Το πρόσφατο πολιτικό σκηνικό και κυρίως κάποια γεγονότα που αφορούν ευαίσθητες εθνικές χορδές, δεν μπορεί να αφήνουν κανέναν αδιάφορο σε τούτη τη χώρα. Τα περισσότερα εξ αυτών τα είδε ο ελληνικός λαός σε απ’ ευθείας μετάδοση από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Την περιβόητη υπογραφή από τη χώρα μας για το διαχρονικό μακεδονικό πρόβλημα.
Κάποια άλλα, όμως, αποσιωπήθηκαν πανηγυρικά, όπως για παράδειγμα οι πολυποίκιλες αντιδράσεις πολλών γνωστών και άγνωστων ομάδων διαδηλωτών σε πέριξ των Πρεσπών χώρους. Όπως και να έχει όμως, η αλήθεια και η πραγματικότητα, η κυβέρνηση προσπάθησε να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα το οποίο ταλανίζει τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Είχε τη δική της πρόταση και την εφάρμοσε, πιεζόμενη στενά προφανώς από άλλους έξωθεν.
Η αντιπολίτευση, και αναφέρομαι στους δύο γνωστούς πολιτικούς σχηματισμούς που δέσποσαν του πολιτικού τοπίου όλα αυτά τα χρόνια, θα μπορούσε κάποιος να της προσάψει το γιατί όλα αυτά, τα χρόνια δεν έδωσε λύση στο ακανθώδες αυτό πρόβλημα; Και για να πάμε το ερώτημα ένα βήμα παραπέρα, εάν ήταν αντίθετοι σε αυτά γιατί δεν ανακοίνωσαν τη δική τους πρόταση; Μήπως δεν είχαν τον απαιτούμενο χρόνο για κάτι τέτοιο;
Ταυτόχρονα, όμως, και αυτό πέρασε μάλλον κάπως απαρατήρητο, σε ένα βαθμό φυσικά, η περιβόητη ψήφιση του τελευταίου νομοσχεδίου σύμφωνα με το οποίο η χώρα δεσμεύεται για κάμποσες δεκαετίες σκληρής λιτότητας, για πρωτογενή πλεονάσματα που δεν μπόρεσε η πολιτική ηγεσία να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους, για εντατική παρακολούθηση από μεριάς των Ευρωπαίων, χωρίς την περισπούδαστη και ελκυστική οπωσδήποτε μείωση του δημόσιου χρέους που άπαντες προσδοκούσαμε.
Είναι λοιπόν τυχαίο ότι όλα αυτά έγιναν περίπου την ίδια χρονική στιγμή; Μάλλον όχι! Κι αυτό χρεώνεται στα υπέρ της κυβέρνησης, αφού πέτυχε και πέρασε νομοσχέδια τα οποία σε άλλες εποχές θα δημιουργούσαν κοινωνικές εντάσεις απείρου κάλλους, έντασης και έκτασης!
Όμως, από το αντίπαλο στρατόπεδο, γιατί δεν δεσμεύονται προκαταβολικά ότι θα τα καταργήσουν όλα αυτά όταν με το καλό έρθουν στην εξουσία; Μήπως επειδή και αυτοί βολεύονται με όλα αυτά, αφού θα τα βρουν μπροστά τους και θα τους βολεύουν, ενώ θα ρίχνουν το αναλογούν ανάθεμα αλλού; Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως, ότι ο τελικός αποδέκτης όλων αυτών των εντάσεων, των δηλώσεων και των αντεγκλήσεων είναι όπως πάντα ο ελληνικός λαός. Εδώ “ο αχυρώνας φλέγεται” κι αυτοί περί άλλα τυρβάζουν, ή πιο σωστά διαπληκτίζονται για την εξουσία!
Στο βιβλίο λοιπόν “Ο αχυρώνας φλέγεται”, το οποίο σημειωτέον διαβάζω, για άλλη μια φορά αυτή την εποχή, παρατηρώ πως κάποια πράγματα αλλάζουν, αλλά ταυτόχρονα παραμένουν ίδια! Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι εμείς αλλάζουμε! Εκεί μέσα λοιπόν ο αμερικανός συγγραφέας Ουίλλιαμ Φώκνερ περιγράφει την ιστορία ενός μικρού παιδιού από τον Αμερικάνικο Νότο, σχεδόν έναν αιώνα πριν, στην περίοδο της Ανασυγκρότησης συγκεκριμένα, και το εναγώνιο δράμα και δίλημμά του, αφού αναγκάζεται να επιλέξει ανάμεσα στην υποταγή και την αφοσίωση στον βίαιο πατέρα του, από τη μια μεριά, και σε μια σειρά αξιών που όμως βρίσκονται εκτός όλων εκείνων που πρεσβεύονται από τον πατέρα του, τον κόσμο γύρω του και την κοινωνία μέσα στην οποία ζει. Επόμενο φυσικά είναι η δημιουργία πολλαπλών εντάσεων και συγκρούσεων, εξωτερικών και περισσότερο εσωτερικών, οι οποίες αφήνουν το στίγμα τους πάνω του.
Στο βιβλίο ετούτο λοιπόν, ένας έξυπνος και λίγο υποψιασμένος παρατηρητής και αναγνώστης, θα βρει αρκετές ομοιότητες, παραλληλισμούς καλύτερα, με την εθνική μας υπόθεση, δηλαδή την κρίση χρέους και τη θηλιά με την οποία μας έχουν δεμένους οι Ευρωπαίοι.
Τα πρόσφατα νομοσχέδια δεν προσφέρονται ούτε για πανηγυρισμούς από την πλευρά της κυβέρνησης ούτε για έντονη αντιπολίτευση από την άλλη, αλλά απλώς για περισυλλογή απ’ όλους γιατί δεν μπορούν επιτέλους να συνεννοηθούν και να βρουν την προσφορότερη λύση για ένα εθνικό θέμα που μας αφορά όλους και το σπουδαιότερο και τις επόμενες γενιές!
Γιατί τα τελευταία νομοσχέδια δεν αποτελούν έξοδο από τα μνημόνια όπως αρέσκεται να ισχυρίζεται η κυβέρνηση, και φυσικά για διαπληκτισμούς μεταξύ των όποιων πολιτικών για το θεαθήναι! Δεν υπάρχει αμφιβολία, βεβαίως, ότι οι κυβερνώντες προσπάθησαν αλλά απλώς δεν τα κατάφεραν, κι αυτό δεν είναι επιλήψιμο!
Αντιφατικό όμως είναι να θεωρούν ότι εφαρμόζουν αριστερή πολιτική, τη στιγμή που κάποια ουσιώδη πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου έτσι!