Το ατύχημα είναι ένα φαινόμενο, που το συνειδητοποιούμε αφού έχει συμβεί. Στο βαθμό που είναι προβλέψιμο, θα μπορούσαμε να περιορίσουμε την πραγματοποίηση του, οπωσδήποτε, όμως, είναι αδύνατη η εξάλλειψή του. Ετυμολογικά, έχουμε το στερητικό «α-» και τη λέξη «τύχη», που σημαίνει ότι αυτό που έγινε, συνέβη επειδή δεν είχαμε τύχη. Όσο κι αν εμείς προσέξουμε, κάποιος άλλος μπορεί να βρεθεί απρόσεκτος και να συμβεί το κακό.
Έτσι έγινε και με την πυρκαγιά στην ανατολική Αττική. Ενώ ο τότε θητεύων υπουργός είχε δηλώσει ότι με βάση τις φωτογραφίες του δορυφόρου υπήρχε γραμμική εμφάνιση των εστιών της φωτιάς, πράγμα που οδηγεί στη σκέψη της δολιοφθοράς, του σκόπιμου εμπρησμού, οι τελευταίες έρευνες αναφέρουν ότι κάποιος κάτοικος, γνωστός στις αρχές, προσπάθησε να κάψει στο χωράφι του ξερόκλαδα, με άνεμο 8 μπορώρ και θερμοκρασία 39 βαθμών Κελσίου. Δηλαδή, εμπρησμός από αμέλεια. Κι έτσι ξεκίνησαν όλα…
Οι 93 νεκροί δεν είναι μικρό πράγμα. Μπορεί να είναι το ισοδύναμο των απωλειών ενός «μικρού» πολέμου. Δεν πρέπει να είναι κανείς, που να ήθελε να υπάρχει ούτε ένα θύμα. Δυστυχώς, όμως, το κακό συνέβη. Και από το σημείο αυτό αρχίζουν οι δικαιολογίες από πλευράς κυβέρνησης και η αναζήτηση και επίρριψη ευθυνών από πλευράς αντιπολίτευσης. Ότι, κατά την αντιπολίτευση, το σημαντικό, σήμερα, δεν είναι να βρούμε εξιλαστήρια θύματα, αλλά να διερευνήσουμε τα αίτια της τραγωδίας σε βάθος και με αντικειμενικότητα…
Κάνοντας «ρελάνς», ο πρωθυπουργός μας, δηλώνει, ότι τίποτε να μην ξεχαστεί, τίποτε να μην κουκουλωθεί, αλλλά όλα να διερευνηθούν σε βάθος, σχετικά με τα αίτια των πυρκαγιών. Ωραία λόγια, καλές προθέσεις, βαρυσήμαντες τοποθετήσεις. Όμως το κακό έγινε. Οι νεκροί δεν ζωντανεύουν, οι στάχτες δεν δίνουν ζωή στις κατεστραμμένες περιουσίες. Οι τοποθετήσεις των πολιτικών είναι το επιμύθιο που ακολουθεί κάθε καταστροφή κλίμακας.
Η οξεία πολιτική αντιπαράθεση, όχι μόνο δεν ωφελεί κανένα, αλλά διαχέεται και στο λαό, ο οποίος μεγεθύνει και διογκώνει τα γεγονότα σε βαθμό εξωπραγματικό. Στις πυρκαγιές του 2007, στην Πελοπόννησο, ένα μέλος μιας παρέας, γνωστό για τις αρτηριοσκληρωτικές του τοποθετήσεις, διαβεβαίωνε τους παρευρισκόμενους, ότι τις φωτιές τις είχε βάλει ο ιδιος ο τότε πρωθυπουργός (το μόνο που παρέλειψε να αναφερει ήταν, αν το τσακμάκι που χρησιμοποιήθηκε ήταν μάρκας BIC ή άλλο… ). Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα.
Για να αντλήσουμε πολιτικά ωφέλη, επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους υπουργούς, στην έλλειψη συντονισμού μεταξύ των υπηρεσιών και φυσικά στο πρόσωπο του σημερινού πρωθυπουργού. Ασφαλώς, δεν είναι, ότι όλοι οι προαναφερθέντες είναι άμοιροι ευθυνών. Ακόμα και ένας νεκρός λιγότερο θα ήταν κάτι σημαντικό κι αυτό… Όμως, έτσι όπως έγινε το κακό, η κατάληξη θα ήταν η ίδια, όποιο κι αν ήταν το πρόσωπο στην κάθε θέση που αναφέραμε. Το ίδιο και στην πυρκαγιά στην Πελοπόννησο, το ίδιο και στην Πάρνηθα.
Η τραγική σύμπτωση της συνεχιζόμενης πυρκαγιάς στην Καλιφόρνια, με τις 14.000 πυροσβέστες και τα απείρως περισσότερα διατιθέμενα μέσα, προβλέπεται ότι θα συνεχιστεί ακόμα για πολύ. Καταδεικνύεται ότι ο ανθρώπινος παράγοντας λίγα μπορεί να κάμει, όταν η φύση θέλει να ολοκληρώσει τον κύκλο της. Κάτι ανάλογο συνέβη και στο Μάτι, όπου τη λύση την εδωσε η ίδια η φύση, αφού η φωτιά σταμάτησε … στη θάλασσα. Τί άλλο να κάψει πια; Το ίδιο το πέλαγος;
Από τη στιγμή, που η ίδια η λεωφόρος Μαραθώνος δεν μπόρεσε να λειτουργήσει σαν μια ιδανική αντιπυρρική ζώνη, που υπό άλλες, λιγότερο σφοδρές συνθήκες θα μπορούσε, το παιχνίδι ήταν χαμένο. Το εύλεκτο υλικό, από πεύκα με το ρετσίνι, πευκοβελόνες, ακαθάριστα οικόπεδα, εκρρήξεις της βενζίνης από τα ντεποζιτα των φλεγόμενων οχημάτων, τους στενούς δρόμους λόγω αυθαίρετης δόμησης, έδωσαν τροφή στην αδηφάγα λαίλαπα του πύρινου μετώπου. Βάλτε τώρα και την έλλειψη σχεδιασμού, την ασυνεννοησία των υπηρεσιών, την ανυπαρξία συντονισμού, μια δόση πανικού και δυο πρέζες άγνοια από τους κατοίκους και φτάσαμε σ’ αυτό το αποτέλεσμα.
Το κερασάκι στην τούρτα στήθηκε προ ημερών. Μέσα σε χρόνο ρεκόρ, ο πρωθυπουργός μας και το επιτελείο του, φαντάζομαι, όχι μόνο διαπίστωσαν ότι η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας (ΓΓΠΠ) δεν λειτουργεί (αλήθεια … γιατί; ), αλλά κρίθηκε σκόπιμο να αντικατασταθεί από μια άλλη, την Εθνική Υπηρεσία Διαχείρησης Έκτακτων Αναγκών (ΕΥΔΕΑ).
Το ότι η ΓΓΠΠ δεν λειτούργησε, σημαίνει ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας υπεύθυνος, ο οποίος πρέπει να εντοπιστεί και να υποστεί τις συνέπειες. Διότι, όποιος και αν βρίσκεται στην κορυφή αυτής της υπηρεσίας, εννοείται ότι καλείται να δείξει τι μπορεί και πρέπει να πράξει, ακριβώς στην περίπτωση μιας έκτακτης ανάγκης, όπως αυτή στην ανατολική Αττική.
Το αν θα λειτουργήσει το νέο μοντέλο της ΕΥΔΕΑ, θα το δούμε, στο μέλλον. Όμως, τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει, αν δεν ενημερωθεί και αν δεν εκπαιδευτεί ο κόσμος. Τα μέσα υπάρχουν και η τηλεόραση θα μπορούσε να διδάξει, προβάλλοντας τακτικά και σταθερά, σποτάκια με μηνύματα, που να εκπαιδεύουν το λαό περί του πρακτέου, σε περίπτωση ανάγκης. Κι όχι μόνο σποτάκια για απορρυπαντικά, φρυγανιές και σερβιέτες…
Για τη συγκρότηση της ΕΥΔΕΑ θα λειτουργεί μόνιμο επιστημονικό συμβούλιο όλων των ερευνητικών επιστημονικών ιδρυμάτων της χώρας, που εμπλέκονται στον τομέα των φυσικών καταστροφών, όπως Δημόκριτος, ΕΜΥ, Εθνικό Αστεροσκοπείο, Εθνικό Κέντρο Θαλάσιων Ερευνών, Ελληνικός Οργανισμός Διαστήματος (ειδικά γι’ αυτόν τον νεοϊδρυθέντα οργανισμό, θυμόμαστε τι έγινε πρόσφατα…), Eλληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (!), Ινστιτούτα Πανεπιστημίων και Πολυτεχνείων.
Αφήνουμε κατά μέρος τις αμοιβές από τη συμμετοχή σε καθεμία από τις επιτροπές των παραπανω ιδρυμάτων, που μπορεί να πει κανείς, ότι τί είναι το κόστος, μπροστά στην αποφυγή ενός αναλόγου φαινομένου με το πρόσφατο της ανατολικής Αττικής.
Ο καθένας μας γνωρίζει, ότι όταν θέλεις να πελαγοδρομήσει μια κατάσταση, την παραπέμπεις σε μια επιτροπή. Τώρα, με τις τόσες και τόσες επιτροπές από τα τόσα και τόσα ιδρύματα και ερευνητικά κέντρα, τί νομίζετε ότι θα γίνει με τη νέα υπηρεσία; Κι αν άλλαξε η ΓΓΠΠ σε ΕΥΔΕΑ, τι έγινε; Η σοφία του λαού έχει δώσει την απάντηση: «Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του, αλλιώς». Αν -λέμε, αν- τα ξαναφόρεσε κι αυτά… τελικά!