Στο χωριό μου λένε πως «ο ήλιος του Οκτώβρη βαράει άσχημα»! Και είχε μπόλικο ήλιο την Κυριακή που μας πέρασε, στις 8 του Οκτώβρη. Την Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών, δηλαδή. Οι κάλπες στήθηκαν για 5η συνεχή φορά μέσα στη χρονιά, σε όλη τη χώρα, αλλά αυτή τη φορά στη σκιά του πολέμου που έχει ξεσπάσει στη Μέση Ανατολή. Σε έναν τόπο καταραμένο από θεούς και δαίμονες.
Έτσι είναι η ζωή όμως. Αλλού «σταυρώνονται» κι αλλού σκοτώνονται. Κάλπες στήθηκαν και πάνω στις λάσπες στην περιοχή της Θεσσαλίας, αλλά και πάνω στα καμένα, στην Ρόδο και τον Έβρο.
Σε προηγούμενο άρθρο μου, επεσήμαινα το ενδιαφέρον που θα είχε το αποτέλεσμα της κάλπης στις δοκιμαζόμενες αυτές περιοχές. Και πράγματι, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον!
Και βρεγμένοι και δαρμένοι και… αμετανόητοι εμφανίστηκαν μπροστά στην κάλπη οι κάτοικοι του Βόλου. Σαν να λέμε, «άξιοι της μοίρας τους»! Χωμένοι μέσα στις λάσπες μέχρι το λαιμό, οι κάτοικοι της περιοχής αυτής, επέλεξαν να χωθούν ακόμα πιο βαθιά μέσα στη λάσπη, με την ετυμηγορία τους.
Εκεί, καταγράψαμε την πλήρη αντιστροφή αυτού που αποκαλούμε «κοινή λογική», με την «αχίλλειο πτέρνα μιας ετυμηγορίας», να μην αποτελεί σημείο αδυναμίας, αλλά αντίθετα να προβάλλεται και να αναδεικνύεται ως δείγμα υπεροχής. Είναι ένα απτό παράδειγμα, όπου η λαϊκή βούληση «μπάζει νερά», πιο θολά μάλιστα κι από αυτά που έπνιξαν πρόσφατα τον Βόλο…
Και τι να ψήφιζαν δηλαδή οι άνθρωποι, τις «λουλούδες»; Εκείνους που λύνουν τις διαφορές τους με το «καλτσόν»; Ψήφισαν «παραδοσιακά» για ακόμα μία φορά οι Βολιώτες, επιλέγοντας «τον δικό τους άνθρωπο», τον δικό τους Αχιλλέα, χαρίζοντάς του το φανταστικό ποσοστό του 55,02%. Επέλεξαν τον πραγματικό «άνδρα», τον «άνδρα πρότυπο», που λύνει τις διαφορές του με το ξύλο.
Εκείνον που τους εμπνέει εμπιστοσύνη και σεβασμό. Γιατί, εκείνον μόνο θεωρούν ικανό να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, αλλά από την επόμενη φορά. Γιατί ετούτη τη φορά, τα έκανε θάλασσα…
Μια από τα ίδια έβγαλε και η κάλπη που στήθηκε στην περιφέρεια της Θεσσαλίας.
Ο πανίσχυρος πρώην περιφερειάρχης της Θεσσαλίας, μπορεί να έχασε μέρος των δυνάμεών του, αλλά έκοψε ξανά πρώτος το νήμα, με το 41,37% των πολιτών της περιοχής του να επιδοκιμάζουν τα έργα του. Αλλά και στην Ρόδο, που καιγόταν επί δέκα μέρες το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο νυν δήμαρχος ήρθε πρώτος, με ποσοστό 42,74%, και για 0,26% περνά στον 2ο γύρο.
Είναι ο ίδιος δήμαρχος που ενεπλάκη κατά τους θερινούς μήνες με τις παράνομες αδειοδοτήσεις των Beach Bar με τα πλεούμενα γκαρσόνια. Στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης, τι κι αν η περιοχή του Έβρου μυρίζει ακόμα στάχτη, «ο εκλεκτός της Πειραιώς» και νυν περιφερειάρχης, επιβραβεύτηκε από τους πολίτες, με ποσοστό 42,3%. Παρά λίγο δηλαδή να είχε εκλεγεί από τον πρώτο κιόλας γύρο.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιες εκλογοαπολογιστικές ασυναρτησίες και μεμονωμένα περιστατικά εκλογικής τρέλας. Αντίθετα, καταδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο, το πόσο ισχυρά δομημένα είναι τα τοπικά συστήματα εξουσίας στις κατά τόπους κοινωνίες.
Το διαχρονικό πελατειακό κράτος, το πρωτεύον και υπερβάλλον ατομικό συμφέρον, η ρουσφετοκρατία και η πλήρης απαξίωση κάθε συλλογικού προβληματισμού, συντηρούν και ενισχύουν αυτά τα συστήματα εξουσίας, υπονομεύοντας την ίδια την πρόοδο των τοπικών μας κοινωνιών. Το φαινόμενο αυτό αναδύεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, και σε όλες τις τοπικές κοινωνίες, αλλά είτε το υποτιμούμε εμείς οι πολίτες, είτε το προσπερνούμε… ωχαδερφικά.
Όπως όλες οι εκλογές, έτσι και τούτες, έχουν πολιτικά χαρακτηριστικά και από τα αποτελέσματά τους εξάγονται χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα: Τρεις μόλις μήνες μετά τις εθνικές εκλογές, δεν περιμέναμε σημαντικές διαφοροποιήσεις στην συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, κάτι το οποίο επιβεβαιώνουν και τα αποτελέσματα της κάλπης.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές κατέγραψαν, μια εντυπωσιακή επικράτηση της Δεξιάς παράταξης, ως συνέχεια των αποτελεσμάτων των εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου, και μια επίσης εντυπωσιακή πτώση της ισχύος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Η ΝΔ, μπορεί να μην κέρδισε το στοίχημα των 13 περιφερειών που είχε προκρίνει προεκλογικά, αλλά κέρδισε τις 6,5 περιφέρειες από τον πρώτο κιόλας γύρω και προσδοκά να κερδίσει 3 με 4 ακόμα περιφέρειες κατά τον δεύτερο γύρο.
Είχαμε επίσης, μια δομική κομματική μετακίνηση ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ, με αποτέλεσμα το δεύτερο να πιστωθεί εκλογικά αυτήν την μετακίνηση, αφήνοντας μάλιστα πίσω του την Κουμουνδούρου σε επιμέρους περιφέρειες. Το ΠΑΣΟΚ παρουσίασε μια μικρή άνοδο στις εκλογές αυτές, αλλά δεν κατάφερε να αποκομίσει τα αναμενόμενα οφέλη από αυτήν την εκλογική καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πολιτικό τοπίο όμως της επόμενης μέρας, έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται, μεταφέρει τον ανταγωνισμό σε δύο μόνο κόμματα που διεκδικούν απλώς την θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Έτσι, την θέση της κυβέρνησης δεν την διεκδικεί πλέον κανένας. Την «χαρίζουν» ες αεί στην συντηρητική παράταξη και στον κ. Μητσοτάκη. Αυτός είναι ο λόγος που αποτρέπει κάθε είδος συνεργασίας ανάμεσα σε αυτές τις δύο παρατάξεις.
Τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, ακολουθώντας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης στον κομματικό τους μικρόκοσμο, απλώς επιδιώκουν να «κρατάνε» τα ποσοστά τους. Αν τα αυξήσουν κιόλας κατ’ άτι, ακόμα καλύτερα…
Αξιοσημείωτο γεγονός πάντως – ως πολιτικό αλλά και ως κοινωνικό φαινόμενο – είναι αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Έχουμε μια κυβέρνηση που, αν και έχει αντιμετωπίσει όλα τα δεινά της μοίρας μας, ανεπιτυχώς μάλιστα τις περισσότερες φορές, εντούτοις δεν χρεώνεται και το κόστος αυτών των δεινών, την ώρα της λαϊκής ετυμηγορίας.
Αυτό συμβαίνει όμως γιατί, αν και έχουμε τώρα επτά κόμματα στην αντιπολίτευση, εντούτοις δεν έχουμε… Αντιπολίτευση. Πράγματι, το διαπιστώσαμε και σε τούτες τις εκλογές. Η μοναδική αντιπολίτευση που στάθηκε σθεναρά απέναντι στο κυβερνών κόμμα, είναι αυτή που προέταξαν οι «γαλάζιοι αντάρτες» του ίδιου κόμματος στις κατά τόπους περιφέρειες, δίνοντας τη μάχη ενάντια στους «χρησμένους» υποψηφίους από το ίδιο επίσης κόμμα της ΝΔ.
Η αυτοκαταστροφική και αέναη πολυδιάσπαση της Αριστεράς, η καθησυχαστική και κενόδοξη «νιρβάνα» του Κέντρου, και η φιλόδοξη αναμονή των επικεφαλής των κομμάτων της Ακροδεξιάς για την προσάρτησή τους στο «μεγάλο άρμα», καθιστούν σήμερα τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως τον απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού, που μπορεί μεν να παίζεται από οκτώ παίκτες, αλλά ουσιαστικά ένας μόνο έχει το «τηλεκοντρόλ» στα χέρια του και το κατευθύνει.
Το μονοκομματικό κράτος του κ. Μητσοτάκη, εδραιώνεται όλο και πιο βαθιά…
Όσον αφορά τώρα την περιοχή μας, έχουμε αλλαγή σελίδας στον Δήμο Ηρακλείου από τον πρώτο κιόλας γύρο, με την εμπιστοσύνη των Ηρακλειωτών να περιβάλλει γενναιόδωρα τον ανεξάρτητο συνδυασμό του καθηγητή Αλέξη Καλοκαιρινού, με τους συνεργάτες του.
Οι προσδοκίες είναι μεγάλες, όπως μεγάλα είναι και τα προβλήματα του Δήμου μας, που περιμένουν τη λύση τους. Ο πήχης έχει ήδη μπει αρκετά ψηλά από τον ίδιο τον κ. Καλοκαιρινό, που ακόμα και τα μισά να κάνει από όλα αυτά που έχει υποσχεθεί, θα είναι αρκετά.
Για δε τους διεκδικητές του αξιώματος του Δημάρχου Ηρακλείου, που κατέλαβαν τελικά την δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα, «υποστηριζόμενοι» – υποτίθεται – από τους κομματικούς τους μηχανισμούς, έχω να κάνω ένα μόνο σχόλιο: «Αν έχεις τέτοιους (κομματικούς) φίλους, τι τους θέλεις τους οχτρούς;».
Όλοι μαζί όμως, και οι τέσσερις παρατάξεις που διεκδίκησαν τον δημαρχιακό θώκο, οφείλουν τώρα να στρέψουν το βλέμμα τους στην επόμενη μέρα, για να κάνουν την πόλη μας καλύτερη.
Ο κύκλος των αυτοδιοικητικών εκλογών κλείνει την ερχόμενη Κυριακή με τον δεύτερο γύρο, στις περιοχές που δεν υπήρξε αποτέλεσμα. Όσο για τον κύκλο των προβλημάτων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αυτός μάλλον δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ…