Μια φορά και έναν καιρό, σε μια χώρα πολύ μακρινή από εμάς και με ανθρώπους που φυσιογνωμικά μοιάζανε στους δικούς μας αλλά είχανε παντελώς άλλες συνήθειες και διαφορετικά ήθη, συνέβαιναν πολλά και περίεργα πράγματα κάθε ημέρα και κανείς δεν ήξερε πώς να τ’ αντιμετωπίζει, ώστε να μην ξανασυμβούν.
Ένας παππούς πχ γύρω στα 80 στην ηλικία ήθελε, κάποια στιγμή, να βγάλει καινούργιο δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου. Είχε, όμως, πρεσβυωπία και βαρηκοΐα. Του είπαν οι δικοί του, λοιπόν, ότι ο νόμος λέει πως δίνοντας από 10 νομίσματα σε καθένα από τέσσερις διαφορετικής ειδικότητας γιατρούς θα το έπαιρνε το δίπλωμα.
Πάει ο γέρος μας πρώτα στον καρδιολόγο και εκείνος, παίρνοντας τα δέκα νομίσματα και αφού του κάνει και καρδιογράφημα και τον βρίσκει καλά, του δίνει τη συγκατάθεσή του.
Ο νευρολόγος τα ίδια, του έκανε ένα τεστ, τον βρήκε εντάξει, πληρώθηκε όσο ορίζει ο νόμος και του έδωσε το οκ. Ο οφθαλμίατρος του είπε ότι θα ήταν καλύτερα για την πρεσβυωπία του αν φορούσε γυαλιά στην οδήγηση και ο παππούς συμφώνησε και τον πλήρωσε τα νόμιμα. Φτάνοντας, όμως, στον ωτορινολαρυγγολόγο, έγινε το θαύμα: ο παππούς, που όλοι ξέρανε ότι δεν ακούει λόγω ηλικίας καθόλου, βρέθηκε πλήρης υγείας και ο γιατρός για τη διάγνωσή του ζήτησε όχι δέκα αλλά είκοσι νομίσματα. Και οι φίλοι και οι συγγενείς ρωτούσαν ποιο ήταν το μεγαλύτερο “λάθος” του γιατρού, το ότι πήρε παραπάνω αμοιβή ή ότι συναίνεσε να οδηγεί ένας κωφός ως υγιής;
Σε ένα μεγάλο δρόμο, πριν καιρό, ένας οδηγός γύρω στα 40 στην ηλικία έτρεχε σαν αφηνιασμένος. Τον είδε ένα περιπολικό της αστυνομίας αλλά επειδή ήταν επώνυμος πολίτης έκαναν τα στραβά μάτια και τον άφησαν να φύγει. Εάν, όμως, γινόταν τροχαίο δυστύχημα εξαιτίας του, ποιος θα έφταιγε η αστυνομία ή ο οδηγός;
Ένας έφηβος, κάποτε, πήρε το όπλο και άρχισε να πυροβολεί στο σχολείο του σκορπώντας το θάνατο σε συμμαθητές και δασκάλους. Κατά τις ανακρίσεις, αποδείχτηκε ότι στην παιδική του ηλικία, επειδή οι γονείς του δεν ήθελαν να κάνει φασαρία, έδιναν στο νεαρό δράστη τα κινητά τους να παίζει και αυτός διάλεγε παιχνίδια βίας. Και όλοι αναρωτιούνταν για το μερίδιο ευθύνης που έχουν οι γονείς και ο έφηβος.
Πάντως, εάν θέλετε τον κλασικό επίλογο που βρίσκεται σε κάθε παραμύθι, “και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”, πολύ αμφιβάλλω εάν, όσο κι αν ψάξετε, τον βρείτε ποτέ στις παραπάνω μυθιστορίες…