Αμφιβάλλει άραγε κανείς για την αλήθεια αυτής της κουβέντας; Είναι αξίωμα και μάλιστα αρχή αυταπόδεικτη, όπως θα έλεγε ένας μαθηματικός ή ένας φιλόσοφος. Κακές αποφάσεις των προγόνων έχουν κακές επιπτώσεις στους απογόνους, παιδεύουσι, τουτέστι βασανίζουσι, όπως την εξηγούμε σήμερα τη λέξη “παιδεύουσι” στη δημοτική μας γλώσσα.
Σκέφτομαι το Σκοπιανό και πάλι, φίλε αναγνώστη, γιατί αυτό αφορά το παραπάνω αξίωμα. Το σκέφτομαι, που λες, και βασανίζομαι. Ποια θα είναι άραγε η έκβαση και η κατάληξή του. Ρωτώ τον πρωθυπουργό και θα ‘θελα να μου απαντήσει όπως θα ‘θελε και ο κάθε Έλληνας: Γιατί πρέπει, άρον άρον, να λυθεί το πρόβλημα, αν προηγουμένως δεν εξαλειφθεί η λέξη “Μακεδονία” από το όνομα του κράτους αυτού; Γιατί αυτό είναι και το πρώτιστο.
Αν αυτό δεν επιτευχθεί, προς τι οι συζητήσεις; Γιατί λοιπόν επιμένετε και τι συζητάτε; Κάνουν, λέει, σκληρές διαπραγματεύσεις. Πάνω σε ποιο αντικείμενο αλήθεια; Βγείτε και πείτε: Επιμένω και συνεχίζω τις διαπραγματεύσεις γι’ αυτό και γι’ αυτό το λόγο. Όμως σιωπάτε και το μόνο που κάνετε είναι να χαμογελάτε όταν συναντιέστε με τους υψηλούς εκπροσώπους της χώρας αυτής, σαν να έχουν τακτοποιηθεί όλα κατ’ ευχήν. Κυκλοφορεί ότι όλα έχουν αποφασιστεί στο παρασκήνιο και όσα λέγονται ή γίνονται φανερά είναι λέει, για το θεαθήναι. Αλήθεια;
Αλλά και οι ηγέτες των άλλων κομμάτων τι κάνουν; Ιδιαίτερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και ο πρώην Μακεδόνας πρωθυπουργός; Περίμενα ο πρώτος να βγει και να δηλώσει ευθέως και αυστηρά ότι οποιαδήποτε λύση στο Σκοπιανό που θα περιέχει στο όνομα τη λέξη “Μακεδονία”, τη θεωρούμε παντελώς απαράδεκτη και δεν πρόκειται να την αναγνωρίσουμε.
Ο δε πρώην Μακεδόνας πρωθυπουργός, αν αγαπά την Ελλάδα και προπάντων την ιδιαίτερη πατρίδα του, αλλά και γιατί επί της πρωθυπουργίας του συζητιόταν η ατυχής σύνθετη σημασία των Σκοπίων την οποία και επικαλείται σήμερα ο κ. Τσίπρας και την προωθεί ως εθνική θέση, να βγει κι αυτός και να δηλώσει ότι, αν στο παρελθόν έγινε κάποιο σοβαρό λάθος από πλευράς Ελλάδας σ’ ό,τι αφορά την ονομασία του γειτονικού κράτους, που θα μπορούσε δηλαδή να περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”, δεν σημάινει ότι και σήμερα επιτρέπεται να επαναληφθεί, γιατί ο λαός ούτε το δέχεται ούτε το επιτρέπει.
Η σιωπή, κ. πρόεδρε, σε τέτοια ζητήματα κεφαλαιώδους για το έθνος μας σημασίας, δεν μπορεί να είναι χρυσός, εκτός κι αν και σεις διά της σιωπής συνηγορείτε σ’ αυτή την απαίσια και κάκιστη για το έθνος μας λύση. Ο κόσμος φωνάζει, για να μην πω μουγκρίζει και σεις σιωπάτε; Ντροπή!
