Τρικυμία στο κρανίο μου. Άλλα μου διηγούνται και άλλα καταλαβαίνω. Μου είπαν: φίλε, προσπαθώ να σου μάθω τη νέα τάξη πραγμάτων που, τώρα, αποτελεί την πεμπτουσία της νέας μορφής της παγκοσμιοποιημένης δημοκρατίας. Κι εγώ τι βλέπω; Ναι, μπορώ πράγματι, να ταξιδέψω ελεύθερα σχεδόν σ’ όλον τον κόσμο. Μπορώ, όμως, να το κάνω; Όχι, βέβαια. Λίγοι άνθρωποι στον κόσμο το μπορούν.
Ο λόγος; Οι περισσότεροι δεν έχουν τα λεφτά ν΄ αγοράσουν την ελευθερία που υποτίθεται ότι έχουν. Άρα, τρικυμία εν κρανίω. Το φαγητό τουλάχιστον; Γιατί υπάρχουν πολλοί που κλέβουν τροφές και γάλα από τα μαγαζιά, να ταΐσουν λέει τα πεινασμένα παιδάκια τους; Α! κατάλαβα. Το κάνουν μάλλον ως… σπορ.
Έτσι, θα’ ναι. Εγώ, πάντως, δεν ακούω από επίσημα χείλη, ότι στις δημοκρατίες μας υπάρχουν και δημοκρατίες πεινασμένων. Βλέπω, ακόμα, να υπάρχουν και άστεγοι στους δρόμους των νέων δημοκρατιών μας, όπως και πολλούς που πεθαίνουν αβοήθητοι από την … δημοκρατία τους, γιατί δεν τους παρέχει τη νοσηλευτική φροντίδα που χρειάζονται.
Και μη μου πείτε ότι οι πλούσιες δημοκρατίες του βόρειου ημισφαιρίου της γης δεν βοηθούν τις φτωχές του νότιου. Ως και τα τραπεζιτικά κεφάλαιά τους οι κρατικές τράπεζες των πλουσίων δημοκρατιών τα ιδιωτικοποίησαν για να διατίθενται, λέει, πλέον ελεύθερα, χωρίς να παρεμβαίνουν οι κρατικές οικονομικο-πολιτικές σκοπιμότητες και αγκυλώσεις.
Έτσι, τώρα, οι ιδιωτικές τους τράπεζες μπορούν απρόσκοπτα να δανείζουν στα φτωχά κράτη του νότου. Ας πάρουμε, τυχαία, ένα παλιότερο και… τετελεσμένο παράδειγμα τέτοιας θεόπεμπτης βοήθειας δανεισμού των φτωχών κρατών από τα πλούσια, για να πεισθούμε ότι τα καημένα τα πλούσια κράτη, μέσω των ανεξάρτητων πλέον τραπεζικών συγκροτημάτων τους, χορήγησαν και χορηγούν ακόμα τώρα δάνεια προς το νότο.
Ας δούμε τι συνέβη το 2003. Τη χρονιά αυτή, λοιπόν, οι πλούσιες χώρες χορήγησαν στις 122 φτωχές χώρες του τότε τρίτου κόσμου δάνεια της τάξης των 54 δισ. δολαρίων. Λεπτομέρεια. Την ίδια χρονιά, αυτά τα φτωχά κράτη ξεπληρώνοντας προηγούμενες δανειακές υποχρεώσεις τους, πλήρωσαν στους δανειστές τους 436 δισ. δολάρια. Ένα παρόμοιο σύστημα, δήθεν φιλανθρωπικού δανεισμού, περιγράφεται και στο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ «Ο έμπορος της Βενετίας».
Μ’ αυτόν τον τρόπο δανεισμού πετυχαίνουμε και τη δημιουργία νεόπτωχων κρατών που εξαρτώνται, μέσω του χρέους τους, από το ιδιωτικό πλέον τραπεζικό κεφάλαιο, το οποίο με τη σειρά του εξαρτάται και ρυθμίζεται μόνο από την τάξη των υπερπλούσιων ατόμων.
