THE ZONE OF INTEREST
Σκην.: Τζόναθαν Γκλέιζερ
Πρωτ.: Σάντρα Χίλερ, Κρίστιαν Φρίντελ
Δράμα εποχής που κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ και το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) στο περυσινό φεστιβάλ Καννών, ενώ ήταν επίσης υποψήφιο για τρεις Χρυσές Σφαίρες.
Ο Γκλέιζερ προσφέρει μια διαφορετική προσέγγιση σ’ ένα θέμα πάντα καίριο, αλλά χιλιοϊδωμένο κι εξαρχής ηθικά προφανές, με μια έμμεση, αλλά όχι λιγότερο αιχμηρή οπτική από τις άμεσες απεικονίσεις που έχουμε δει κατά καιρούς.
Υιοθετεί ένα αντιθετικό αφηγηματικό σχήμα, και φτιάχνει μια ταινία (που συγγενεύει με το έργο του Μίκαελ Χάνεκε) με θέμα την εθελοτυφλία και την αδράνεια μπροστά στη φρίκη, για την πεζότητα και την κανονικοποίηση του κακού, μέχρι και για την ιστορικοποίησή του, την οποία ο σκηνοθέτης επίσης απεικονίζει ως αποστειρωμένη και γραφική, προέκταση της τάσης του ανθρώπου ν’ απομονώνει ό,τι αναστατώνει και διακινδυνεύει τη δική του ευζωία.
POOR THINGS
Σκην.: Γιώργος Λάνθιμος
Πρωτ.: Έμα Στόουν, Γουίλεμ Νταφό, Μαρκ Ράφαλο
Η Μπέλα είναι μια νεαρή κοπέλα που αποτελεί το πειραματόζωο ενός επιστήμονα, κι η οποία αφού αποκτά στοιχειώδη αντίληψη κι ικανότητα επικοινωνίας, αποφασίζει να ταξιδέψει για ν’ ανακαλύψει τον κόσμο.
Μέσα από τις περιπέτειές της διαπιστώνει ότι το κυρίαρχο φύλο δεν είναι το δικό της και προσπαθεί να διεκδικήσει την αξιοπρέπεια που η κοινωνία της στερεί.
Κομεντί φαντασίας βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Άλασντερ Γκρέι, που κυκλοφόρησε το 1992 και παραλλάσσει τον «Φρανκενστάιν» (1818) της Μαίρης Σέλεϊ. Πρόκειται επίσης για τρίτη συνεργασία του σκηνοθέτη με την Έμα Στόουν, μετά την εξαιρετική «Ευνοούμενη» («The Favourite», 2018) και τη μικρού μήκους «Βληχή» (2022).
Μία από τις πιο διακεκριμένες ταινίες της χρονιάς, κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο περυσινό φεστιβάλ Βενετίας (μία από τις μεγαλύτερες διακρίσεις που έχει κερδίσει ποτέ έλληνας σκηνοθέτης), ήταν υποψήφια για εφτά Χρυσές Σφαίρες, από τις οποίες κέρδισε τις δύο (Καλύτερης Κωμωδίας/ Μιούζικαλ και Α’ Γυναικείας Ερμηνείας για τη Στόουν), ενώ αναμένεται να είναι υποψήφια για τουλάχιστον ισάριθμα Όσκαρ.
Πρόκειται για την αισθητικά πιο πληθωρική ταινία μέχρι τώρα στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, γεμάτη έντονη πολυχρωμία, συνεχείς εναλλαγές φακών κι οπτικής γωνίας από τον φωτογράφο Ρόμπι Ράιαν, ακριβές μοντάζ του Γιώργου Μαυροψαρίδη, ‘ζωντανά’ κοστούμια από τη Χόλι Γουόντινγκτον κι οργιώδη σχεδιασμό παραγωγής των Σόνα Χιθ και Τζέιμς Πράις, μέσα από τα οποία συντίθεται ένα αλλόκοτο φεμινιστικό παραμύθι, υπογραμμισμένο από το ‘φάλτσο’ μουσικό θέμα του Γέρσκιν Φέντριξ. Ιδιοσυγκρασιακό, συζητήσιμο χιούμορ και περιστασιακά πλατειάσματα, εξισορροπούνται από τον οπτικό πλούτο, τις εξαιρετικές ερμηνείες και την απόκοσμη ατμόσφαιρα.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ
LA SOCIEDAD DE LA NIEVE
Σκην.: Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα
Πρωτ.: Έντσο Βογκρίντσιτς, Αγουστίν Παρντέγια, Εστέμπαν Μπιλιάρντι
Τον Οκτώβριο του 1972 ένα αεροπλάνο που μεταφέρει μια ομάδα ράγκμπι από την Ουρουγουάη στη Χιλή συντρίβεται στις αχανείς χιονισμένες Άνδεις, κι οι επιζώντες θα πρέπει να πάρουν μέχρι πρότινος αδιανόητες αποφάσεις προκειμένου να επιβιώσουν.
