Με την πρόσφατη απώλεια του αγαπημένου μας τροβαδούρου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, φάνηκε περίτρανα η μεγάλη αγάπη του κόσμου σε έναν κλασσικό εκπρόσωπο του νεοελληνικού μας τραγουδιού. Το διαδίκτυο κατακλύστηκε από αναρίθμητες αναρτήσεις, μικρά και μεγαλύτερα κείμενα, σχόλια, εκδηλώσεις συμπαράστασης, φωτογραφίες και βίντεο με στιγμιότυπα του τόσο πρόωρα και άδικα χαμένου τραγουδοποιού.
Άλλωστε αυτή ήταν, έως σήμερα, και η μεγάλη προσφορά του διαδικτύου και ειδικά του δημοφιλούς και ευρέος διαδεδομένου Facebook και των ανάλογων κοινωνικών μέσων (απο)δικτύωσης. Η δυνατότητα δηλαδή του καθενός να γίνει με το δικό του τρόπο, φυσικά, συγγραφέας, δημοσιογράφος και σχολιαστής των τεκταινομένων στην κοινωνία.
Πληθώρα λοιπόν αποχαιρετιστήριων μηνυμάτων σε έναν ανιδιοτελή καλλιτέχνη, τον οποίο βεβαίως οι περισσότεροι δεν γνώριζαν από κοντά, αλλά αποκλειστικά απ’ τα τραγούδια στα οποία είχε άμεση ή έμμεση εμπλοκή. Η μακρόχρονη πορεία του καλλιτέχνη σίγουρα ξάφνιασε πολλούς οι οποίοι αυθόρμητα αντέδρασαν με τους παραπάνω τρόπους. Αποχαιρέτησαν έναν άνθρωπο που με το έργο του σημάδεψε μια εποχή, η οποία -φευ-οριοθετείται πολύ πίσω.
Γεννημένος στα 1956, αρχίζει την καλλιτεχνική του πορεία προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ήταν μια εποχή ομολογουμένως εξαιρετικά δύσκολη! Η χώρα έβγαινε από μια επτάχρονη δικτατορία και προσπαθούσε να ανακάμψει όχι μόνο πολιτικά αλλά και κοινωνικά, καλλιτεχνικά και σε όλα γενικώς τα επίπεδα της ζοφερής καθημερινότητας. Η καλλιτεχνική ανάκαμψη, μπορούμε να ισχυριστούμε εκ των υστέρων, πήγαινε παράλληλα και στενά συνδεδεμένη με την αντίστοιχη πολιτική.
Πληθώρα μουσικών σκηνών και καινούργιων εκπροσώπων έβγαιναν στο προσκήνιο, σε μια προσπάθεια να δώσουν το προσωπικό τους στίγμα στην νέα εποχή που ανέτειλε ελπιδοφόρα στον ορίζοντα. Και ναι μεν, η πορεία όλων των μορφών τέχνης χάραξε το δρόμο της, αλλά τι θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε εδώ για την αντίστοιχη πολιτική διαδρομή; Στις τέσσερις δεκαετίες που ακολούθησαν, ποια ήταν η πορεία της χώρας μας σε άλλα επίπεδα;
Ήταν άραγε εκείνη η αναμενόμενη και πολυπόθητη, ή μήπως κάτι αμυδρό και ασθενές; Είναι ικανοποιημένος ο απλός πολίτης σήμερα με τα όσα ακολούθησαν την πτώση της δικτατορίας, τουτέστιν με το κράτος ετούτο που δημιουργήσαμε; Τις βασικές υποδομές του και τον τρόπο λειτουργίας του; Βεβαίως θα αντιτάσσαμε, γρήγορα, η χώρα εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην κοινή νομισματική ένωση και πέτυχε κάποιες άλλες χρήσιμες κατά τη γνώμη πολλών επιδιώξεις της.
Είναι ικανά όμως όλα αυτά, βλέποντας τώρα τα πράγματα κάπως απομακρυσμένα και ψύχραιμα; Θα έπρεπε να μας ικανοποιούν ως πολίτες μιας χώρας σύγχρονης και ευρωπαϊκής; Δεν θα έπρεπε να βρισκόμαστε όχι ένα βήμα, αλλά πολύ περισσότερα μπροστά από εκεί που είμαστε σήμερα; Και αναφέρομαι στο χώρο της υγείας, της παιδείας, κάνοντας λόγο έτσι για δύο από τα καίρια και ζωτικής φύσεως θέματα που απασχολούν εσαεί τους πολίτες.
Φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε για πράγματα που έπρεπε να είναι πραγματικότητα εδώ και πολλές δεκαετίες στη χώρα μας και το αποτέλεσμα είναι άκρως απογοητευτικό από κάθε άποψη. Και το χειρότερο είναι ότι ακόμα και τώρα να αποτελούν διαχρονικό αντικείμενο συζήτησης και αντιπαράθεσης μεταξύ κύριων πολιτικών δυνάμεων.
Η πρόσφατη απώλεια του τραγουδοποιού και ο αποχαιρετισμός του από τους απλούς πολίτες, αποτελεί ένα συγκινητικό αντίο σε μια εμβληματική μορφή της τέχνης, σε ένα σεμνό κατά τα άλλα άνθρωπο, για όσους τον γνώρισαν εκ του σύνεγγυς. Μια μορφή που βρέθηκε απέναντι σε κατεστημένα, προσπαθώντας να χαράξει το δικό του δρόμο.
Η κοινωνία μας παράλληλα ακολούθησε στα σαράντα αυτά χρόνια το δρόμο που γνωρίσαμε. Αποχαιρετώντας τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τώρα, στην πραγματικότητα αποχαιρετάμε μια ολόκληρη εποχή, μια περίοδο κατά την οποία έπρεπε να γίνουν πολλά και έγιναν λιγότερα. Από πολίτες και πολιτικούς, χωρίς εδώ να χωρά καμία δικαιολογία!
Αν παραδειγματιστούμε από το παράδειγμα της μικρής Εσθονίας, θα δούμε ότι δεν υπάρχουν ‘ναι μεν, αλλά’, ούτε εύκολες, επιπόλαιες και ανόητες εξηγήσεις από μεριάς όλων. Χάσαμε μια ολόκληρη εποχή, παραπατήσαμε στο δρόμο ψάχνοντας να βρούμε το βηματισμό ως κοινωνία, και κάπου μείναμε πίσω στο χρόνο!
Αποχαιρετώντας τον χαμένο μας τραγουδοποιό, ας χαιρετήσουμε μια εποχή που έπρεπε να είναι για όλους μας εποχή περισυλλογής, έργων και προόδου, και όχι επιπολαιότητας, ασθενούς αερολογίας, ανευθυνότητας και πολιτικής λοβιτούρας σε πολλαπλά επίπεδα. Τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό και κοινωνικό. Δεν ξέρουμε αν ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας βρήκε το δικό του παράδεισο που τόσο απεγνωσμένα έψαχνε εκεί που άθελά του μετακόμισε! Η κοινωνία μας σίγουρα απαιτεί πολλές άλλες και διαφορετικές προϋποθέσεις για να βρει τον δικό της!