Ζηλεύω,ναι ζηλεύω όταν βλέπω νηπιαγωγεία του ολοκαίνουργιου φρεσκοβαμμένου χρώματος, του πλήρους εξοπλισμένου,του ευρύχωρου,του ονείρου.
Του ονείρου βέβαια είναι και το δικό μας νηπιαγωγείο αλλά του δικού μας ονείρου, όχι του Δήμου και της Πολιτείας.
Μετά από ένα χρόνο απουσίας επιστρέφω φέτος στην τάξη μου.
Τάξη μου την νιώθω κι ας λέω συνεχώς ότι τα σχολεία δεν ανήκουν στον εκπαιδευτικό,δεν είναι δικά μας.
Στα παιδιά ανήκουν και στα παιδιά αξίζουν τα καλύτερα σχολεία.
Σε όλα τα παιδιά!
Αυτήν την τάξη “καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία “ μα και αγάπης άπειρο επί άπειρο,ήμουν έτοιμη να την αλλάξω.Όχι με καινούργια τραπέζια και γωνιές ούτε με παιχνίδια και εξοπλισμό.
Η ιδέα ήταν της κ.Αντωνίας και την αγκάλιασα με ενθουσιασμό.
Μια παραμυθένια τάξη ήταν το σκεπτικο αλλά μια θεματική παραμυθένια ταξη.
Και ποιο παραμύθι θα μπορούσε να ζωντανέψει την τάξη μου καλύτερα από το δικό μου παραμύθι;
Από τον “Ορφέα και το Φεγγαρομεγαλωμα”;
Ο Ορφέας κούκλα,συστήθηκε στα παιδιά σαν ένα παιδί που ήρθε πρώτη φορά στο σχολείο. Που πονάει συχνά η κοιλιά του,που δεν ξέρει να φοράει μάσκα, που βιάζεται να φάει δεκατιανό, να βγει διάλειμμα, να σχολάσει και κάπου κάπου ένα δάκρυ σκαλώνει στα μάτια του όταν σκέφτεται τη μαμά του.
Για να τον κάνουμε χαρούμενο είδαμε την τάξη μας με τα δικά του μάτια,αυτά που εύκολα κλαίνε και γελούν που εύκολα νυστάζουν και ξυπνούν.
Πήραμε τα επτά προβατάκια από το παραμύθι και τα μεταμορφώσαμε σε επτά ημέρες,σε παρουσιολόγιο σε αριθμογραμμή.
Ξεφυλλίσαμε τους αστερισμούς και τους κάναμε ομάδες εργασίας:”Οι αστερισμοί δουλεύουν “, ταμπλό για τις εργασίες τους:”Μια βόλτα στα άστρα”.
Όσο για τα αστέρια που περίσσεψαν τα πετάξαμε σε ένα ουρανό από γαλάζια γάζα και σε μαντήλια έναστρη νύχτα του Van Gogh που βρήκαμε τυχαία σε ένα κινέζικο.
Οι φιγούρες του παραμυθιού υιοθετούνται καθε πρωί από τα παιδιά για μια ημέρα.
Σε αυτήν τη φιγούρα θα καθίσουν στα τραπεζάκια και στην παρεούλα,έτσι κερδίζουμε τον χώρο που δεν έχουμε και αποφεύγουμε τις διενέξεις για το που θα καθίσουμε σήμερα.
Ζωγραφίσαμε τον φθαρμένο μας τοίχο με λαχανί νερομπογιά και μοιάζει τόσο με τα πράσινα δάση του Ορφέα.
Η γωνία ηρεμίας έγινε μια βόλτα στο φεγγάρι γιατί εμπλουτίστηκε με ένα μαξιλάρι φεγγάρι που ήρεμα φεγγαρομεγαλώνει.
Μέσα σε μια βδομάδα είδαμε τον Ορφέα να χαμογελάει,την τάξη μας να μετράει αστέρια και παιδιά,
όνειρα και παραμύθια και μια αίθουσα 30 τετραγωνικά να μεγαλώνει να μεγαλώνει από τη Γη μέχρι τη Σελήνη!
Έχουμε μια ολόκληρη σχολική χρονιά για να ονειρευτούμε αγκαλιά με ιστορίες για προβατάκια που ξερουν απο γλυκό σταφύλι, που χορεύουν, που πίνουν γάλα για να κοιμηθούν, που φτιάχνουν αστέρια από σελιδοδείκτη,που ζωντανεύουν δάση και ουρανούς.
Δεν ξέρω αν η κ.Δέσποινα χαριτολογώντας έβαλε εκείνη την αφίσα του ΕΣΠΑ στην πόρτα μου που γράφει:” Ένα σχολείο που τους χωράει όλους”.Δεν ξέρω καν τι εννοεί η αφίσα αλλά τα 14 παιδιά μου δεν χώρουσαν σε 30 τετραγωνικά αίθουσας! Χώρεσαν όμως σε 30 τετραγωνικά ουρανού!
Κι αν και η δική σας τάξη δεν είναι του ολοκαίνουργιου, του φρεσκοβαμμένου, του ονείρου, διαλέξτε ένα παραμύθι και παραμύθιάστε την.
Κι αν οι τοίχοι δεν αλλάζουν διαστάσεις γκρεμίστε τους με την φαρέτρα σας γεμάτη βέλη φαντασίας βουτηγμένα στο μαγικό φίλτρο που ανακατεύουμε στη χύτρα μας κάθε μέρα εμείς οι νηπιαγωγοί.
Αυτό της αγάπης!