Διαβάζω και σήμερα, τις πρωινές ώρες, όπως και κάθε μέρα άλλωστε τα τελευταία χρόνια που βρίσκομαι στο σπίτι μου, τις κυριότερες ειδήσεις στις τοπικές ειδησεογραφικές εφημερίδες και ιστοσελίδες που δραστηριοποιούνται στο χώρο της Κρήτης.
Σχεδόν παντού υπάρχει η αναφορά στα σαράντα πέντε χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ξυλούρη, που εγκατέλειψε τα εγκόσμια στις 8 Φεβρουαρίου 1980, όπως επίσης και στην τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στο Ηράκλειο.
Ήταν λοιπόν, και τώρα η μνήμη μου παλινδρομεί πολύ πίσω, στο καλοκαίρι του 1978 που ο μεγάλος τροβαδούρος των Ανωγείων βρέθηκε εδώ, παρέα με την νεαρή τότε Άννα Βίσση και την Κατερίνα Σκορδαλάκη.
Τραγουδούσε στο κέντρο «Αρετούσα», κάπου κοντά στο Βενιζέλειο, αν δεν με απατά η μνήμη μου, σ’ ένα πρόγραμμα που περιείχε πολλές γνωστές επιτυχίες της, έως τότε, ζηλευτής καλλιτεχνικής του πορείας.
Εγώ το 1978, υπηρετούσα στη ΣΕΑΠ ως έφεδρος ανθυπολοχαγός υγειονομικού, απ’ όπου απολύθηκα στις αρχές του επόμενου έτους. Όλη εκείνη την περίοδο της θητείας μου, είχα τοποθετηθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Ηρακλείου ως ένας από τους υπεύθυνους του υγειονομικού ελέγχου των νυκτερινών κέντρων της πόλης.
Ενδιαφέρουσα ομολογουμένως τοποθέτηση, αν και με πολλές ευθύνες οι οποίες συνοδεύονταν σίγουρα από πολύ περισσότερα ερωτηματικά όσον αφορά την αποστολή και τις συγκεκριμένες υποχρεώσεις μου.
Ένα βράδυ λοιπόν, εκείνο το καλοκαίρι, βρέθηκα, για πολλές ώρες, φιλοξενούμενος στο τραπέζι του ιδιοκτήτη του κέντρου ‘Αρετούσα’ παρέα με τον Νίκο Ξυλούρη και την Άννα Βίσση η οποία τότε ήταν γύρω στα είκοσι, μάλλον λίγο μεγαλύτερη, με κοντά ίσια μαύρα μαλλιά.
Πιθανόν και να με θυμήθηκε, αν και δεν το έδειξε, γιατί είχαμε βρεθεί κάποιες φορές στην περιοχή των Ιλισίων, σε παρέα με Κύπριους φοιτητές στην Αθήνα, όταν εκείνη είχε έρθει για πρώτη φορά εκεί από τη Λάρνακα.
Μια φωτογραφία που πήρε κάποιος στην ‘Αρετούσα’ με όλους μας, μου δόθηκε φεύγοντας, έτσι για ενθύμιο μιας πολύ όμορφης και ξεχωριστής βραδιάς.
Θα εστιασθώ για λίγο στον Νίκο Ξυλούρη, ο οποίος σε ένα διάλειμμα της εμφάνισής του, όταν έμαθε την ιδιότητά μου, με πήρε κάπως παράμερα και μου είπε «Δεν μπορώ πια γιατρέ. Δεν βγαίνει η φωνή μου όπως παλιότερα. Λίγο καιρό θα βγαίνει ακόμη»! Ήταν προφανώς εκείνη η νεοπλασία στους πνεύμονές του που τον εμπόδιζε γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούσα να φαντασθώ τότε τη σοβαρότητα των όσων μου παραπονέθηκε.
Πάντως, του πρότεινα μόλις ανέβει στην Αθήνα, να πάει και να εξετασθεί καταλλήλως. Λίγο καιρό αργότερα έμαθα ότι είχε διαγνωσθεί με καρκίνο πνευμόνων και σε κάποια φάση νοσηλεύτηκε σε γνωστό ογκολογικό νοσοκομείο της Νέας Υόρκης για καλύτερη, προφανώς, αντιμετώπιση.
Πληροφορήθηκα τον θάνατό του σε μια νύχτα εφημερίας, όταν υπηρετούσα στο Γ.Ν. Ρεθύμνου, για εκπλήρωση της γνωστής υπηρεσίας υπαίθρου.
Κάποια στιγμή έφυγα για την Αθήνα και ακολούθησα τις νοσοκομειακές μου ενασχολήσεις, για πολλές δεκαετίες, εδώ κι εκεί. Οσάκις έψαξα να βρω εκείνη τη φωτογραφία που μάλλον είχα τοποθετήσει μέσα σε ένα από τα βιβλία μου, δεν τα κατάφερα.
Όπως πολλά αντικείμενα και άλλα πράγματα της ζωής μου, έμειναν τα περισσότερα ξεχασμένα σε διάφορα σημεία και σπίτια πόλεων που με φιλοξένησαν για άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα.
Τα πιο ωραία πράγματα σκέφτηκα, σήμερα, σε τούτη ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι όμορφες αναμνήσεις και οι στιγμές που κρατάμε με διάφορους τρόπους στο ημερολόγιο της ζωής μας.
Δεν είχε άδικο τελικά ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, εκείνος ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, όταν συμβούλευε να μαθαίνουμε γλώσσες, να γνωρίζουμε χώρες και τους ανθρώπους τους, και στον ταξιδιωτικό μας σάκο να φιλοξενούμε τη μνήμη μας!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας