Η γλώσσα φυσικά δεν έχει κόκκαλα, αλλά κόκκαλα τσακίζει. Δεν είναι απλώς το τελειότερο μέσον επικοινωνίας, αλλά συχνά σκόπιμα συσκοτίζει την αλήθεια. Αυτό ιδιαίτερα συμβαίνει στον πολιτικό λόγο με τις γενικολογίες και τις υποσχέσεις που εξαπατούν τους πολίτες.
Ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος, με πλούσια προσφορά και διεισδυτικό βλέμμα στο έργο του «Η υπονόμευση της Δημοκρατίας 2015-2019», όπου συγκεντρώνονται τα άρθρα του από τις δύσκολες εκείνες στιγμές που έζησε η χώρα μας, βοηθά τη μνήμη μας να κατανοήσει, πόσο ο σαθρός πολιτικός λόγος εξαπάτησε και παρέσυρε τους πολίτες, ώστε να κινδυ- νεύσουμε να βρεθούμε στο χάος.
Όλοι θυμόμαστε ότι η λέξη που τότε χρησιμοποιήθηκε και δίχασε το λαό ήταν η λέξη «μνημόνιο». Καθημερινά δέσποζε στον τύπο, στην τηλεόραση και τις πολιτικές συζητήσεις. Ήταν η αιτία του κακού.
Το μνημόνιο έφερε την κρίση πιστεύουν και σήμερα ακόμα πολλοί χωρίς να γνωρίζουν ότι μνημόνιο σημαίνει απλώς όροι μιας δανειακής σύμβασης. Η σύμβα- ση αυτή ήταν αναγκαία προϋπόθεση για να αποφευχθεί η πτώχευση. Ως υπόσχεση εμφανίστηκε επίσης μια άλλη λέξη, η λέξη κανονικότητα. Η επιστροφή στην χαμένη κανονικότητα εμφανιζόταν ως κατάκτηση της ευτυχίας και της ευδαιμονίας.
Α. Περιπέτειες προσώπων, κειμένων και βίων.
Β. Πολιτικά.
Γ. Βλέμματα στο σώμα της πόλης.
Όλα τα κείμενα διακρίνονται για την ευαισθησία τους, την καθαρή και συγκεκριμένη έκφραση, αλλά και την προσπάθειά του να φωτίσει γεγονότα και πράγματα που συσκότισαν το βλέμμα μας αυτά τα κρίσιμα χρόνια. Πόσο χρήσιμα είναι τα κείμενα αυτά το αντιλαμβανόμαστε τώρα που μια νέα περιπέτεια, η πανδημία, δείχνει πόσο ευάλωτη είναι η κοινωνία μας στον ανορθολογισμό, στον ουτοπικό βολονταρισμό, στην αβεβαιότητα και στην ανασφάλεια. Η τότε κυβέρνηση και σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση εκπέμπει τον ίδιο διχαστικό λαϊκίστικο λόγο με ανευθυνότητα και πλειοδοτικές προτάσεις.
Ο συγγραφέας επιδιώκει να μιλήσει για την πολιτική και για τη ζωή και να συμβάλει, ώστε να κλείσει το τραύμα που προκλήθηκε στις κοινωνικές σχέσεις. Εντοπίζει τις αδυναμίες του πολιτικού μας συστήματος, την ανάγκη εκσυγχρονισμού του κράτους, του τραπεζικού και εκπαιδευτικού συστήματος, την πράσινη οικονομία και την αναβάθμιση της παιδείας που είναι αναγκαία σε μια σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία, που εγγυάται την ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών.
Όλοι αναζητούμε την άγια καθημερινότητα και τη χαμένη κανονικότητα. Αν πραγματικά αυτή είναι η επιθυμία μας οφείλουμε να αναλογιστούμε το πρόσφατο παρελθόν και να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη μας.
Το έργο αυτό δεν περιγράφει απλώς αδυναμίες και λάθη. Υπάρχουν αρκετές γόνιμες προτάσεις που συγκροτούν έναν πολιτικό και φιλοσοφικό στοχασμό, αλλά και μια προοπτική για όλους μας που επιθυμούμε να ζούμε σε ανθρώπινες πόλεις με σταθερά σημεία αναφοράς, που αναλαμβάνουν την ευθύνη τους στις δύσκολες στιγμές και δεν την μεταθέτουν σε άλλους.
Οι δυσκολίες μας οπλίζουν με δύναμη και η ορθή σκέψη και ο στοχασμός μας προφυλάσσουν από άκριτους και επικίνδυνους ακροβατισμούς, αλλά και υπερφίαλους πολιτικούς, που υπόσχονται τα πάντα για να κερδίσουν την πολυπόθητη εξουσία. Η δυσπιστία και η ορθή κρίση είναι αναγκαίες αρετές για υπεύθυνους πολίτες.
* Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος