Τρίτη μέρα του 2ου Φεστιβάλ Κρήτης και το φεγγάρι κομμένη φέτα λεμονιού.
Οι αισθήσεις δραπετεύουν σε αυτό το δικό μας λίκνο πολιτισμού, την Κνωσό μας, χαϊδεύουν τις κολώνες, κάθονται στο θρόνο του Μίνωα, παίζουν ζατρίκιο, κυοφορούν τα δώρα της προσμονής του μέλους.
Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών έχει δραπετεύσει κι εκείνη από …έναν τόπο μαγικό και ήρθε εδώ… για μια συνωμοσία απόδρασης από τα κελιά μας.
Προσμένω να αρχίσει η μουσική σε μια μυσταγωγία …
Στον Θεοδωράκη ακούω πάλι τα παγώνια πίσω μου. Οι φωνές τους φωνή της πέτρας της κνώσιας.
Στην Πρώτη συμφωνία του Μπετόβεν σιωπούν.
Αυτό το ζευγάρι κοιτάζω ενώ ο Λουκάς Καρυτινός αιωρείται πάνω στη σκηνή και συνδιαλέγεται με το δοξάρι του βιολιού του Δημήτρη Σέμση. Φωτίζεται με κόκκινο μινωικό χρώμα το παλάτι του Μίνωα και το φεγγάρι φέτα λεμονιού έτοιμο να πέσει σε ποτό μυσταγωγίας.
“Η μουσική ενώνει ανθρώπους, λαούς,πολιτισμούς” είναι ο υπότιτλος αυτού του Φεστιβάλ.
Και… ναι!
Βλέπω τους φίλους μου, που δε χαλαλίζουν το μελάνι της ζωής σε σκοτεινές γραφές, να είναι απλωμένοι σιωπηλά με μάτια πυρακτωμένα στις κνώσιες πέτρες!
Προχθές ένας κύριος γύρω στα 90 με μπαστουνάκι ανέβαινε με δυσκολία την ανηφόρα πριν την είσοδο, δε χρειαζόταν βοήθεια, το μπαστούνι του πατούσε σε αυτήν την προσμονή της πνευματικότητας που θα ακολουθούσε.
Σήμερα μια αγαπημένη μου μαθήτρια διάσημη μπαλαρίνα και σολίστ, διαμαρτύρεται ότι πεινάει…
Τα παιδιά μας τα γήινα μάς πετούν και μάς προσγειώνουν!
Βγάζω το παστέλι που μου έδωσε η Ματίνα όταν ήρθε να με πάρει από το συνέδριο…
Ξέρω ότι κάποτε θα το θυμάται κι αυτό στα μεγαλώματα της στις επιστροφές της μνήμης. Μαζι με αυτές τις πέτρες, αυτήν τη μουσική, αυτό το φεγγάρι!
Η Ομάδα Βιβλίου του Συλλόγου Δ.Θεοτοκόπουλος, η Ομάδα μου, συνεργάστηκε με την κ.Ιωάννα Γιάνναρη, υπεύθυνη σχεδιασμού, συντονισμού και επιμέλειας του Φεστιβαλ Κρήτης στην έναρξη αυτού του Θεσμού στο Παλάτι της Κνωσού.
Το Φεστιβάλ Κρήτης συνεχίζεται μέχρι το Δεκέμβριο και ανοίγει πόρτες και παράθυρα στα παλάτια της ψυχής!