Ο πολιτικός σχηματισμός που ακούει στο όνομα Νέα Δημοκρατία, ενώ παραδοσιακά εξέφραζε το συντηρητικό τμήμα του πολιτικού φάσματος και του κοινωνικού σώματος, με την άνοδο στην αρχηγία του και με την εξουσία του Κ. Μητσοτάκη, παρατηρείται μια ξεκάθαρη στροφή προς την κατεύθυνση του παλιού κεντρώου χώρου, με τα κριτήρια πάντοτε του προηγούμενου αιώνα.
Παράλληλα δεν πρέπει να μας διαφεύγει την προσοχή ότι η στροφή αυτή άφησε ελεύθερο το πεδίο στο πλέον ακραίο πεδίο αυτής της παράταξης και μάλιστα ένα ποσοστό ψηφοφόρων καθόλου αμελητέο αφού όπως έδειξαν οι πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις του καλοκαιριού ανέρχεται στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 14% το οποίο μοιράστηκαν τα γνωστά τρία πολιτικά κόμματα. Στον παλιότερο κεντρώο και κεντροαριστερό χώρο, η κατάσταση παρουσιάζεται άκρως ενδιαφέρουσα.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα δύο κύρια κόμματα που συναγωνίζονται σήμερα σε αυτόν τον πολιτικό χώρο, δεν δείχνουν σημεία ανάκαμψης πάνω από τα σημερινά τους όρια. Στον μεν ΣΥΡΙΖΑ, η αιφνίδια έλευση του Στέφανου Κασσελάκη, η απρόσμενη υποψηφιότητά του και η αναρρίχησή του στον ΣΥΡΙΖΑ, εντελώς άγνωστου μέχρι χθες στα πολιτικά δρώμενα της χώρας, και με ένα βιογραφικό σημείωμα λιτό στα δύστροπα θέματα της πολιτικής, τάραξε δεόντως τα λιμνάζοντα ύδατα αυτού του κόμματος, αλλά και γενικότερα, όπως φάνηκε από τα ανάλογα κείμενα και τις εκπομπές που έγιναν για το πρόσωπό του.
Η περίπτωσή του κρίνεται μοναδική για τα μεταπολεμικά χρονικά, αφού όπως χαρακτηριστικά διαπιστώνεται καθημερινά στερείται αρκετών απαραίτητων γνώσεων και της δυνατότητας εκφράσεως σωστού πολιτικού λόγου και επιχειρημάτων. Όμως εκείνο που παραβλέπουν οι περισσότεροι είναι ότι η παρουσία του, οι εξαγγελίες και ο πολιτικός του λόγος, κλείνουν οριστικά πια και στέλνουν στα χρονοντούλαπα της πολιτικής ιστορίας του τόπου τον διχαστικό πολιτικό λόγο και των ανήμπορων αγώνων της μεταπολεμικής ελληνικής Αριστεράς στην πατρίδα μας.
Το ΠΑΣΟΚ, δείχνει ωσάν να είναι αποστασιοποιημένο από τα πολιτικά πράγματα γης χώρας, παραμένοντας προσκολλημένο σε παλιές δόξες και ξεχασμένα συνθήματα περασμένων δεκαετιών. Η πολυπόθητη ανάκαμψη στην οποία ελπίζει δείχνει ολοένα και περισσότερο απόμακρη υπόθεση. Έτσι εκείνος ο πολιτικός χώρος που κατείχε κάποτε, έχει αλωθεί από το κόμμα της νυν Νέας Δημοκρατίας. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλο ποσοστό υπουργών στην σημερινή κυβέρνηση προέρχεται από εκείνον τον πολιτικό χώρο.
Η χώρα όμως στο εσωτερικό της ειδικά τους τελευταίους μήνες παρουσιάζει μια περίεργη εικόνα αποσυντονισμού και ημιδιάλυσης, οι πολίτες δείχνουν να χάνουν την πρότερη εμπιστοσύνη τους προς τα δρώμενα της κυβέρνησης σε πολλούς τομείς της κρατικής και δημόσιας διοίκησης, αλλά αμυδρά και προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού, όπως διαπιστώνουμε από τις τελευταίες γενόμενες δημοσκοπήσεις, χωρίς για την ώρα να διαφαίνεται κάποια δραματική εξέλιξη επί τα χείρω.
Να σημειώσουμε, εν προκειμένω, ότι είναι νωρίς να διαπιστώσουμε την αντήχηση του νέου πολιτικού σχηματισμού που προήλθε από τον κατακερματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, αν και τα πρώτα στοιχεία δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά.
Όμως για το απώτερο μέλλον τα πάντα είναι ανοιχτά! Εάν συνεχιστούν έτσι οι πορείες των δυο προαναφερόμενων κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή και του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι πλέον αδήριτη ανάγκη η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα. Κατά την γνώμη του γράφοντος τούτο τοποθετείται χρονικά προς τα τέλη της παρούσας κυβερνητικής θητείας του κ. Μητσοτάκη, κι’ αυτό γιατί δεν είναι σίγουρο ότι ο νυν πρωθυπουργός θα μείνει και παραπέρα στο τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας, αφού ολοένα και συχνότερα έρχονται στο προσκήνιο σενάρια μετακίνησής του σε θέσεις διεθνών οργανισμών, όπως το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ.
Την υγεία, την παιδεία, το φορολογικό σύστημα, το βασικότατο πρόβλημα της ασφάλειας των πολιτών στο οποίο επιδεικνύει φοβερή νωθρότητα και αναβλητικότητα και τόσα άλλα γνωστά και επώδυνα κοινωνικά. Όταν γίνουν όλα αυτά, το νέο πολιτικό κόμμα θα έχει απέναντί του όχι τον Μητσοτάκη, αλλά έναν άλλο λιγότερο έμπειρο και βέβαια με λιγότερες προσωπικές, και πολιτικές αντοχές. Οι καιροί μας, τελικά, φαίνεται πως έχουν πολλά και ενδιαφέροντα να δούμε ακόμη και όχι ξηρασία, όπως έλεγε κάποιος ποιητής μας σε παλιότερους χρόνους και εποχές!