Toυ Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη
Ήταν ομολογουμένως μια χρονιά περίεργη από πολλές απόψεις. Δώδεκα μήνες τους οποίους κανένας δεν θέλει να ξαναζήσει, αφού το μεγαλύτερο διάστημα, οι περισσότεροι το πέρασαν μη κάνοντας κυριολεκτικά τίποτα, κλεισμένοι και απομονωμένοι στα ενδότερα των σπιτιών τους και διαλογιζόμενοι τη συνέχεια η οποία ήταν άγνωστο πώς θα διαμορφωνόταν. Πέρα απ’ όλα αυτά, υπήρχε και φυσικά ουδόλως εξέλειψε και στις μέρες μας, ο υπαρκτός κίνδυνος της απώλειας και άλλων ψυχών του περιγύρου μας, όπως τόσο καλά βιώσαμε. Αποχωριστήκαμε για μεγάλο χρόνο δικούς μας, ξένα μέρη που θα επιθυμούσαμε να επισκεφτούμε, ανοιχτούς ορίζοντες, ίσως με κάποια ενδιάμεσα διαστήματα εξορμήσεων σε παραλίες και βουνά, μάθαμε καλύτερα την έννοια του μπαλκονιού, την οποία σημειωτέον δεν διαθέτουν ως αρχιτεκτονική δομή στα σπίτια τους πολλοί σε άλλα κράτη για λόγους ευνόητους, και τώρα ξανά σε καθεστώς λοκ ντάουν, το οποίο επανακάμπτει σύμφωνα με τις στατιστικές των μολύνσεων και νοσηλευόμενων συνανθρώπων μας λόγω της πανδημίας. Ίσως όλα αυτά να ενέχουν και την παράμετρο της τιμωρίας, σε κάποιο βαθμό, με δεδομένη την τεκμηριωμένη γνώση και διαπίστωση πως η σωστότερη συμπεριφορά μας θα αποσοβούσε πολλά από τα επιβαλλόμενα από την πολιτεία προληπτικά μέτρα.
Εδώ, δεν θα μπορούσε να διαφύγει της προσοχής ότι σε πολλές περιπτώσεις ο πολίτης φέρθηκε με νεοελληνική εξυπνάδα και κουτοπονηριά, προσπαθώντας να αποφύγει με κάθε τρόπους τα επιβαλλόμενα μέτρα βρίσκοντας ένα σωρό δικαιολογίες πέρα από τους γνωστούς και αγνώστους συνωμοσιολόγους με τον δικό τους τρόπο σκέψεως και δράσεως. Όμως δεν πρέπει επ’ ουδενί να λησμονούμε ότι κάποιες χιλιάδες συμπολιτών μάς εγκατέλειψαν, έστω κι’ αν ανήκαν σε εκείνες τις ομάδες που αποκαλούμε ‘υψηλού κινδύνου’. Περισσότερο μάς ενδιέφερε η ποιότητα ή καλύτερα ο συγχρωτισμός και εγκλεισμός μας μέσα σε χώρους όχι καλά αεριζόμενους, στην περίοδο των γιορτών, με τα τελικά αποτελέσματα ξανά μπροστά μας. Μπορεί να μειώθηκαν τα τροχαία δυστυχήματα, αλλά καταφέραμε να ‘εξισορροπήσουμε’ την διαμορφωθείσα κατάσταση με διαφορετικό τρόπο έτσι ώστε οι θάνατοι να καταστούν απλά νούμερα! Περισσότερα μάς ένοιαξε το κλείσιμο των κομμωτηρίων και των άλλων κέντρων αισθητικής, κι’ όχι οι χαμένες ψυχές των διπλανών μας. Καταφέραμε και παρακολουθήσαμε τα υψηλής ανοησίας θέματα πολλών τηλεοπτικών σταθμών χωρίς να ενδιαφερθούμε για κάτι πιο πολύ ουσιώδες. Όμως και από την πλευρά της επίσημης πολιτείας, υπήρξαν αρκετές αστοχίες. Κάποια μηνύματα που δόθηκαν εξασθένησαν στην πορεία των γεγονότων σύντομα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόσφατο μπαϊράκι των εκπροσώπων της εκκλησίας, τις μέρες των Θεοφανίων, και η χλιαρή αντίδραση των κυβερνητικών στελεχών. Έτσι τα μέτρα αποδείχτηκαν αποσπασματικά και αναποτελεσματικά, και το παράδειγμα για τους πολίτες όχι ό,τι καλύτερο που θα μπορούσε να υπάρξει.
Αλλά σε λίγους μήνες πιθανόν πολλά απ’ όλα αυτά τα επεισόδια θα γίνουν ιστορία και περιπλέοντες μύθοι. Η χώρα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της θα έχει την ανάγκη όλων με την δέουσα σοβαρότητα. Το Ταμείο Ανάκαμψης θα έρθει κάποια στιγμή και τότε για ακόμη μία φορά θα επανέλθουν οι γνωστές παθογένειες του κοινωνικού μας ιστού. Θα επανακάμψει άραγε η παρατηρούμενη για δεκαετίες συμπεριφορά ή θα δούμε κάτι καινούργιο και πρωτοποριακό και εδώ στα μέρη μας, γνωστού όντος ότι διαθέτουμε μεγάλο αριθμό νέων με καλή μόρφωση και ζηλευτά προσόντα; Άλλη ευκαιρία, κατά πως φαίνεται, δεν θα υπάρξει, τουλάχιστον για το προσεχές μέλλον. Έτσι η ευθύνη για την επιτυχία δείχνει να μοιράζεται ανάμεσα σε πολίτες και πολιτικούς. Φέτος θα γιορτάσουμε με διάφορο τρόπο και σε διάφορα μέρη τα διακόσια χρόνια από την εξέγερση των προγόνων μας, την επανάσταση του 1821. Εκεί είναι ευκαιρία να ακουστούν από επίσημα χείλη τα πλεονεκτήματα αλλά κυρίως τα μειονεκτήματα της φυλής μας, και όλοι φυσικά να αναλογισθούμε τα δικά μας διαχρονικά λάθη, με τελευταίο παράδειγμα την τελευταία οικονομική κρίση και της επιβολή των μνημονίων. Η αδέκαστη και σκληρή πραγματικότητα, άλλωστε, βρίσκεται προ των πυλών. Σε ένα χρόνο από τώρα, θα έρθουμε σε επαφή με ένα άλλο σημαδιακό γεγονός του έθνους. Τα εκατό, αυτή τη φορά, χρόνια από μια μεγάλη εθνική καταστροφή!