Ή όλοι μαζί θα σωθούμε ή όλοι μαζί θα χαθούμε
Τι ζούμε αλήθεια; Τι ζούμε; Μεγάλες στιγμές πυκνού πολιτικού χρόνου, μέσα από τον αναγκαστικό εγκλεισμό μας, που αλλάζει τους όρους επιβίωσης μας.
Η ανηλεής κούρσα του κοροναϊού, στον παγκόσμιο χάρτη μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα του εύθραυστου ατομικού και συλλογικού μας βίου, με μοναδική ασπίδα προστασίας τον αποκλεισμό μας, και την προσαρμογή μας σε μια άχαρη στερεοτυπία κανόνων που οφείλουμε αδιάκοπα να τηρούμε.
Κι όμως σ΄αυτές τις κρίσιμες στιγμές που ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την επέλαση της πανδημίας, προβάλλουν μπροστά μας μεγάλες αλήθειες και αμφισβητήσεις που έρχονται να κλονίσουν όλες τις βολικές βεβαιότητες που μας είχαν θρέψει χρόνια τώρα, «με μικρές δόσεις, πολύ τακτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά …».
Με τούτα και με κείνα το κατασυκοφαντημένο δημόσιο, που διαχρονικά προκαλεί την οργή, την αποστροφή και την πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, ξαφνικά γίνεται απάγκιο για ολόκληρη την κοινωνία που δοκιμάζεται από την ιογενή απειλή εν μέσω φαιδρών και απάνθρωπων φαινομένων μαυραγοριτισμού.
Ποιος ξεχνά τον πρώην υπουργό υγείας κ. Α. Γεωργιάδη που το 2013 δήλωνε ότι οι απολύσεις των γιατρών γίνονταν επειδή το ήθελε αυτός και όχι επειδή το ήθελε η Τρόικα.
Και μάλιστα προσέθετε δεικτικά ότι θα ήταν άσχημο να του παίρνει την δόξα η Τρόικα επειδή έκανε τις αυτονόητες απολύσεις από το χώρο τις δημόσιας υγείας…
Έτσι φτάσαμε στο Μάρτιο του 2020, ο νέος υπουργός υγείας Β. Κικίλιας να παρακαλάει γιατρούς και νοσηλευτές να συνεισφέρουν στο δημόσιο σύστημα υγείας… με αποκορύφωμα όλων τη σύζυγο του Πρωθυπουργού κ. Μαρέβα Μητσοτάκη που καλούσε τον κόσμο να βγει στο μπαλκόνι να χειροκροτήσει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας που δοκιμάζεται σκληρά σε αυτή τη δύσκολη μάχη.
Τι ειρωνεία αλήθεια! Τους ίδιους ανθρώπους που χρόνια τώρα απαξιώνουν και αποδομούν τις συνθήκες εργασίας τους (από τις οποίες κρίνονται οι ζωές μας) τώρα με λόγια ηρωικά τους καλούν να βγουν μπροστά και να δώσουν αυτή την πρωτόγνωρη μάχη με τον αόρατο ύπουλο κοροναϊό.
Την ίδια στιγμή με όρους χειραγώγησης μεταθέτουν στον πολίτη ως ατομική ευθύνη την αυτοπροστασία του, λες και αυτός θα πρέπει να απολογηθεί για τις κλειστές ΜΕΘ, για τη δραματική υποστελέχωση των νοσοκομείων, και για τη διακοπή δειγματοληψιών για τον Covid – 19 σε ύποπτα κρούσματα που περιορίζεται πλέον μόνο σε ειδικές κατηγορίες ασθενών, με αποτέλεσμα να χάνεται η μπάλα για τη διασπορά του ιού …
Σήμερα που η επιβίωση μας αποδεικνύεται τόσο ευάλωτη και απολύτως εξαρτημένη από ένα κράμα αυτοπειθαρχίας, αντοχών και συμπτώσεων, είναι αναπόδραστα τα ερωτήματα που προκύπτουν και καλούμαστε να απαντήσουμε. Είναι η κρίσιμη στιγμή της πολιτικής συνειδητοποίησης, ότι το διαχρονικά λεηλατημένο δημόσιο σύστημα υγείας είναι η πραγματική ασπίδα προστασίας της χώρας που δίνει σκληρή μάχη για να νικήσει τον κοροναϊό.
Το ίδιο ισχύει στο μεγάλο κάδρο, και για το κατασυκοφαντημένο κοινωνικό αλληλέγγυο κράτος που μεθοδικά απαξιώνεται αλλά η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να στηριχθεί υπηρετώντας τις ανάγκες της πραγματικές ανάγκες των πολιτών του.
Η επέλαση του κοροναϊού αν κάτι μας έχει διδάξει στις δύσκολες αυτές ώρες που ζει ολόκληρος ο πλανήτης είναι, ότι ή όλοι μαζί θα σωθούμε ή όλοι μαζί θα χαθούμε. Και η απάντηση στο ερώτημα αυτό απαιτεί τη δική μας ενεργή συμμετοχή … όχι μόνο υπό το πρίσμα της ατομικής υπευθυνότητας αλλά της συλλογικής πάλης.