σε ένα κομμωτήριο δεν ασχολούνται μόνο με τα μαλλιά και τα νύχια τους, ανοίγουν την καρδιά τους η μία στην άλλη, ξεδιπλώνοντας το μεγαλείο της γυναικείας φύσης και υπόστασης, που δομείται από αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση, δυναμισμό , μα το κυριότερο από σεβασμό πρωτίστως προς τον εαυτό και κατ΄ επέκταση προς τους άλλους.
Η Σοφία Μπεκατώρου και η Ζέτα Δούκα , μα και τόσες άλλες γυναίκες που κακοποιήθηκαν είτε σωματικά, είτε λεκτικά και ψυχικά είναι οι Ανθισμένες Μανόλιες, οι οποίες κάποια στιγμή βρίσκουν τη δύναμη να ανθίσουν και τα άνθη που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο φωτίζουν όχι μόνο τη δική τους ψυχή, αλλά όλων αυτών των Γυναικών που προσπαθούν να βρουν τρόπο να ξεφύγουν από τα δεσμά τους, αλλά πολλές φορές δεν μπορούν.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα «πώς» και τα «γιατί τώρα» και να μείνουμε για μια φορά, ως όντα λογικά σκεπτόμενα, στην ουσία, που είναι μία. Την ευθύνη για τη σωματική, λεκτική, ψυχολογική βία σε οποιοδήποτε φύλο την έχει μόνο αυτός που την ασκεί, κανένας άλλος και χρήζει ψυχολογικής –ψυχιατρικής βοήθειας.
Η ουσία είναι ότι αυτές οι Γυναίκες μιλούν, έστω και τώρα και αποδεικνύουν ότι είναι ένας φάρος ελπίδας σε μια κοινωνία σκοταδισμού, η οποία ακόμη δυστυχώς βουλιάζει στο βούρκο των παρανοϊκών προτύπων της.
Οι Γυναίκες αυτές και όλες οι Γυναίκες του κόσμου γεννήθηκαν για να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην αλλαγή αυτού του χυδαίου και χαοτικού κόσμου, γεννήθηκαν για να ανθίζουν συνεχώς, όπως άλλωστε το επιτάσσει η ίδια η φύση τους, η ίδια η ύπαρξης τους.
*Η Μαρία Μαστοράκη είναι εκπαιδευτικός γενικής και ειδικής αγωγής.