Πέρασαν πάλι ο μισός περίπου χρόνος, και τα προβλήματα με τον εξ ανατολών γείτονα συνεχίζονται ακάθεκτα τόσο στο Αιγαίο Πέλαγος, όσο και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και στο θέμα της Κυπριακής Μεγαλονήσου. Αν κρίνουμε από την έως τώρα συμπεριφορά του, η συνεχιζόμενη και αμείωτη επιθετικότητά του προοιωνίζει πως ουδόλως θα αλλάξει όσο μένει ατιμώρητη από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Κι αυτή εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως από υβριδικές, όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε επιθέσεις, όπως εκείνη στον Έβρο, ή οι πάσης φύσεως παραβιάσεις σε θάλασσα και αέρα. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν να αποσύρονται από τον συγκεκριμένο χώρο και να στρέφουν το ενδιαφέρον τους βορειότερα, ενώ η ευρωπαϊκή ένωση αγωνίζεται να ανεύρει και να συντονίσει τον βηματισμό της μέσα σε ένα πολιτικό σκηνικό που αλλάζει ολοταχώς. Τι μπορούμε λοιπόν να αναμένουμε μέσα σε όλα αυτά πάνω στο σοβαρό εθνικό πρόβλημα και λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα όσα προηγήθηκαν έως τώρα;
Το διαρρεύσαν χρονικό διάστημα, από τα επικίνδυνα γεγονότα του Έβρου στο 2020, μέχρι τώρα, υπογράψαμε αμυντικές συνθήκες με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ και προχωρήσαμε σε προμήθειες αμυντικού εξοπλισμού, κάποια δείγματα του οποίου πήραμε προ μηνών με την έλευση των έξι νέων αεροσκαφών στην Τανάγρα.
Όμως ενώ αναμέναμε διαφορετικά, η Τουρκία όχι μόνο δεν μείωσε την ενοχλητική της συμπεριφορά αλλά αντιθέτως πολλαπλασίασε τις παράλογες απαιτήσεις της σε καθημερινό επίπεδο, ζητώντας και απαιτώντας βραχονησίδες, μικρές νησίδες κι’ ακόμα κατοικημένα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και παράλληλα θαλάσσιες ζώνες κατά την συνήθη προσφιλή της τακτική, κατα- στάσεις οι οποίες αποτελούν την συνέχεια όλων εκείνων που ωμά έθεσε στην τελευταία του επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στην Αθήνα και μάλιστα μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο ζητώντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης.
Πολλοί αναλυτές ισχυρίζονται ότι πιέζεται αφόρητα από το εσωτερικό μέτωπο και τα σοβαρά προβλήματα που διανύει η τουρκική οικονομία, γεγονότα που παρουσιάζονται καθημερινά στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεως. Η κυβέρνησή του έχει ανοίξει τη βεντάλια των απαιτήσεών της τόσο πολύ, αφού κάθε λίγο και λιγάκι ακούγονται απειλές από τους υπουργούς του εναντίον της χώρας μας, ότι δήθεν εμείς είμαστε στην πραγματικότητα που απειλούμε τη δική του, ενώ αποστέλλει επίσημες επιστολές σε διεθνείς οργανισμούς περί αποστρατικοποιήσεων των νησιών μας ειδάλλως δεν μας ανήκουν και όλα τα συναφή.
Η Ελλάδα πολύ ορθώς ακολουθεί πολιτική ανοιχτή ακούγοντας τις προκλήσεις των καιρών αλλά και συνάπτοντας συμμαχίες με ισχυρότερα κράτη. Την ίδια στιγμή όμως παρουσιάζει μια περίεργη αναποφασιστικότητα στις δικές της διεκδικήσεις και στα δικά μας δίκαια αιτήματα. Με την συγκεκριμένη τακτική, όμως, δείχνει σαν να επιθυμεί, ανήμπορη ούσα, να συρθεί σε διάλογο εφ’ όλης της ύλης με την Τουρκία πάνω σε μια ατζέντα που εκείνη θα καθορίζει. Ταυτόχρονα και διαχρονικά και σχεδόν επί καθημερινής βάσεως δεν παραλείπει να καυτηριάζει την τάση της γείτονος σε εχθρούς και φίλους άνευ τελικά χειροπιαστού αποτελέσματος και στοιχειώδους έστω αντίδρασης.
Σύρεται συνεχώς πίσω από την Τουρκία όπως φάνηκε προ μηνών με την επίσκεψη του Ερντογάν στην Αλβανία και ενισχύοντας το μουσουλμανικό τόξο στα βόρεια σύνορά μας, δίνοντας την εικόνα μιας στιβαρής περιφερειακής δύναμης σε βαθμό που να σκεφτούμε τι θα γινόταν άραγε αν εμείς δεν είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αναμφίβολα, ό,τι κατάφερε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια με τη σύναξη των δύο γνωστών συμφωνιών, η Τουρκία θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο και αντίτιμο να τορπιλίσει και να αναστρέψει, ειδικά σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μας με τους λαούς της Μεσογείου γύρω μας, τουτέστιν Αίγυπτο, Ισραήλ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία με τους οποίους ήρθαμε σε κάποια κοινή πορεία και κυρίως εκμεταλλευόμενη την ημιτελή συμφωνία μας με την Αίγυπτο, ειδικά στην επίμαχη περιοχή ανατολικότερα της Ρόδου.
Μέσα σε όλα αυτά διαφαίνεται και το οριστικό τέλος της δημιουργίας του πολλά υποσχόμενου τουλάχιστον σε εμάς, αγωγού EastMed. Δυστυχώς η χώρα μας, παρά τις τελευταίες σοβαρές και απαραίτητες συμφωνίες στρατηγικού χαρακτήρα, δείχνει να απειλείται και να βρίσκεται συνεχώς σε αμυνόμενη στάση, ενώ θα έπρεπε να έχουμε εξασφαλίσει όλα εκείνα που θα μας είχαν φέρει σε πλεονεκτική θέση, στοιχειωδώς. Η έως τώρα στρατηγική μας μάλλον δεν προσέφερε όλα όσα διακαώς επιθυμούμε, δηλαδή τα δίκια αιτήματά μας στην περιοχή που αιώνες ζούμε.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η επί δεκαετίες προσήλωσή μας στα έξι ναυτικά μίλια! Οι συνεχείς προκλήσεις της γείτονος μάς το αποδεικνύουν και μας το προσφέρουν με τον καθαρότερο και σοβαρότερο τρόπο!
Γιατί σίγουρα κάτι δεν γίνεται καλά από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, διαχρονικά! Βεβαίως η εξωτερική πολιτική κάθε χώρας ασκείται από την επίσημη κυβέρνηση και όχι από τους αρθρογράφους των εφημερίδων και του διαδικτύου. Όμως κάθε κυβέρνηση οφείλει να σκύβει χαμηλά και να ακούει τις γνώμες και τις ανησυχίες των πολιτών της, αφού σε τελική ανάλυση αυτοί την εξέλεξαν!