Αγαπημένε μας Αντώνη,
Ανήκες στις προνομιούχες εκείνες υπάρξεις που ο Πλάτωνας στους Νόμους του δίνει το χαρακτηρισμό “Θειοί τινες”.
Και το έθνος μας με τις διαδοχικές πτώσεις και ανορθώσεις του, απέδειξε πρόσφατα ακόμη, ότι διαθέτει ανεξάντλητα αποθέματα τέτοιων υπάρξεων και ηρωισμών. Ο ηρωισμός είναι μια μυστική βρύση που πηγάζει μέσα από την εθνική μας συνείδηση. Είναι μια κατηγορική επιταγή που βγαίνει μέσα από αυτό το φυλετικό μας κύτταρο. Είναι η αιώνια επιταγή της μοίρας του τόπου μας. Γιατί η ψυχή του έθνους μας δεν ζει μόνο στο παρόν. Έρχεται από το παρελθόν και πορεύεται προς το μέλλον. Γιατί μέσα στους ομαδικούς ηρωισμούς και στις φευγαλέες ατομικές εξάρσεις, που εμπνέονται από την πίστη στα πανανθρώπινα ιδανικά, βρίσκομε το λόγο της εθνικής μας ύπαρξης και της φυλετικής μας συνέχειας. Αυτοί οι ηρωισμοί, παλαιοί και νέοι, απέδειξαν σ’ όλο τον κόσμο ότι από τα φτωχά χώματα της πατρίδας μας μπορούμε ακόμη να γεννάμε Αξίες και Ιδανικά, και ότι δίκαια διεκδικούμε για την πατρίδα μας την ηθική πρωτοκαθεδρία που της ανήκει.
Αυτά τα ιδανικά και τις Αξίες υπηρέτησες, αγαπητέ μας Αντώνη, σ’ όλη τη διάρκεια της εφήμερης ζωής σου.
Αγαπημένε μας Αντώνη, με κομμένη την ανάσα παρακολουθήσαμε τη μάχη της ζωής σου. Τώρα η κλαγγή των όπλων δεν ακούγεται πια. Η αδυσώπητη πάλη σου έχει τελειώσει.
Εμείς όμως, Αντώνη μας, δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως έχασες. Κλείσαμε μέσα μας βαθιά και για πάντα, την τελευταία εικόνα της άγιας μορφής σου. Καρτερικός όπως ο γλυκός μας Ναζωραίος, περήφανος σαν αετός, αλίμονο, κατάστηθα λαβωμένος, να μην υποτάσσεται στην άδικη μοίρα, προσμένοντας και τη δική σου Ανάσταση.
Αγαπημένε μας Αντώνη
Τα αισθήματα, οι σκέψεις και η άφατη λύπη μας μπορούν να συμπυκνωθούν και να βρουν αντίκρισμα αλήθειας σε δύο μόνο λέξεις: Σιωπή και μνήμη. Αυτές οι δύο λέξεις, η σιωπή και η μνήμη θα μπορούσαν να είναι ο όρκος και η απάντησή μας στις τελευταίες ματιές σου, τις γεμάτες πάθος, παράπονο και χιλιάδες “γιατί” στο χαμόγελό σου, το γεμάτο καρτερία και ελπίδα. Όρκος και απάντηση στην κοινωνική σου προσφορά, που είναι τόσο πλούσια, όπως η κατασκευή του Αεροδρομίου Ηρακλείου και άλλα μεγάλα έργα, υπηρετώντας την πατρίδα στις τελευταίες εσχατιές της, όσο και μέσα στην κοινωνία, που ήσουν τόσο αγαπητός.
Όρκος και απάντηση στον πλούσιο απολογισμό της ζωής σου και στα ολοκληρωμένα ανθρώπινα μηνύματα, γεμάτα από αγάπη, που σκορπούσες ολόγυρά σου.
Στις εκκλήσεις και την αγωνία σου να συνεχίσεις να υπάρχεις μέσα από την οικογένειά σου, μέσα από τους άλλους, μέσα από εμάς, μέσα από τις υποθήκες και τη σκυτάλη που άφησες στα αγαπημένα σου παιδιά, τη Μαίρη και τον Βαγγέλη.
Αυτή την ώρα του ύστατου αποχαιρετισμού, τα λόγια, οι λέξεις, χρειάζονται μόνο και μόνο για να γίνει πιο περήφανο και πιο λαμπερό το αθώο βλέμμα των παιδιών σου, της Μαίρης και του Βαγγέλη. Γιατί κοντά σου κατάλαβαν τους νόμους και τις αξίες της ζωής. Τους έδωσες πολλά, αλλά και πήρες πολλά από τα παιδιά σου. Και οι δύο σου πρόσφεραν το γλυκόπιοτο κρασί της ευτυχίας, γι’ αυτό και έλεγες: Τώρα μπορώ να φύγω ευτυχισμένος και γαλήνιος.
Και οι δύο ξέρουν ποιος ήταν ο πατέρας τους και ο κόσμος του, γιατί, και πού, ανάλωσε τη ζωή του. Μπορούν να κρίνουν για ποια ιδανικά αγωνίστηκες, γιατί, και πού, στρατεύτηκες. Για να μπορούν να ερμηνεύσουν, γιατί σήμερα είμαστε όλοι εδώ, συγγενείς και φίλοι σου, αποτίοντας φόρο τιμής, με αγάπη και σεβασμό σε σένα. Είναι αλήθεια αυτό που σας ψιθύριζε ο πατέρας σας: ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε ίσοι και ελεύθεροι.
Για να προχωρήσουν μπροστά οι άνθρωποι και οι κοινωνίες, χρειάζονται οράματα, ιδέες, αγώνες και θυσίες. Χρειάζονται όμως και οι πρωτοπόροι. Εκείνοι που είναι έτοιμοι να δώσουν, χωρίς να πάρουν τίποτα. Έτοιμοι να αγωνιστούν και να θυσιαστούν για τον άλλο και τους άλλους. Έτοιμοι να σβήσουν το εγώ τους στο εμείς. Ναι, Αντώνη, τέτοιος υπήρξες μέσα στην ευρύτερη κοινωνία της πόλης μας.
Ήσουν ένας δημιουργικός, χαρισματικός, πρωτοπόρος, της αγάπης και της Χριστιανικής Αρετής.
Μπορεί ο κόσμος να είναι μάταιος. Έχει όμως νόημα και αξίζει να ζει κανείς έστω και 87 χρόνια. Αρκεί στη διαδρομή του να εκπέμπει φως, παραδειγματικό ύφος και αυθεντικές Αξίες.
Μαίρη και Βαγγέλη, έζησε ο πατέρας σας ακέραιος, ήταν ένα ηθικό υπόδειγμα στη ζωή του. Ο σπουδαιότερος πλούτος που σας άφησε είναι το όνομά του και το ήθος του. Είναι οδυνηρό να αναλογίζεται και να μετράει κανείς το κενό που αφήνουν άνθρωποι με λάμψη και ευαισθησίες. Με σπάνια αξία και κύρος, με χαρίσματα, με ικανότητες, με ηθική ακτινοβολία. Είχες το μοναδικό προσόν να συνδυάζεις την πίστη σε αρχές και αξίες, την καθαρότητα των θέσεων με το διάλογο και τη μετριοπάθεια.
Ήσουν ένας αγωνιστής της ζωής και ταυτόχρονα μετριοπαθής, όχι μόνο από ευγένεια και καλοσύνη ψυχής, αλλά και από πνευματική, συνειδητή επιλογή.
Αγαπημένε μας Αντώνη, κατάφερνες πάντα, με τη θεωρητική σου κατάρτιση, την οξυδέρκειά σου, με το ανοιχτό σου πνεύμα και τον ανεξίκακο χαρακτήρα σου, να είσαι πάντα συνθετικός, διαλλακτικός, μετριοπαθής και μεγαλόψυχος. Είχες το μεγαλείο να πείθεις, αλλά και να πείθεσαι. Να κάνεις έντονη κριτική, αλλά και αυτοκριτική. Να επιμένεις, αλλά και να αλλάζεις. Πάντα ήσουν τολμηρός, γενναίος και όρθιος. Ήσουν πάνω απ’ όλα Άνθρωπος.
Αλλά, ω Συ, που τους κόσμους κυβερνάς, πηγή της δικαιοσύνης και της αγάπης, ρίξε το βλέμμα Σου στην αγαπημένη του σύζυγο και στα λατρευτά του παιδιά, τη Μαίρη και τον Βαγγέλη, σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα και άκουσε την προσευχή τους. Ενίσχυσέ τους να νικήσουν τη συμφορά και άνοιξέ τους τους δρόμους της σωτηρίας.
Μετουσίωσε, Κύριε, τον πόνο των δικών του σε έργο δημιουργικό, της αγάπης προς την οικογένεια, σε αγάπη προς την κοινωνία, της υποταγής του εγώ στην υπηρεσία του εμείς, του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, της φθαρτής ύλης σε αιώνιο πνεύμα. Ιερή στιγμή που και ο γιος του Θεού αναφώνησε. «Κύριε παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».
Είναι κάποιες στιγμές που ο χρόνος σταματά κι ο κόσμος έπαψε να ζει. Ο λόγος αδυνατεί να περιγράψει αισθήματα, μνήμες, απαντοχές. Η σκέψη περνά σαν αστραπή και αγγίζει πλάνο με πλάνο το χρονικό μιας εντελώς ξεχωριστής παρουσίας. Χρόνος, λόγος, σκέψη τούτη την ώρα σταματούν στο αβυσσαλέο κενό της δικής σου απουσίας, ακριβέ και αγαπημένε Αντώνη. Στέκομαι με απέραντη ευλάβεια μπροστά στο κενό που αφήνεις και με βαθύτατο πόνο σού απευθύνω το ύστατο χαίρε.
Ανάπλασε Κύριε, τον άξιο και τιμημένο δούλο Σου Αντώνη σε χώρα ζώντων και σε σκηνές Αγίων, παρέχοντας σ’ αυτόν το στεφάνι της καλής αθλήσεως και χριστιανικής ζωής. Δώσε στην οικογένειά Του τη δύναμη να μείνουν πιστοί στη μνήμη Του, να συνεχίσουν την πορεία τους προς το φως, προς την αγάπη, προς τη δικαίωση. Η αγάπη όλων μας θα σε συνοδεύει και η γλυκιά ανάμνησή σου θα κάνει, ίσως, ηπιότερο τον πόνο μας και τη μνήμη σου αιώνια.
Το χαμόγελό σου φώτιζε το πρόσωπό σου και το τραγούδι σου άγγιζε τις χορδές της ψυχής μας.
Ήσουν ο Αντώνης μας.
Άγγιζες τις ψυχές μας με την αγάπη σου, την πίστη σου και την λατρεία σου στην οικογένειά σου.
Ήσουν ο Αντώνης μας.
Το ακορντεόν και η μελωδική φωνή σου μαζί με την αγάπη σου μας ανέβαζε στα ουράνια.
Ήσουν και θα είσαι για πάντα ο Αντώνης μας ο Αβραμίδης.
Μαρνελάκης Παναγιώτης