«Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα»
Είναι φορές που πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν τους παραδείσους… Τουλάχιστον τους επίγειους… Ονειρεύονται να αναληφθούν στους Ουρανούς, αφήνοντας στάχτη και καμένη γη στο πέρασμά τους από τούτο δω τον πλανήτη που πλέον ουρλιάζει… Η κόλαση όμως είναι εδώ και είναι πολύ χειρότερη από τις ανατριχιαστικές περιγραφές που μας έκαναν όταν ήμασταν παιδιά οι γηραιοί.
Τούτο το καλοκαίρι είδα πολλούς μικρούς επίγειους παραδείσους στον τόπο μας, την Κρήτη, να μεταλλάσσονται σχεδόν με δραματικούς ρυθμούς. Από το ένα καλοκαίρι στο άλλο αλλοιώθηκαν παράκτιες ζώνες, παραλίες άλλαξαν φυσιογνωμία και θάλασσες που κάποτε έσφυζαν από ψάρια, τώρα πια κυματίζουν σχεδόν μοναχικά και σου δίνουν την αίσθηση μιας κόρης λυπημένης γιατί «λεηλάτησαν» την ομορφιά και την αγνότητά της…
Κοιτάζω το απέραντο γαλάζιο σε ένα «μυστικό» επίγειο παράδεισο και νιώθω ρίγη ανατριχίλας να με διαπερνούν… Φοβάμαι τι θα αντικρίσω το επόμενο καλοκαίρι… Στη διαδρομή που περνάει μέσα από βουνά που κάποτε μύριζαν θυμάρι και άγρια μέντα η θέα των αυτοσχέδιων χωματερών σε «χαστουκίζει».
Και στο βυθό που κάποτε θαύμαζες κοπάδια από σκάρους και μελανούρια, σήμερα βλέπεις μερικά μικράκια και δύο-τρεις πλαστικές σακούλες που αντικατοπτρίζουν την ανθρώπινη ασχήμια και ασέβεια. Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, τις Κυριακές οι ντόπιοι έπαιρναν τα γυναικόπαιδα μαζί τους. Εκείνοι βουτούσαν για ψάρεμα, οι γυναίκες μάζευαν θαλασσινό αλάτι και τα κοπέλια την άραζαν στο σπηλιάρι αποκαμωμένα… Και η μυρωδιά του αχινού, αχ αυτή η μυρωδιά του αχινού!
«Είμαστε η πρώτη γενιά που ζούμε τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και η τελευταία που έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι» ήταν τα λόγια του Φίλιππου Πλιάτσικα στη συναυλία των Πυξ Λαξ στο Σγουροκεφάλι πριν τραγουδήσουν με τον Μπάμπη Στόκα το «Χρωστάω μία συγνώμη».
Χρωστάω μία συγνώμη σε αυτόν που δεν γεννήθηκε ακόμη… Και αυτή την συγνώμη τη χρωστάμε όλοι μας και έχουμε ιερή υποχρέωση να είναι ειλικρινής και έμπρακτη… Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Ας πάψουμε να είμαστε εγωιστές και στην αυτοκαταστροφή μας.
«Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα». Ας διαγράψουμε το «θα» και ας κάνουμε τρόπο ζωής το «να». Για όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου, γεννημένα και αγέννητα!