Δεν άλλαξε τίποτα διαχρονικά στην τάξη των απλών θνητών. Μάλλον φαίνεται πως οι αλλαγές που έγιναν στη διαχείριση του πλούτου την έκαναν χειρότερη, για τους φτωχούς. Ας θυμηθούμε παλιές δυναστικές οικονομικο-πολιτικές καταστάσεις καθεστώτων δήθεν δημοκρατικών, όπως ο μερκαντιλισμός, η αποικιοκρατία (αλλά και δουλεία) κ.ά. Όλα αυτά στις παλιότερες εποχές λειτούργησαν, λέει, για χάρη της προόδου των λαών! Δεν άλλαξε, δηλαδή, διαχρονικά τίποτα στα οικονομικά των απλών ανθρώπων.
Τώρα, η φαινομενική αλλαγή στη διαχείριση του πλούτου δεν είναι παρά μια διαφοροποίηση στον τρόπο διαχείρισής του. Ο πλούτος, τώρα, έχει περιέλθει στις λεγόμενες αριστοκρατικές τάξεις των κατόχων των χρηματιστηριακών αξιών, οι οποίες δημιούργησαν τις νέο-πλουτοκρατικές τάξεις (π.χ. golden boys, που στον καιρό της αποικιοκρατίας λέγονταν επιστάτες).
Ήδη και πριν από τη δεκαετία του 80 του περασμένου αιώνα, η νέα γενιά πίστευε ότι κανένα τραπεζο-οικονομικό μέσο δεν ήταν αθέμιτο. Το μόνο που μετρούσε ήταν το νομισματικό αποτέλεσμα με μοναδικό στόχο την αύξηση των κερδών. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, λοιπόν. Και τώρα αυτή η πρακτική είναι πάλι στις δόξες της. Πάντως, η εικόνα του πλούτου δεν έχει αλλάξει. Και το όνομα αυτής της νέας μορφής δουλείας είναι: Ιδιωτική τραπεζική νομισματοκρατική, δήθεν δημοκρατία.
Όμως, ο άνθρωπος δεν τα βάζει κάτω. Συνεχίζει και προσπαθεί να ανακαλύψει νέους δρόμους προς την πραγματική και ουσιαστική δημοκρατία. Ας μην ξεχνάμε ότι η δημοκρατία, ως πολίτευμα, άρχισε να λειτουργεί κατά πρώτον στην αρχαία Αθήνα με το περίφημο νομοθετικό δίκαιο της πόλης (το Αστικό Δίκαιο).
Ακολούθησαν, μέχρι σήμερα, πολλές προσπάθειες εκσυγχρονισμού της. Για παράδειγμα, ο μαθητής του σταγιρίτη Αριστοτέλη, ο πρίγκιπας Αλέξανδρος, γιός του Φιλίππου, ο οποίος ήθελε να ανακαλύψει νέο ζωτικό γεωγραφικό χώρο για τους υπηκόους του, δημιούργησε συγχρόνως με τη συμπεριφορά του, ως κατακτητής, το δόγμα του Δημοκρατικού Οικουμενισμού (βλέπε γάμους αξιωματικών του με Ιρανές γυναίκες).
Παράλληλα, με αυτή την πράξη του ακυρώνει το δημοκρατικό Αθηναϊκό ελιτισμό της αριστοκρατίας του αίματος. Είναι η ιστορική στιγμή όπου γεννιέται η έννοια της αυτοκρατορίας, η οποία συνοδεύεται, όμως, από την ισότιμη στάση και συμπεριφορά του κατακτητή προς τον κατακτημένο. Είναι η στιγμή όπου γεννιέται μ’ αυτή τη συμπεριφορά όχι η Αυτοκρατορία, αλλά το αίσθημα του Οικουμενισμού, το οποίο και βελτιώνει μετά η Χριστιανική Θρησκεία.
Πράγματι, με την Οικουμενική Διδασκαλία του Ναζωραίου ενισχύεται η πραγματική οικουμενική δημοκρατία των λαών, ενώ η «οικουμενοποιημένη», όπως τη ζούμε τώρα, δημοκρατία είναι μόνον ένας νεοδημοκρατικός νομισματικός φασισμός, τον οποίον ασυνείδητα καλλιεργούμε και τον θαυμάζουμε ως δήθεν αληθινή οικουμενική δημοκρατία.