Η Ελλάδα, γεννήτρα ανέκαθεν λεοντόκαρδων και ψυχωμένων ηρώων, κατέχει δεσπόζουσα και περίοπτη γεωγραφική θέση, γιατί βρίσκεται στο μέσον τριών ηπείρων και στο μέσον της Ανατολικής Μεσογείου και ελέγχει όλες τις θαλάσσιες οδούς, μέσω των οποίων από την αρχαιότητα ίσαμε σήμερα πραγματοποιείται η επικοινωνία των λαών και διακινείται το παγκόσμιο εμπόριο!
Αυτή ακριβώς η επίζηλη θέση της, μαζί με τις σπάνιες φυσικές ομορφιές, τον πλούτο και τον λαμπρό πολιτισμό της, την κατέστησαν «το μήλον της Έριδος» και της διαρκούς διεκδίκησης εχθρών και φίλων, γειτόνων και απώτερων!
Το τίμημα αυτής της διεκδίκησης υπήρξε, από την αρχαιότητα ακόμη, βαρύ για την Ελλάδα. Θρηνούσε πάντα απώλειες και θύματα! Θρήνησε και πρόσφατα ένα ακόμη θύμα, τον ήρωα πιλότο Γιώργο Μπαλταδώρο. Τον νεαρό και έμπειρο σμηναγό, οικογενειάρχη και πατέρα δυο ανήλικων παιδιών, που, τις άγιες μέρες του Πάσχα φέτος, έχασε τη ζωή του, υπερασπιζόμενος την εθνική κυριαρχία και ακεραιότητα της χώρας, θύμα και αυτός της προκλητικότητας των Τούρκων στρατοκρατών στον ακήρυκτο πόλεμο στο Αιγαίο.
Είναι τεράστιες οι απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό, προκειμένου να προστατευθούμε απ’ τις αρπακτικές διαθέσεις του χθόνιου ανατολίτη γείτονα και των – από Βορρά – άσπονδων γειτόνων μας, που επιβουλεύονται φανερά και ιταμά το όνομα, την ιστορία, τον πολιτισμό, τον πλούτο και την εθνική μας κυριαρχία.
Στον γιγάντιο αυτόν αγώνα, με πολύ αίμα και θυσίες πληρωμένο, για να κρατηθεί ο τόπος τούτος όρθιος και ανέπαφος, προσφέρουν λαμπρές υπηρεσίες οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας με τα άξια στελέχη τους, τα παιδιά μας, τα παιδιά της Ελλάδας, τα οποία στο διάβα της ιστορίας έχουν γράψει τις ολόχρυσες σελίδες της με την αυταπάρνηση, τη λεβεντιά, τη μαχητικότητα και το ανυπέρβλητο ήθος τους, στην εκτέλεση του καθήκοντος.
Τα παιδιά, που, όταν μάχονται, δεν υπολογίζουν τίποτα και δίνουν τα πάντα για την τιμή και τη δόξα της Πατρίδας, όπως απέδειξε με τον ηρωικό του θάνατο ο, ήρωας, σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος! Τιμούμε και δοξάζουμε τους αμέτρητους νεκρούς και τραυματίες ήρωές μας, πιλότους, στρατιωτικούς, αστυνομικούς και όλους όσοι έδωσαν ή ανάλωσαν τη ζωή τους, όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν.
Οι τιμές όμως αποδίδονται μόνο με έργα! Δεν αποδίδονται με πομπώδεις επικήδειους και επιδεικτικές ρίψεις στεφάνων στον τόπο του μαρτυρίου, παρουσία της τηλεόρασης για προσωπική – πολιτική προβολή των εκάστοτε επισήμων, που κάθε άλλο παρά δοξαστικές λογίζονται. Ύψιστη τιμή και δικαίωση όλων αυτών των ένδοξων νεκρών και τραυματιών ηρώων θα αποτελούσε η ενεργός συμπαράσταση και αρωγή της Πολιτείας στις απορφανισμένες οικογένειές τους, τη σύζυγο, τα τέκνα και τους στενούς οικείους τους, μετά την απώλεια του προστάτη συζύγου, πατρός και τέκνου τους.
Στην αρχαιότητα όταν ο Περικλής κυβερνούσε την Αθήνα, «η πόλη ανέτρεφε τα παιδιά των νεκρών του πολέμου ως τη συμπλήρωση των 18 τους χρόνων… Τότε ως τελευταία τιμητική προσφορά, μπροστά σ’ όλο το πλήθος τους χάριζε από μία πανοπλία οπλίτη», όπως μας υπενθυμίζει ο Θουκυδίδης στον «Περικλέους Επιτάφιο» Κεφ. Β 46. Αυτά, όμως, τα αυτονόητα που συνέβαιναν στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία είναι, ατυχώς, τα ζητούμενα στη σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία μας!
Οι ένοπλες δυνάμεις ήταν ανέκαθεν – και είναι – η ραχοκοκκαλιά του Έθνους, το στήριγμα και η ελπίδα των Ελλήνων και οι, άγρυπνοι, φύλακες της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Τα σώματα ασφαλείας και οι λιμενικοί υπήρξαν – και είναι – οι φρουροί της ευταξίας και η ασπίδα σωτηρίας των Ελλήνων πολιτών και της περιουσίας τους.
Και όλοι μαζί οι φρουροί και στυλοβάτες της Δημοκρατίας και των θεσμών της χώρας. Δικαιούνται, λοιπόν, και τους το οφείλει αυτό η πολιτεία, οι υπερασπιστές αυτοί των ιερών και οσίων της πατρίδας μας και του λαού, πιλότοι, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, λιμενικοί, να επιτελούν, τουλάχιστον, απερίσπαστοι τα καθήκοντά τους, χωρίς να τους κατατρύχει η αβεβαιότητα και το άγχος, πώς θα ζήσουν την οικογένεια και θα μορφώσουν τα παιδιά τους, με τα ψίχουλα που παίρνουν ως μισθό!
Η κυβέρνηση και τα Κόμματα, ομόθυμα, οφείλουν να σταθούν με κατανόηση και να δώσουν λύσεις στα προβλήματά τους. Η ικανοποίηση των βασικών αναγκών των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας και του προσωπικού τους σίγουρα δεν αποτελεί υπέρβαση των ορίων που θέτουν τα μνημόνια ούτε και είναι θεμιτό να αποτελέσουν το εύκολο άλλοθι για την αποφυγή της ικανοποίησής τους. Γιατί όπως μας προειδοποιεί ο βαρώνος Μοντεσκιέ, Γάλλος φιλόσοφος και δοκιμιογράφος, «δεν υπάρχει σκληροτέρα τυραννία από εκείνην που διενεργείται υπό την σκιάν των νόμων και τα προσχήματα της δικαιοσύνης».
*Ο Μιχάλης Κ. Δερμιτζάκης είναι δικηγόρος ε.τ.