Αλήθεια τώρα;
Υπάρχει γιορτή της αγάπης ακόμα;
Υφίσταται του έρωτα το πανηγύρι ακόμα;
Ακόμα και σήμερα, Κυριακή ξημέρωμα Δευτέρας, που ακροβατούν οι άνθρωποι και οι υπάνθρωποι στην απλώστρα ενός οίκου ευγηρίας;
Που τσακώνονται για μισό αυγό, για μια σταγόνα αξιοπρέπειας, ανθρώπων που μεγάλωσαν παιδιά και εγγόνια;
Που ζάρωσαν τα χέρια τους στα σοκάκια της ζωής;
Που απόκτησαν κηλίδες χρόνου τα ξάστερα ρυτιδιασμένα πρόσωπα;
Λευκούς χειμάρρους, τα ποτάμια που έθρεψαν τις ρίζες μας;
Μιλάμε για αγάπη σήμερα που λείπουν ένα, δύο, τρία, τέσσερα, αστέρια από το μέτρημα του ουρανού;
Σήμερα που μπερδεύονται παιδιά του πρώτου θαύματος με εργαλειοθήκες και απινιδωτές;
Σήμερα που κουρνιάζεις στα σύννεφα για να μη λογιάζεσαι κάτοικος αυτής της Γης;
Και αλήθεια τώρα, μανταλώνω τη νύχτα της πατρίδας μου και έρχεται η κόρη μου, βάζει το μπουφάν της και φεύγει. Ίσα που προλαβαίνει το περίπτερο.
Κλείνει το φερμουάρ της με αγάπη.
“Δύο σοκολάτες θα πάρω για τη Μελίνα και τη Χρύσα, για αύριο μαμά”.
Και αυτές οι φίλες μου σήμερα. Η ομάδα της καρδιάς μου, αναβάλλουμε την κοπή της πίτας μας, ξανά και ξανά και ξανά για να είμαστε όλες και μαζί!
Άνοιξη θα πάει και φλουρί δε θα πιάσουμε…
Όλες και όπου και όποτε… βάλουμε το πρωτοχρονιάτικο μακό της αγάπης.
Σμίγουν παιδιά, άνθρωποι, βουνά από αγάπη και στα εξόριστα υπόγεια όχι;
Σκύψτε σάς παρακαλώ να ανοίξουμε τις γρίλιες στις πόρτες και στους φεγγίτες των υπογείων με το λυγμό μας… να μπει η αγάπη στάλα, στάλα, να κρατήσει όρθιο τον άνθρωπο, να μη χαθεί!