Πολλοί διατείνονται ότι η όλη συζήτηση περί ισχυρού κεντροαριστερού πολιτικού κόμματος με τις σημερινές συνθήκες όπως αυτές είναι διαμορφωμένες, είναι άσκοπη και ουτοπία. Παρ’ όλα αυτά, δεν παύει να αποτελεί αν όχι προτεραιότητα, τουλάχιστον έναν επιθυμητό στόχο για όλους. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και βεβαίως πολίτες.
Το δυσάρεστο φυσικά είναι ότι οι γενόμενες τον τελευταίο καιρό δημοσκοπήσεις και έρευνες, δεν καταλήγουν σε κάποιο πρόσωπο που θα μπορούσε να έχει τη βούληση και διάθεση να αναλάβει την εν λόγω πρωτοβουλία, και το σπουδαιότερο να έχει την απαραίτητη ικανότητα και ευρύτερη αποδοχή ώστε να ομογενοποιήσει και λειάνει τις απαιτήσεις των επί μέρους μικρότερων κομμάτων που θα αποτελούσαν τον όλο ‘κεντροαριστερό’ συνασπισμό ή σχήμα που θα ήταν δυνατόν να κερδίσει κάποια στιγμή την νυν κυβέρνηση.
Στις μέχρι τώρα υποθέσεις, το αναμενόμενο πρόσωπο γι’ αυτόν τον σκοπό θα μπορούσε να είναι ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, με δεδομένη την πρότερη μεγάλη πείρα του σε ίντριγκες και σχετικά πολιτικά παιχνίδια, και φυσικά στη διακυβέρνηση της χώρας. Όμως οι απαντήσεις των ερωτηθέντων σε έρευνες πολιτών τον αφήνουν απελπιστικά εκτός του συγκεκριμένου νυμφώνος, αφού λίγοι είναι εκείνοι που τον προτιμούν για τον συγκεκριμένο σκοπό.
Ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που θεωρούν τον Στέφανο Κασσελάκη ως επικεφαλής ενός τέτοιου πολιτικού εγχειρήματος, ενώ πιο πίσω απ’ αυτόν βρίσκεται και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Όσον αφορά τα πολιτικά πρόσωπα από τα άλλα κόμματα, η αποδοχή τους από τον γενικό πληθυσμό είναι πέραν οποιασδήποτε συζήτησης για να αναλάβουν την πρωτοβουλία αυτή.
Έτσι λοιπόν φαίνεται καθαρά ότι, τουλάχιστον σύμφωνα με μια τελευταία έρευνα, κανένας από τους γνωστούς δεν φαίνεται ικανός και ούτε διαθέτει το άκρως απαιτητικό ηγετικό προφίλ να ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας η οποία θα συγκεντρώσει της προσοχής της κοινής γνώμης.
Κάποια στιγμή έγιναν προσπάθειες να τεθούν και άλλοι στη σχετική λίστα, όπως ο νυν δήμαρχος Αθηναίων, αλλά και άλλα στελέχη των κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, αφού έχουν χαμηλά ποσοστά αποδοχής από τους ενδιαφερόμενους και ερωτηθέντες πολίτες.
Έτσι για τη συγκεκριμένη στιγμή η όλη συζήτηση περί ενιαίας Κεντροαριστεράς, η οποία θα ερχόταν με αισιοδοξία και ελπίδες απέναντι στη φιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ, φαντάζει ονειρική ουτοπία.
Μπορεί να ακούγονται απόψεις, θέσεις, τοποθετήσεις, αναλύσεις και όλα τα σχετικά στον συγκεκριμένο χώρο, αλλά λείπει απελπιστικά ο χαρισματικός ηγέτης που θα αναλάμβανε την πρωτοβουλία και έχοντας εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν ευρύτερη αποδοχή των άλλων. Αλλά εδώ κρίσιμο είναι ένα ουσιώδες ερώτημα.
Το βασικό πρόβλημα είναι το πρόσωπο, ή μήπως τελικά το περιεχόμενο των πολιτικών θέσεων του εν λόγω πολιτικού σχηματισμού, που θα δημιουργηθεί μελλοντικά, σε κρίσιμα ζητήματα του τόπου; Κι’ εδώ φυσικά αρχίζουν τα μεγάλα προβλήματα και οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε όλους.
Όπως επίσης ποια είναι η θέση της σημερινής ευρύτερης αριστεράς στον σημερινό κόσμο της Ευρώπης, ποια πολιτικά κόμματα της χώρας μας ανήκουν στην ‘αριστερά’, και βεβαίως ποια είναι η αριστερά σήμερα, αφού πολλοί διατείνονται ότι είναι πλέον ξεπερασμένη από την ιστορία!
Έχει πολλάκις τονισθεί για παράδειγμα ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, καμία σχέση δεν έχει με την κάποτε αριστερά του εικοστού αιώνα, ούτε βεβαίως και ο πρόεδρός του. Οι θέσεις του, το βιογραφικό του σημείωμα και όλα τα συναφή, πόρρω απέχουν από όσα γνωρίσαμε παλιότερα από άλλους ηγέτες του συγκεκριμένου ή κάποιου παρεμφερούς χώρου.
Ο Τσίπρας τέλος παρά το ότι υπήρξε πρωθυπουργός, ήταν και εκείνος που καταβαράθρωσε το κόμμα του παρά τα όσα γράφονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα απ’ όλες τις πλευρές των πολιτικών αναλυτών, ενώ ανάλογες ήταν και οι πρόσφατες ενέργειές του.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, η σχετική συζήτηση περί ικανού κόμματος απέναντι στη ΝΔ, είναι απαραίτητο να γίνεται, ασχέτως επιθυμητού αποτελέσματος περί ικανής και επαρκούς αντιπολίτευσης.
Αρκεί βεβαίως να μη μείνει στα λόγια!