Δράμα επιβίωσης που αφηγείται τα αληθινά γεγονότα, όπως καταγράφηκαν στο ομώνυμο βιβλίο του Πάμπλο Βιέρσι, το οποίο εκδόθηκε το 2009, συνταγμένο από μαρτυρίες των επιζώντων.
Αληθοφανής κι αγωνιώδης αναπαράσταση, υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Μη- Αγγλόφωνης Ταινίας, με σφιχτή πλοκή που τροφοδοτείται συνεχώς με νέες προκλήσεις για τους ήρωες, ερμηνείες που εναλλάσσονται εξαιρετικά ανάμεσα στην απελπισία και το πείσμα, και σκηνοθεσία που προσεγγίζει τα ζητήματα που ανακύπτουν με ευαισθησία και κατανόηση, χωρίς να τα ευτελίζει. Διατίθεται στο Netflix.
Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ
Σκην.: Κώστας Χαραλάμπους
Πρωτ.: Αιμίλιος Χειλάκης, Αλέκος Συσσοβίτης, Λουκία Μιχαλοπούλου, Τζένη Καζάκου
Στο Ηράκλειο του 1889 ο Καπετάν Μιχάλης ηγείται του αγώνα εναντίον των Οθωμανών, προσπαθώντας παράλληλα να τιθασεύσει το ανεκπλήρωτο πάθος του για την όμορφη Εμινέ.
Δράμα εποχής που διασκευάζει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1953. Πρόκειται για την τέταρτη κινηματογραφική μεταφορά μυθιστορήματος του συγγραφέα, έπειτα από τα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» («Celui Qui Doit Mourir», Ζιλ Ντασέν, 1957), «Αλέξης Ζορμπάς» («Zorba the Greek», Μιχάλης Κακογιάννης, 1964) και «Ο τελευταίος πειρασμός» («The Last Temptation of Christ», Μάρτιν Σκορσέζε, 1988).
Δυστυχώς είναι κι η πιο απογοητευτική, αντάξια της παράδοσης του Τζέιμς Πάρις και του Γιάννη Σμαραγδή, με τη σκηνοθεσία να θυμίζει άλλοτε σαπουνόπερα (πλοκή, διάλογοι, ερμηνείες) κι άλλοτε μαθητική παράσταση (σκηνές μάχης).
Η ταινία διακρίνεται από προχειρότητα σε όλους τους τομείς, όπως την καθοδήγηση των βασικών και βοηθητικών ηθοποιών, το στήσιμο των σκηνών, τα ψηφιακά εφέ, τη στομφώδη εκφορά του λόγου με τις αθηναϊκές προφορές σε μια κατεξοχήν κρητική ιστορία.
Επιπλέον, η σκηνοθεσία διακρίνεται από την ίδια ‘καλλιγραφική’ καθαρότητα στα κοστούμια και τις τοποθεσίες, καθώς κι από την αδιαβάθμητη, επίπεδη φωτογραφία (συχνά και παράλογη, αφού σε ολόφωτους εσωτερικούς χώρους βρίσκονται διάσπαρτες λάμπες που με το ζόρι αχνοφέγγουν), τα οποία χαρακτήριζαν επίσης τη φετινή «Φόνισσα», κι εδώ στερούν από την ιστορία την ατμόσφαιρα κακουχίας, υποτέλειας και στέρησης των ηρώων.