Άρχισε να ξυπνά σιγά-σιγά η πλάση και να στολίζει με επιμέλεια και μεράκι το δρόμο για να διαβεί η πλουμισμένη κόρη του χρόνου, η Άνοιξη. Ευωδιές και λουλούδια σε πλήρη εγρήγορση, πουλιά ερωτευμένα και μιλιούνια ζουζούνια και έντομα, προαναγγέλουν τον ευλογημένο ερχομό της ξενινιασμένης κόρης..
Εμπήκε πάλι η γι Άνοιξη, και ποιός θα νταγιαντίσει,
πού ΄χουν οι φλέγες του κορμιού έρωντα πλημμυρίσει…
Συμβαδίζει άραγε πάντα ο ερχομός αυτός με τη διάθεση, και την σωματική και ψυχική ευφορία όλων μας; Ή μήπως κάνει πιο έντονη και πιο αισθητή την απουσία των κρίσιμων αυτών παραμέτρων;
Άνοιξη μπαίνει και θωρώ της γής και λουλουδίζει,
μα στην καρδιά μου νεφαλιά, και βρέχει και χιονίζει
Ευλογημένη θεά της ομορφιάς και του έρωντα κάμε κατά θεότη.. Σκέψου όλους εκείνους που ξέρουν να εκτιμούν και να υπηρετούν με αφοσίωση αυτή την ιερή ψυχική λειτουργία και πράξε ανάλογα.
Άνοιξη με τσ΄αμυγδαλιάς τον άσπρο αθό στο μπέτη,
βάλε στην κούπα έρωντα και κάμε μας ραέτι..
Ακριβή θυγατέρα των εποχών, νά ΄ξερες πόσο συγκινείς και με πόση αισιοδοξία κι ελπίδα κερνάς τους διψασμένους σου φίλους… Πόση διάθεση και πόσο έντονη ερωτική αφύπνιση χαρίζεις στους φτωχούς διακονιάρηδες των αισθημάτων…
Κάθε που μπαίνει Άνοιξη δε λέγεται η χαρά μου,
γιατί ΄χω ελπίδα πως θα μπει και μένα στην καρδιά μου
Ίσως να είναι και απατηλή ψευδαίσθηση, ίσως παιγνίδια του λογισμού, ίσως θρήνοι ανολοκλήρωτων ερώτων, αλλά αισθάνομαι κάποιες στιγμές να μου χτυπούν την πόρτα κάποιες ξεθωριασμένες μνήμες παρέα με ψαρομάλληδες πόθους..
Χτυπά την πόρτα μου ο σεβντάς, κι ίντα κοντό να θέλει
΄πο μένα πού ΄μαι γέρος μπλιό, ένα τρεζό κοπέλλι
Όπως και νά ΄χει το πράγμα, η ζωογόνα, ανανεωτική δύναμη που σκορπά η αναπνιά της Άνοιξης, σε κάνει να διψάς για χαρά. Σου δίνει το δικαίωμα να ποθείς, και σε κάνει να βλέπεις την ασπρόμαυρη πραγματικότητα σαν ένα ξομπλιαστό όνειρο που λαχταράς έντονα να ξεδειλιάνει…
Να μπόρουν όλες τσι χαρές του κόσμου να μαζώξω,
σ΄ένα ποτήρι να τσι πιώ, κι έγνοιες αλάργο κι όξω…
Τελειώνουν άραγε ποτέ οι πόθοι, οι επιθυμίες, τα όνειρα και οι ελπίδες των ανθρώπων; Μήπως δεν πρέπει να τελειώνουν ποτέ, ακόμη και όταν ακολουθούν φθινόπωρα και χειμώνες στη ζωή μας… Πάντως, σ΄ευχαριστώ Άνοιξη που μου δίδεις την αφορμή να σηκώσω λίγο το κεφάλι…
Γλέντιζε νιότη κι όξω νου, χαρές να μην ποβγάνεις,
γιατί σεριάνι στη ζωή, άλλη φορά δεν κάνεις…
*Ο Γιώργης Καράτζης είναι ποιητής και μαντιναδολόγος