Ελπίζαμε ότι τα πράγματα θα έρχονταν καλύτερα! Δυστυχώς όμως, για ακόμα μία φορά, διαψευστήκαμε! Η χώρα είναι ξανά σε λοκ ντάουν (lock down), ή επί το ελληνικότερον «απαγόρευση κυκλοφορίας».
Αναζητώντας, λοιπόν, όσους έχουν κάποιο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την κατάσταση, θα διαπιστώσουμε ότι είναι πολλοί εκείνοι, οι οποίοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνετέλεσαν σε αυτό.
Πηγαίνοντας λίγο πίσω, την ευθύνη, σε μια καλά δρομολογημένη κοινωνία, ειδικά σε τέτοιες καταστάσεις πρωτόγνωρες και άκρως επικίνδυνες για τη δημόσια ασφάλεια, την έχει η κυβέρνηση, η οποία βασίστηκε στις γνώμες των ειδικών λοιμωξιολόγων και επιδημιολόγων.
Και ορθώς έπραξε! Γι’ αυτό, άλλωστε, μάθαμε και τα μικρά τους ονόματα, αν και ενοχλεί κάποιους περισσότερο ευαίσθητους! Εκείνοι, λοιπόν, είχαν την επιστημονική ευθύνη όσων έλεγαν, με βάση τις γνώσεις και την πείρα τους, και οι πολιτικοί ελάμβαναν τις δέουσες αποφάσεις.
Όμως δεν εξελίχτηκαν όπως, ίσως, θέλαμε να πιστεύουμε. Ο πληθυσμός δεν έμαθε, σε έξι μήνες, όσα ένας τριτοετής φοιτητής της ιατρικής οφείλει να μάθει στο συντομότατο χρονικό διάστημα της μιας μέρας. Την στοιχειώδη, τουτέστιν, προσωπική καθαριότητα, την ελάχιστη απόσταση απ’ τους συγκεντρωμένους, τον σεβασμό των άλλων πολιτών!
Κι’ όλα αυτά λόγω της ευκολότερης μεταδοτικότητας ετούτου του ιού σε σύγκριση με άλλους, και τις σοβαρότερες άμεσες και απώτερες συνέπειες που ενέχει για τον ανθρώπινο οργανισμό. Η συγκεκριμένη νόσος δεν προσφέρεται για εφησυχασμό, ούτε για τυπική νοσηλεία του ασθενούς και για επισκέψεις των συγγενών στα νοσοκομεία, όπου θα μπορούν να συζητήσουν με ευκολία, και πάνω απ’ το κρεββάτι του ασθενούς, κάποιες λεπτομέρειες των συγγενικών σχέσεων, τις επιδοτήσεις των ελαιόδεντρων, και κάποια άλλα, συνήθη σε αυτές τις περιπτώσεις, θέματα.
Ο ασθενής πρέπει να παραμείνει μόνος, για ευνόητους λόγους, παρέα με το νοσηλευτικό προσωπικό, κι’ ακόμα να πεθάνει έτσι, αν είναι άτυχος. Απάνθρωπη βέβαια μοναξιά, από φίλους και συγγενείς, αλλά απαραίτητη!
Στο πρώτο κύμα της πανδημίας, τους ανοιξιάτικους μήνες, η κοινωνία έδειξε ότι συμμορφωνόταν σχετικά ικανοποιητικά. Ίσως από ατομικό και συλλογικό φόβο, πιθανόν από τον νόμο που παραμόνευε, όλα έδειχναν να βαίνουν ομαλά, με δεδομένη πάντοτε την οικονομική επιβάρυνση πολλών κοινωνικών ομάδων και την αντίστοιχη ψυχολογική άλλων.
Η κατάσταση συνεχίστηκε, με την δειλή επάνοδο σε κάποια πραγματικότητα καινούργια, με μερικό άνοιγμα των αεροπορικών πτήσεων και των συνόρων για μερική οικονομική ανάκαμψη, και όλοι γνωρίζαμε ότι η κατάσταση θα επιβαρυνθεί το φθινόπωρο και τον χειμώνα λόγω της κλιματολογικής παραμέτρου και τον εγκλεισμό μας σε όχι τόσο καλά αεριζόμενους χώρους.
Η συνωμοσιολογία, τελικά, η απείθεια, η άρνηση, το οικονομικό κόστος για αρκετούς, η αμφιβολία, η βλακεία ορισμένων που χόρευαν τσάμικο και καλαματιανό πάνω από μάσκες, η πλούσια επίδειξη νεοελληνικής μαγκιάς, όλα οδήγησαν εδώ που είμαστε!
Θα μπορούσαμε ακόμα να προσθέσουμε και κάποιες άλλες ενέργειες συμπολιτών μας, οι οποίες δεν βρίσκονταν στο ίδιο μήκος κύματος με την κατάσταση που βιώναμε. Συγκεντρώσεις για παράδειγμα, έξω από τα δικαστήρια όπου θα ελάμβανε χώρα η σημαντική απόφαση για τον γνωστό «πολιτικό» σχηματισμό, όπου κάπου τριάντα χιλιάδες άτομα συνωστίζονταν χωρίς στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης, ωσάν να μην μπορούσε το δικαστήριο να οδηγηθεί σε απόφαση και ήθελαν να το συνδράμουν σε αυτή τη διαδικασία!
Κι’ εδώ, φυσικά, σημαντικό μερίδιο ευθύνης, μάλλον, έχουν και κάποιες πολιτικές παρατάξεις οι οποίες προσπαθούν εναγωνίως τον τελευταίο καιρό να ανέβουν σε όποιο κάρο αμφισβήτησης των κυβερνητικών επιλογών, κάτι βέβαια το οποίο δεν ίσχυε για εκείνη την περίπτωση, και φυσικά των κυβερνώντων που επέτρεψαν να συμβεί κάτι τέτοιο, φοβούμενοι προφανώς τις περαιτέρω αντιδράσεις των κραυγαζόντων συγκεντρωμένων!
Όμως, εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχουν αποτελεσματικά φάρμακα για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, μέχρις ότου παρασκευασθεί και έρθει σε ευρεία χρήση το εμβόλιο. Έως τότε, υπάρχουν μέτρα απλά και κατανοητά απ’ όλους. Η συνύπαρξη με τους άλλους, στη γειτονιά, στο σχολείο, στους χώρους επαγγελματικής δραστηριότητας, πρέπει να ακολουθεί συγκεκριμένα βήματα και απλούς κανόνες, τους οποίους όλοι πλέον γνωρίζουν.
Όπως και πριν έτσι και τώρα, δεν απειλείται μόνον η υγεία, αλλά οι ζωές στην κυριολεξία συμπολιτών μας. «Δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία.
Μάλιστα για το πρώτο δεν είμαι απόλυτα σίγουρος», φέρεται να είπε κάποτε ο Αϊνστάιν, χωρίς βέβαια να είναι απολύτως τεκμηριωμένο. Καλά θα ήταν να μην τον θυμηθούμε τώρα, αλλά να τον ανακαλούμε στη μνήμη μας, ολοένα και σπανιότερα! Δύσκολη, κατά πάσα πιθανότητα, εξίσωση!