Οι χώρες που πίστεψαν στις αρχές της σοσιαλδημοκρατικής ιδέας επιδίωξαν και εφάρμοσαν με δημοκρατικό τρόπο τον μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας, με την πραγματοποίηση μιας σειράς πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων.
Απέβλεπαν δε με αυτόν τον τρόπο, τις βαθμιαίες αλλαγές στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητος, δημιουργώντας θέσεις εργασίας, θεσμούς για τον έλεγχο των αγορών, την εξομάλυνση των ανισοτήτων που δημιουργούνται με τους κανόνες της αγοράς, τη σταθερή φορολογική νομοθεσία, την ενθάρρυνση της τεχνολογικής καινοτομίας, τη χρηματοδότηση της παιδείας, υγείας και έρευνας.
Οι χώρες της σκανδιναβικής χερσονήσου και των πλείστων δημοκρατικών χωρών δυτικής και κεντρικής Ευρώπης ήταν αυτές που με το πολιτικό – οικονομικό μοντέλο της σοσιαλδημοκρατίας, δημιούργησαν το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο με ισχυρούς μηχανισμούς κοινωνικής ασφάλισης και με τις συλλογικές συμβάσεις που προστατεύουν την εργασία. Έφεραν την ευημερία στους λαούς τους και εξασφάλισαν με σταθερότητα το απώτερο μέλλον τους.
Το επίτευγμα αυτό της μεγάλης επιτυχίας οφείλεται κυρίως στις χώρες τις Σκανδιναβικής χερσονήσου που με το πνεύμα της συνεργασίας με τους κοινωνικούς εταίρους (ασυνήθιστο φαινόμενο πολλών χωρών) και με την πολιτική της συνέχειας και συνέπειας έγιναν οι χώρες πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση. Αυτή ήταν η χρυσή τριακονταετία (1945-1975) που με μεγάλο θαυμασμό και ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα βλέμματα όλης της ανθρωπότητας ήταν στραμμένα προς αυτές.
Η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της σοσιαλδημοκρατίας άρχισε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με την επέλαση του φιλελευθερισμού που η εξάπλωσή του με την βοήθεια και συνεργασία των ΔΝΤ, παγκόσμια τράπεζα, τράπεζα διεθνών διακανονισμών, μεγάλες πολυεθνικές, ολιγαρχία, χρηματοπιστωτικό σύστημα, οίκοι αξιολόγησης, χρηματιστές, ήταν ταχεία και μεγάλη. Επέβαλε δε με αυτό τον τρόπο τη δικτατορία του κεφαλαίου και την υπακοή στις διαταγές της ελεύθερης αγοράς. Αυτό είναι το νέο οικονομικό μοντέλο – μόρφωμα που έφερε την διάλυση της παγκόσμιας οικονομίας, την εξαθλίωση την λαών και δημιούργησε τη μεγάλη οικονομική κρίση.
Η σοσιαλδημοκρατία δεν αντιτάχθηκε στην επίθεση αυτή του νεοφιλελευθερισμού, αντιθέτως υποτάχθηκε, συνεργάστηκε και παραδόθηκε άνευ όρων στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Ακολούθησε στη συνέχεια η δεκαετία του 1990 με τον τρίτο δρόμο του Τόνι Μπλερ της Μεγάλης Βρετανίας και η ατζέντα του 2010 με τον Γκέρχαν Σρέντερ της Γερμανίας. Ο τρίτος αυτός δρόμος ήταν ένα πισώπλατο χτύπημα στη σοσιαλδημοκρατία, δεν αντιπροσώπευε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, ήταν ένα ιδιότυπο συμφωνητικό μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού
. Δεν μπορείς όμως να πιστεύεις και να αγωνίζεσαι για ένα δημοκρατικό, κοινωνικό κράτος δικαίου — αλληλεγγύης και ισότητας και να είσαι και με τον φιλελευθερισμό. Αυτές οι λανθασμένες πολιτικές συμπεριβαλομένης και της σημερινής μεγάλης προσφυγικής κρίσης που ταλανίζει ολόκληρη την Ευρώπη, είχαν ως φυσικό επακόλουθο οι ψηφοφόροι να γυρίσουν την πλάτη τους και να έχει σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τη σημερινή απογοητευτική πτώση της.
Είναι δυνατή η επανάκαμψη της σοσιαλδημοκρατίας εάν επαναπροσδιοριστεί η ταυτότητά της με τα σημερινά δεδομένα, με νέες σύγχρονες στρατηγικές και ηγεσίες μεγάλου πολιτικού μεγέθους που θα φέρει τη νέα χρυσή εποχή που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει η Ευρώπη και να απαλλαγεί από τη γάγγραινα της οικονομίας του φιλελευθερισμού.