Οι φετινές επετειακές εκδηλώσεις για τα 83 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης, την παραδοξότερη της Ιστορίας, τελείωσαν. Έφεραν, όπως κάθε χρόνο, στη μνήμη σημαντικά γεγονότα πολλαπλά διδακτικά: Πρώτα – πρώτα τη μεγάλη αξία της ελληνικής νίκης κατά των Ιταλών, που γελοιοποίησε το αήττητο του Άξονα και έφερε πάλι από το βαλκανικό παράθυρο πίσω στην Ευρώπη τους Βρετανούς.
Τους είχε διώξει ο Χίτλερ από την πύλη της Δουνκέρκης. Τα σχετικά με την Μάχη της Κρήτης:
Βλέποντας ο Χίτλερ – κυρίαρχος της Ευρώπης – ότι η επιχείρηση ΕΡΜΗΣ (κατάληψη της Κρήτης) θα σπαταλούσε πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις σε βάρος της Ρωσικής Εκστρατείας, μετά την υποταγή Γιουγκοσλαβίας και Ελλάδας, την ικανοποίηση Ιταλίας και Βουλγαρίας και τον εκφοβισμό της Τουρκίας – προϊόντα της επιχείρησης ΜΑΡΙΤΑ – αποφασίζει μια σπουδαία κίνηση «καλής θέλησης» προς τους Βρετανούς: στέλνει τον υπαρχηγό του στο Ναζιστικό Κόμμα Ρούντολφ Ες τη νύχτα της 10ης προς 11η Μαΐου του 1941 μόνο του στην Αγγλία, για να προχωρήσει σε συζητήσεις και συμφωνίες με τους Βρετανούς.
Λόγω της μεγάλης κακοκαιρίας εγκατέλειψε το αεροπλάνο του κι έπεσε με αλεξίπτωτο.
Ζητά κάποιον επίσημο, αλλά μάταια. Ο Τσώρτσιλ, αν και αντικομμουνιστής, έχοντας πρώτο στόχο του τον Χίτλερ, αρνείται κάθε συζήτηση με τον Ες. Ο Χίτλερ για πολιτικούς λόγους, δηλαδή για να φανεί αυθαίρετη η προσπάθεια του Ες, τον αποκηρύσσει.
Κι έτσι ξεχνιέται σε κάποια αγγλική φυλακή. Ο Χίτλερ αναγκάστηκε να προχωρήσει στην πραγματοποίηση του σχεδίου ΕΡΜΗΣ και η κατάληψη της Κρήτης, η πιο αιματηρή και κοστοβόρα ως τότε επιχείρηση, πραγματοποιήθηκε.
Η δεκαήμερη πολυσυζητημένη Μάχη της Κρήτης εισήγαγε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ένα νέο στοιχείο: την εκούσια συμμετοχή του Λαού, με όπλα του τα γεωργικά του εργαλεία κυρίως. Ένας πόλεμος χωρίς καμία προοπτική νίκης. Το ‘δωσαν αυτό οι πατεράδες μας με την ιδιαίτερη νοοτροπία τους, κινούμενοι από τη λατρεία της αιματοβαμμένης τους πατρίδας, που απολάμβανε μόλις 27 χρόνια την ελευθερία της.
Όσοι δεν ήξεραν καλά την ιστορία του νησιού, δεν κατάλαβαν ποτέ την «τρέλα» αυτής της λαϊκής συμμετοχής στις μάχες κατά των αλεξιπτωτιστών. Ότι, δηλαδή, οι Κρήτες δεν είχαν σταματήσει να πολεμούν όλο το 19ο αιώνα κατά των Οθωμανών, αλλά και στον 20ο στο Μακεδονικό, στους Βαλκανικούς, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στο Μικρασιατικό.
Ο αγώνας για την Ελευθερία ήταν το πρώτο τους Χρέος. Αυτό το νέο στοιχείο, η λαϊκή συμμετοχή το Μάη του 1941, δημιούργησε τεράστια εντύπωση αφήνοντας εκστατικούς τους λαούς της Γης, ασκώντας ψυχολογική επιρροή σε εχθρούς και φίλους και επιδρώντας θετικά υπέρ της Βρετανίας, αν και είχε χάσει το μισό της εκστρατευτικό Σώμα και την Ελλάδα.
Η κατάληψη της Ελλάδας και της Κρήτης με τις επιχειρήσεις ΜΑΡΙΤΑ και ΕΡΜΗΣ έπληξε το Θαλάσσιο Λέοντα, την επιχείρηση, δηλαδή, της γερμανικής εισβολής στα Βρετανικά Νησιά και καθυστέρησε λίγο, αλλά αποφασιστικά, την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Η επίθεση αυτή ξεκινώντας 22 μέρες μετά την κατάληψη της Κρήτης, κορύφωσε την αγωνία της ανθρωπότητας, που κρατούσε την ανάσα της, αφού το μέλλον της κρινόταν από την έκβασή της. Στις 7-12-1941 η Ιαπωνία επιτίθεται ξαφνικά κατά των Η.Π.Α και ο πόλεμος γίνεται παγκόσμιος.
Η νίκη του Άξονα Ρώμη-Βερολίνο-Τόκυο απαιτούσε ευνοϊκό αποτέλεσμα μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο, πριν οργανωθούν οι αντίπαλοί τους, που διέθεταν την υλική, την πληθυσμιακή και την ηθική υπεροχή. Είχαν τον πλούτο της Γης.
