Τον φετινό Ιούλη συμπληρώνονται 49 χρόνια από το καλοκαίρι που επέστρεψε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από την Ευρώπη στην πρωθυπουργία και του ανατέθηκε να οδηγήσει την Ελλάδα στα πρώτα μετά την πτώση της δικτατορίας βήματα…
Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο για όλους τους πολίτες, στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή τους, πολίτευμα. Τους εξασφαλίζει τη συμμετοχή στα κοινά και το σεβασμό των ατομικών και των κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Παρέχονται ίδιες και ίσες ευκαιρίες σε όλους για παιδεία, εργασία, στέγαση και υγειονομική περίθαλψη. Με άλλα λόγια, η Δημοκρατία βάζει τα θεμέλια για την ατομική του καθενός μας προκοπή και την κοινωνική συνοχή και ευημερία.
Παρά ταύτα, η Δημοκρατία έχει κάποιους σημαντικούς “εχθρούς”, τους οποίους η εμπειρία των 49 ετών ίσως μας βοηθά κάθε στιγμή να βρίσκουμε τρόπους αντιμετώπισής τους.
Ας προσπαθήσουμε να τους ιδούμε χωρίς παρωπίδες και ωτασπίδες και δίχως νοσηρές ή παρωχημένες προκαταλήψεις.
Η τυραννία είναι ο πρώτος. Να ασκεί κάποιος την εξουσία με τρόπο δημαγωγικό και καταπιεστικό στα δικαιώματα των πολλών και καταπατώντας τους συγχρόνους μας ή/και τους πατροπαράδοτους νόμους.
Ο δεύτερος είναι η οχλοκρατία. Αναφερόμαστε στην περίπτωση που ένας λαός έχει μετατραπεί σε όχλο, μιαν χωρίς κριτική και συνείδηση, πολύ συχνά δε υπό το κράτος της ανομίας και υπό την επήρεια του φανατισμού μάζα, η οποία παρασύρει, σαν μανιασμένος άνεμος, κατά το εφήμερο συμφέρον της, πέρα – δώθε το καράβι της πολιτείας και άγεται και φέρεται και η ίδια ανεξέλεγκτη καταπιέζοντας τους λιγοστούς συνετούς και σύννομους.
Ο τρίτος, τέλος, είναι η ολιγαρχία, κατά την οποία μια ολιγάριθμη ομάδα πολιτών εκμεταλλεύεται την πολιτική, οικονομική και κοινωνική της δύναμη και θέση σε βάρος των ασθενέστερων τάξεων.
Κατά τα 49 χρόνια από τον Ιούλη του 1974, η Δημοκρατία των Ελλήνων έχει κλυδωνιστεί πολλές φορές σε βαθιές θάλασσες, που σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με έναν ή περισσότερους από τους προαναφερθέντες “εχθρούς” της.
Πάντα, όμως, ως τώρα, τα καταφέρνει και γλιτώνει στο τέλος από κάθε δοκιμασία. Για να συνεχίζει, όμως, έτσι, να βγαίνει αλώβητη και όρθια να συνεχίζει το ταξίδι της μαζί μας, είναι στο χέρι όλων των πολιτών να μη γίνονται “αθύρματα” κάθε ψηφοθήρος λαοπλάνου, αλλά να ελέγχουν κάθε στιγμή και να “τιμωρούν” όποιον δε μας σέβεται αλλά μας κοροϊδεύει ως πολίτες και ως ανθρώπους…
Τον φετινό Ιούλη συμπληρώνονται 49 χρόνια από το καλοκαίρι που επέστρεψε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από την Ευρώπη στην πρωθυπουργία και του ανατέθηκε να οδηγήσει την Ελλάδα στα πρώτα μετά την πτώση της δικτατορίας βήματα…
Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο για όλους τους πολίτες, στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή τους, πολίτευμα. Τους εξασφαλίζει τη συμμετοχή στα κοινά και το σεβασμό των ατομικών και των κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Παρέχονται ίδιες και ίσες ευκαιρίες σε όλους για παιδεία, εργασία, στέγαση και υγειονομική περίθαλψη. Με άλλα λόγια, η Δημοκρατία βάζει τα θεμέλια για την ατομική του καθενός μας προκοπή και την κοινωνική συνοχή και ευημερία.
Παρά ταύτα, η Δημοκρατία έχει κάποιους σημαντικούς “εχθρούς”, τους οποίους η εμπειρία των 49 ετών ίσως μας βοηθά κάθε στιγμή να βρίσκουμε τρόπους αντιμετώπισής τους.
Ας προσπαθήσουμε να τους ιδούμε χωρίς παρωπίδες και ωτασπίδες και δίχως νοσηρές ή παρωχημένες προκαταλήψεις.
Η τυραννία είναι ο πρώτος. Να ασκεί κάποιος την εξουσία με τρόπο δημαγωγικό και καταπιεστικό στα δικαιώματα των πολλών και καταπατώντας τους συγχρόνους μας ή/και τους πατροπαράδοτους νόμους.
Ο δεύτερος είναι η οχλοκρατία. Αναφερόμαστε στην περίπτωση που ένας λαός έχει μετατραπεί σε όχλο, μιαν χωρίς κριτική και συνείδηση, πολύ συχνά δε υπό το κράτος της ανομίας και υπό την επήρεια του φανατισμού μάζα, η οποία παρασύρει, σαν μανιασμένος άνεμος, κατά το εφήμερο συμφέρον της, πέρα – δώθε το καράβι της πολιτείας και άγεται και φέρεται και η ίδια ανεξέλεγκτη καταπιέζοντας τους λιγοστούς συνετούς και σύννομους.
Ο τρίτος, τέλος, είναι η ολιγαρχία, κατά την οποία μια ολιγάριθμη ομάδα πολιτών εκμεταλλεύεται την πολιτική, οικονομική και κοινωνική της δύναμη και θέση σε βάρος των ασθενέστερων τάξεων.
Κατά τα 49 χρόνια από τον Ιούλη του 1974, η Δημοκρατία των Ελλήνων έχει κλυδωνιστεί πολλές φορές σε βαθιές θάλασσες, που σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με έναν ή περισσότερους από τους προαναφερθέντες “εχθρούς” της.
Πάντα, όμως, ως τώρα, τα καταφέρνει και γλιτώνει στο τέλος από κάθε δοκιμασία. Για να συνεχίζει, όμως, έτσι, να βγαίνει αλώβητη και όρθια να συνεχίζει το ταξίδι της μαζί μας, είναι στο χέρι όλων των πολιτών να μη γίνονται “αθύρματα” κάθε ψηφοθήρος λαοπλάνου, αλλά να ελέγχουν κάθε στιγμή και να “τιμωρούν” όποιον δε μας σέβεται αλλά μας κοροϊδεύει ως πολίτες και ως ανθρώπους…