Επί κυβερνήσεως Σαμαρά μας έλεγε να μην πληρώνομε ΕΝΦΙΑ. Έλεγε ότι είναι φόρος άδικος και θα τον καταργήσει, όταν αυτός κυβερνήσει. Και τα παιδιά μου τον πίστεψαν. Τον αχαΐρευτο. Και τώρα που έγινε πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν κατάργησε τον ΕΝΦΙΑ, αλλά ζητά να εξοφληθούν και οι παλιές απλήρωτες οφειλές. Και μάλιστα με τόκο. Τρία παλικάρια έχω. Λεβέντες μέχρι κει πάνω. Και μορφωμένοι. Και οι τρεις παντρεμένοι. Και με παιδιά ο καθένας τους.
Είχαν ξεκινήσει οι τρεις τους μία μικρή επιχείρηση, που με την κρίση και τα capital controls δεν άντεξε και την έκλεισαν. Έμειναν άνεργοι. Κατάντησαν επαίτες εργασίας. Ακόμη και χαμαλοδουλειές κάνουν. Ό,τι κερδίζουν δουλεύοντας ευκαιριακά, από δω και από κει, μόνο για φαΐ φτάνει. Και αυτό φτωχό και λιγοστό. Και ντρέπονται να μου το πουν. Φιλότιμα παιδιά. Αλλά και οι προηγούμενοι, όσοι μας κυβέρνησαν, το ίδιο ανάξιοι ήταν. Όλοι τους.
Αντί να κοιτάξουν πώς να εξοφλήσουν το χρέος, έδιναν κάθε λίγο αυξήσεις μισθών και συντάξεων, για να καλοπιάσουν τον λαό για να τους ξαναψηφίσει. Και το χρέος μεγάλωνε. Και δεν σκέφτονταν ότι , μετά από εμάς, άλλοι έχουν σειρά στην κοινωνία, που θα πρέπει και αυτοί να ζήσουν αξιοπρεπώς. Στην καταστροφή συνέβαλαν και οι συνδικαλιστές.
Χαραμοφάηδες και αυτοί, που κάθε λίγο ξεσήκωναν τους εργαζομένους με παράλογες απαιτήσεις. Και παρέλυε το κράτος. Μέχρι που το ξεχαρβάλωσαν… Τέτοια μου έλεγε ο αγανακτισμένος παππούς (μαζί και με άλλους χαρακτηρισμούς που εδώ να τους γράψω δεν επιτρέπεται) τον οποίο γνώρισα στο μέρος που πήγα για λίγες μέρες παραθερισμού και ξενοιασιάς.
*Ο Αιμίλιος Ψαθάς είναι εκπαιδευτικός