Μας φέρνουν στον νου επίσης οι επετειακές εκδηλώσεις και τα παρακάτω: Ότι οι γερμανικές νίκες του 1941 και 1942 δεν αφορούσαν τα εδάφη των εμπολέμων, με εξαίρεση τη Σοβιετική Ένωση και γι’ αυτό τα πιο κρίσιμα σημεία τα έχουν οι νίκες του Άξονα κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Η μελέτη της τεράστιας αυτής επιχείρησης (ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑ) μας αφήνει εκστατικούς, καθώς διαπιστώνουμε την τύφλωση και την ύβρη του Χίτλερ, που περιφρόνησε την απεραντοσύνη της χώρας αυτής και τις υλικές, ψυχικές και ηθικές αντοχές των λαών της.
Τέλος του 1941 πάγωσαν οι ανεπίδεκτοι από τα διδάγματα της Ιστορίας Γερμανοί μπροστά στη Μόσχα από το κρύο και το σθένος της αντίστασης. Σοφά ο Ραϋμόν Καρτιέ γράφει: «Η Μόσχα σώθηκε. Η Γερμανία έπαψε να είναι αήττητη.
Ο Χίτλερ έχασε τη μάχη της Μόσχας, τον πόλεμο στη Ρωσία, τον πόλεμό του». Βέβαια ο κόσμος τότε αυτό δεν μπορούσε να το δει. Ο Χίτλερ συνεχίζει να μην βλέπει και ξεκινά τη γιγαντιαία προσπάθεια κατά της Ουκρανίας. Ανεβαίνει ως το Ελμπρούς του Καυκάσου και βλέπει, αλλά μόνο βλέπει, τις πετρελαιοπηγές.
Ύστερα, το καλοκαίρι του 1942 ξεκινά τις επιχειρήσεις στο Στάλινγκραντ, ως την τέλεια συντριβή της Βέρμαχτ. Η ήττα στο Στάλινγκραντ οριοθετεί την αντοχή της ναζιστικής επιθετικής μηχανής. Προδιαγράφει το τέλος του πολέμου και τη νίκη της Σοβιετικής Ένωσης που θα επηρεάσει αποφασιστικά τον μεταπολεμικό κόσμο.
Και το κυριότερο: προδιαγράφεται έτσι και ο πόλεμος των συμμάχων της εναντίον της, για την συντριβή του κομμουνισμού. Άρα κι ο πόλεμος κατά του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Η μελέτη των συμφωνιών Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας, τα Δεκεμβριανά, η προετοιμασία του Εμφυλίου στην Ελλάδα, όλα δείχνουν τα παραπάνω. Έτσι, η αλληλοσφαγή των Ελλήνων στον Ελληνοελληνικό (Εμφύλιο) πόλεμο, κατανοείται και ερμηνεύεται.
Κι ενώ η Αμερική ασχολείται με τις επιχειρήσεις στην Άπω Ανατολή, η Βρετανία μεθοδεύει τη διάσωση της προπολεμικής επικυριαρχίας της, που απειλείται από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τα οποία γέννησε η Αντίσταση στην Κατοχή. Η Βρετανία με την τεράστια πολιτική εμπειρία της αποικιοκρατικής της Αυτοκρατορίας ήξερε καλά, καθώς ήλεγχε τα πάντα, πως στα χρόνια της Κατοχής ο κόσμος άλλαξε.
Γνώριζε καλά πως στην Ελλάδα είχε δημιουργηθεί ένα μαζικό λαϊκό διεκδικητικό κίνημα υπό το ΕΑΜ. Το ΕΑΜ, που οι Βρετανοί ενδιαφέρθηκαν γρήγορα, μετά το άγχος της φυγής και διάσωσης των υπολειμμάτων του Εκστρατευτικού Σώματος, να το εκμεταλλευτούν και να το αντιμετωπίσουν.
Γι’ αυτό (και για άλλους σκοπούς) οργάνωσαν τη SOE με αυστηρά επιλεγμένους δυνατούς και πανέξυπνους αδίστακτους άνδρες, τους οποίους ο Βρετανός στρατηγός Γουίλσον, αρχηγός του στρατού της Μέσης Ανατολής, ονομάζει «διεφθαρμένους ως το κόκκαλο». (Ν. Κοκονάς, Βρετανική Έκθεση, σελ. 24.)
Διαβάζοντας τα απομνημονεύματα των αγωνιστών της Κρητικής Αντίστασης βλέπομε να τονίζουν ξαφνιασμένοι πως μετά την αποχώρηση των Γερμανών έρχονται στο νησί τα πάνω κάτω. «Κυνηγιούνται οι πατριώτες που έδωσαν το αίμα τους και βγαίνουν στον αφρό οι καιροσκόποι και οι Γερμανόφιλοι, μεταμορφωμένοι σα χαμαιλέοντες», γράφει ο Ν. Κατσαράκης με πόνο και οργή, κατονομάζοντας συγκεκριμένους ανθρώπους.
Και ο Μιχάλης Σαμαρείτης: «…εμάς το κράτος που εγκαθιδρύθηκε από τους Άγγλους μας υπέβλεπε και μας παρακολουθούσε. Οι ίδιοι που μας παρακολουθούσαν επί Γερμανών, εμάς που δώσαμε το αίμα μας για την Ελευθερία της Πατρίδας, που χάσαμε τους ανθρώπους μας και τη σειρά μας και καταντήσαμε στο δρόμο. Δέκα νεκρούς θρήνησε η οικογένειά μας…».
Όλα τα παραπάνω αποτελούν πράγματι χρήσιμες επισημάνσεις, που μας βοηθούν να ερμηνεύσομε το σήμερα και μας ενισχύουν για το αύριο που θα΄ ρθει.