-Ένα από τα μεγαλύτερα, 7 λεγόμενα “θανάσιμα” αμαρτήματα των ανθρώπων θεωρείται εκείνο της Αχαριστίας, που είναι το Αποπαίδι της Ευεργεσίας, της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους ή τις ενέργειές τους, έχουν βοηθήσει να προοδεύσουμε, να ξεπεράσουμε κάποιες δυσκολίες ή κάποιους κινδύνους.
Είναι Αχαριστία, όταν την ευημερία μας, την πρόοδό μας, την αποδίδουμε, δήθεν, μόνο στις ικανότητές μας, στο “σπαθί” μας, στα τυπικά μας προσόντα, στη διπλωματία μας και όχι, στους γονείς που φρόντισαν να μας μορφώσουν, στην κοινωνία που μας έδωσε τα εφόδια, στους φίλους και συνεργάτες που μας βοήθησαν ποικιλοτρόπως.
Η συνήθης έκφραση του αχάριστου αλαζόνα είναι:” Αυτοί μου χρωστάνε εγώ δεν χρωστώ σε κανένα”. Αυτή την ατάκα χρησιμοποιούν και μερικοί κομματικοί γυρολόγοι, που για να δικαολογήσουν την καιροσκοπική τους μεταπήδηση σε άλλο κόμμα εξουσίας, από εκείνο που τους ανέδειξε από το μηδέν και τώρα δεν μεσουρανεί, το εγκαταλείπουν, με ιδιοτελή κίνητρα που είναι η “καρεκλοθηρία “…
-Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο αχάριστος, αφού, στηριζόμενος στις πλάτες του ευεργέτη του, επιτύχει τους ιδιοτελείς σκοπούς του, φοβούμενος ότι θα μαθευτεί, στην κοινωνία, ότι δεν είναι αυτόφωτος αλλά ετερόφωτος και ότι η όποια πρόοδος του οφείλεται στην ευεργεσία, κατά κύριο λόγο τρίτου προσώπου και όχι τόσο στο “σπαθί“ του, όπως αυτάρεσκα διατυμπανίζει, για να μη θιγεί ο υπερφίαλος εγωισμός του, τότε
“διαρρέει” παντού ότι έχει δήθεν διακόψει προ πολλού χρόνου τις σχέσεις του με αυτόν, τον οποίο και κακολογεί για να γίνει πειστικός και από πάνω του κηρύσσει και τον “πόλεμο”… Με αυτό τον τρόπο πιστεύει ότι απαλλάχτηκε από ένα μεγάλο και δυσβάστακτο φορτίο, εκείνο της ευγνωμοσύνης, που “σήκωνε” και έτσι ανακουφίστηκε…
-Η Ευεργεσία, άλλωστε, είναι χρέος και κανείς δεν θέλει να χρωστάει! Για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ευεργεσία από την ουσία της θεωρείται ως μία πράξη επίδειξης υπεροχής και μεγαλοσύνη, από τον ευεργέτη και ως εκ τούτου ο ευεργετούμενος θεωρείται, εκ των πραγμάτων, αφού αυτός είναι ο ”ικέτης”, υποδεέστερος…
-Οι αχάριστοι όμως εκδικούνται τον ευεργέτη τους, σαν τον σκορπιό του μύθου, που τσίμπησε θανάσιμα τον σωτήρα του βάτραχο που τον εμπιστεύθηκε να τον σηκώσει στην πλάτη του κολυμπώντας στην λίμνη, σώζοντας τον από βέβαιο πνιγμό και αφού τον αποβίβασε στην ακτή σώο και αβλαβή, πρόλαβε να πει, δικαιολογούμενος για την αχαριστία του, στον αποθνήσκοντα βάτραχο ότι “δεν το ήθελα, είναι στην φύση μου να είμαι Αχάριστος” .
-Αρκετοί άνθρωποι, βάζοντας υψηλούς στόχους ή επιθυμώντας να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά, πέφτουν στο αμάρτημα της αχαριστίας. Εύκολα διακρίνει κανείς τον αχάριστο. Δεν έχει πραγματικούς φίλους, οι δε συνεργάτες του δεν είναι ευτυχισμένοι, γιατί η συμπεριφορά του στους γύρω του είναι περιφρονητική.. Διακρίνει γύρω του μόνο εχθρούς, ανθρώπους που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα μεγάλα προσόντα του, άτομα που τον ζηλεύουν επειδή, δήθεν, έχει πετύχει στη ζωή του. Μ’ αυτές τις σκέψεις, μ’ αυτά τα κριτήρια αντιμετωπίζει ο αχάριστος τα άτομα γύρω του. Δεν κάνει ποτέ αυτοκριτική αλλά ψάχνει στους άλλους να βρει λάθη κι ελαττώματα.
Η Αχαριστία είναι μια ψυχική νόσος, όπως η κλεπτομανία, κατά την οποία, για την πάση θυσία, επίτευξη του καιροσκοπικού του σκοπού, ο αχάριστος, δεν δειλιάζει να “αγιάζει κάθε αθέμιτο μέσο” που χρησιμοποιεί…
Μια νόσος που ορισμένες φορές οδηγεί και στην “ πατροκτονία”, με στόχο να καταλάβει, ο αχάριστος, την επίζηλη “θέση” του ευεργέτη του, που πάντα εποφθαλμιούσε, αφού αναρριχηθεί στις πλάτες του…
Χαρακτηριστικά παραδείγματα «πατροκτονίας» είναι οι περιπτώσεις Μέρκελ – Κολ και Τσίπρα-Αλαβάνου! Χιλάδες βέβαια “πατροκτονίες” γίνονται καθημερινά όχι μόνο σε πολιτικό αλλά και σε επίπεδο ανθρωπίνων και επαγγελματικών σχέσεων…
Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πεί ότι: “Είναι σύνηθες να ακούς να σε κακολογούν μετά από μια ευεργεσία που έκανες”.
-Απεχθέστερη αχαριστία, βέβαια, είναι αυτή των παιδιών προς τους γονείς, μη σεβόμενα ή εγκαταλείποντας τους, αλλά και της συζύγου προς τον σύζυγο (και αντίστροφα), όταν, ιδιαίτερα, επέρχεται το γήρας.
_”Οι κακοήθεις είναι πάντοτε αγνώμονες “ είπε, επίσης και ο Θερβάντες. Κανένας πιο βέβαιος εχθρός από τον αχάριστο που ευεργετήθηκε, είπε Καλίμαχος. Ο ευεργέτης δίνει αυτό που μπορεί και ο αγνώμων βλέπει μόνο αυτό που δεν μπόρεσε να του δώσει.
Το μοναδικό ζώο στη φύση που περιθάλπει τον γονιό του μέχρι τον θάνατο του, κουβαλώντας τον στις πλάτες του, είναι ο πελαργός. Για αυτό η τελετή ευχαριστιών ενοριτών, ανταπόδοσης της παρασχεθείσας Αγάπης από τον γέροντα εφημέριό τους ονομάζεται “ Αντιπελαργισμός”…
Είναι όμως, δυστυχώς, γεγονός ότι “καμιά καλή πράξη Ευεργεσίας δεν μένει, τελικά, ατιμώρητη!” στην κοινωνία μας.…