Αλλά δεν απευθύνομαι μόνο στους αρχηγούς των κομμάτων, εγώ ο ελάχιστος. Αυτοί μπορεί να πιέζονται αφόρητα και να μην αντιλαμβάνονται πάντα το σωστό. Τι κάνουν λοιπόν οι βουλευτές μας; Δένουν τον γάιδαρο όπου τους πει ο αρχηγός κι ας ψοφήσει; Δεν έχουν δηλαδή προσωπική άποψη; Τότε γιατί ανακατεύτηκαν στην πολιτική, αφού στην ουσία είναι ανύπαρκτοι; Ειδικά οι Μακεδόνες βουλευτές, όσοι παρασπονδήσουν τι πρέπει να κάνουν; Να βρουν ένα Καιάδα κι εκεί να πέσουν και να εξαφανιστούν. Ναι, να βρουν έναν Καιάδα.
Ποτέ δεν ήμουν σκληρός ούτε στα έργα ούτε στα λόγια, μα τώρα, χωρίς να το θέλω γίνηκα και γι’ αυτό ζητώ συγγνώμη. Αλλά και στους Κρήτες βουλευτές που θα πουν “ναι” στον όρο “Μακεδονία” υπενθυμίζω ότι είναι απόγονοι αυτών που χωρίς να τους ζητηθεί έχυσαν εκείνα τα χρόνια το αίμα τους για την ελευθερία της μακεδονικής γης. Θέλουν να το ξαναχύσουν τα παιδιά ή τα εγγόνια τους; Αλλά είναι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας.
Τι κάνει αυτός; Γιατί δεν δηλώνει ξεκάθαρα στην κυβέρνηση ότι οποιαδήποτε λύση που ενδέχεται να δοθεί, αν περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”, δεν πρόκειται να την προσυπογράψει και ότι θα προτιμήσει χίλιες φορές να παραιτηθεί, παρά να συμπράξει σ’ ένα τέτοιο εθνικό έγκλημα; Αν χρειαστεί, θα θα το πράξει ή θα εφαρμόσει το “Μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η… καρέκλα”; Θα δούμε. Κοντά ‘ναι ο Μάης; Κοντά το θέρος!
Δεν αντέχω πια να ακούω ότι γίνονται, λέει, σκληρές διαπραγματεύσεις, αφού δεν άκουσα σε κανένα δελτίο ειδήσεων να μπαίνει στις συζητήσεις από μας το όνομα σαν πρώτο θέμα.
Ο Θεός, έστω και αν δεν πιστεύουν κάποιοι από σας, να σας φωτίσει, για να μην επαναληφθεί στο μέλλον μια εθνική τραγωδία στα χώματα της Μακεδονίας μας, όπως έγινε στα χώματα της άτυχης Κύπρου μας το 1974, που ήταν αποτέλεσμα των κακών συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου, της από μέρους μας απόρριψης του Σχεδίου Ατσεσον, της απομάκρυνσης της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο και του “Η Κύπρος κείται μακράν”. Γλύτωσε, όμως ευτυχώς από το σχέδιο Ανάν, χάρη στον πατριωτισμό και το μεγαλείο του τότε προέδρου, της μακαρίτη Παπαδόπουλου.
Αλλά μας πιέζουν, λέει, ασφυκτικά οι Γερμανοί και οι άλλοι της ίδιας φάρας. Ρωτώ: Πότε στην Ιστορία η Γερμανία θέλησε το καλό μας; Ποτέ! Ή μήπως επειδή τα τελευταία χρόναι μας έπνιξε στα δανεικά και μας έδεσε και μας μεταχειρίζεται έκτοτε σαν είλωτές της, έχουμε απέναντί της υποχρέωση; Γιατί η κυρία αυτή δεν πιέζει τους Σκοπιανούς; Γιατί δεν τους λέει από πού, μωρέ κι ως πού είστε Μακεδόνες;
Οι πιο πολλοί είστε Αλβανοί, Σλάβοι, Βούλγαροι και πολύ λίγοι, στα νότια, Έλληνες. Πού λοιπόν σας κολλάει το “Μακεδόνες;”. Αν θέλετε ΝΑΤΟ και ΕΟΚ, ξεχάστε το “Μακεδονία”. Δεν τους πιέζουν, φίλοι μου, γιατί τους θέλουν “Μακεδόνες”, επειδή στο νου τους, μαζί με άλλους, έχουν μαύρα και σκοτεινά σχέδια στο μέλλον για μας.
Μην το ξεχάσετε αυτό. Λυπάμαι αφάνταστα που η ηγεσία της χώρας μας δεν το ‘χει καταλάβει.
* Ο Μανώλης Ροδιτάκης είναι τ. εκπαιδευτικός και ειδικός πάρεδρος του Παιδαγ. Ινστιτούτου, πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών