FLOW: Η ΓΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ
FLOW
Σκηνοθεσία: Γκιντς Ζιλμπαλόντις
Στην εποχή μιας μεγάλης πλημμύρας, μια γάτα προσπαθεί να επιβιώσει από τη συνεχώς αυξανόμενη στάθμη του νερού και στη διαδρομή γνωρίζεται με άλλα ζώα, μαζί με τα οποία
μπλέκονται σε διάφορες περιπέτειες.
Βωβό περιπετειώδες animation που βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας στην αντίστοιχη κατηγορία, και βρίσκεται υποψήφιο για δύο Όσκαρ, κινουμένων σχεδίων αλλά και καλύτερης διεθνούς ταινίας εκ μέρους της Λετονίας.
Η εικονογραφία της ταινίας μπορεί να είναι παιδική, αλλά η ιστορία της, το ύφος και το συναίσθημά της απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες. Μια αρχετυπική αφήγηση για τη φιλία,
την αλληλεγγύη, τη φύση και το κλίμα. Η απουσία λόγου και ανθρώπων, τα ετερόχρονα ίχνη πολιτισμού κι ο ακαθόριστος αφηγηματικός χρόνος, μαζί με τους αξιολάτρευτους χαρακτήρες φτιάχνουν μια πλοκή που με απλούς τρόπους μιλάει για σημαντικά πράγματα.
Προφανέστερο ίσως παράδειγμα, το μοτίβο του αντικατοπτρισμού στο νερό, που αποτελεί το πρώτο και τελευταίο πλάνο της ταινίας, στο μεν μόνο με τη γάτα, στο δε με ολόκληρη την παρέα: το άτομο εντάσσεται σε κοινότητα. Μια κοινότητα που, αφού κατακτά τη συνοχή της μέσα από πολυάριθμες δοκιμασίες, αποκτά συνείδηση της ύπαρξής της.
COMPANION
Σκηνοθεσία: Ντρου Χάνκοκ
Πρωταγωνιστούν: Σόφι Θάτσερ, Τζακ Κουέιντ, Λούκας Γκέιτζ
Ένας άντρας με μια φίλη του σχεδιάζουν να σκοτώσουν τον πλούσιο ρώσο εραστή της κοπέλας, αλλά το σχέδιό τους στραβώνει όταν το γυναικείο ρομπότ ερωτικής συντροφιάς του άντρα αυτονομείται συναισθηματικά κι εναντιώνεται στις εντολές που του δίνονται.
Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που αποτελεί το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάνκοκ, γραμμένο από τον ίδιο, σ’ ένα σενάριο με πλήθος επιρροών, από τον «Εξολοθρευτή» («The Terminator», Τζέιμς Κάμερον, 1984) και τις «Γυναίκες του Στέπφορντ» («The Stepford Wives», Φρανκ Οζ, 2004) μέχρι το «Ex Machina» (Άλεξ
Γκάρλαντ, 2014) και τον «Αόρατο Άνθρωπο» («The Invisible Man», Λη Γουανέλ, 2020).
Η γυναικεία κακοποίηση συνδυασμένη με προβληματισμούς για την τεχνητή νοημοσύνη, με την ταινία να ενδιαφέρεται περισσότερο για την πρώτη παρά για τους δεύτερους, στους οποίους απαντάει προκειμένου να υποστηρίξει τη φεμινιστική της στάση. Συνοπτικά, οι μηχανές μπορούν κι αυτές να έχουν ψυχή και ν’ αυτονομηθούν, κάτι που όμως δεν είναι επίφοβο, αφού πρόκειται για -κακοποιημένες- γυναίκες, συνεπώς η ενδυνάμωση κι η αυτονομία τους είναι το ζητούμενο.
Το επιμύθιο είναι συζητήσιμο, αλλά τουλάχιστον η πλοκή είναι γεμάτη και γρήγορη, και το καστ εξαιρετικό, ώστε αν κανείς παραβλέψει περιστασιακές σκηνοθετικές επιπολαιότητες, απολαμβάνει ένα από τα πιο καλοστημένα θρίλερ της χρονιάς.
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΤΗΣΗ
FLIGHT RISK
Σκηνoθεσία: Μελ Γκίμπσον
Πρωταγωνιστούν: Μισέλ Ντόκερι, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Τόφερ Γκρέις
Μια ειδική πράκτορας μεταφέρει έναν προστατευόμενο μάρτυρα μ’ ένα μικρό αεροπλάνο, ο πιλότος του οποίου δουλεύει για τον εγκληματία που κινδυνεύει από τον μάρτυρα.
Περιπέτεια που διαθέτει μια πρόσφορη σεναριακή ιδέα κι ένα καλό καστ, αλλά δεν καταφέρνει να τα αξιοποιήσει σε κάτι παραπάνω από μια αδιάφορη και διεκπεραιωτική πλοκή, με ‘κερασάκι’ μία από τις πιο ενοχλητικές ερμηνείες της χρονιάς από τον Τόφερ Γκρέις.
ΠΙΤΕΡ ΠΑΝ: ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ
PETER PAN’S NEVERLAND NIGHTMARE
Σκηνoθεσία: Σκοτ Τσέιμπερς
Πρωταγωνιστούν: Μέγκαν Πλασίτο, Μάρτιν Πόρτλοκ, Πίτερ Ντε Σούζα Φέινι
Μια νεαρή κοπέλα προσπαθεί να σώσει τον μικρό αδερφό της από έναν δολοφόνο μικρών αγοριών, που τον έχει απαγάγει.
Μετά από το «Γουίνι το αρκουδάκι: Αίμα και μέλι» («Winnie-the-Pooh: Blood and Honey», 2023) και την περυσινή συνέχειά του, αυτή εδώ είναι η τρίτη προσθήκη σ’ αυτό που ο Ρις Φρέικ- Γουότερφιλντ, σκηνοθέτης αυτών των δύο πρώτων ταινιών και παραγωγός της φετινής, ονόμασε Twisted Childhood Universe (TCU): ένα αφηγηματικό σύμπαν που
παραλλάσσει παιδικά παραμύθια σε ταινίες τρόμου.
Μάλιστα, οι δύο επόμενοι τίτλοι της σειράς, με ήρωες τη Μπάμπι και τον Πινόκιο, έχουν ήδη γυριστεί κι αναμένεται να κυκλοφορήσουν μέσα στο 2025.
Αυτή εδώ πάντως είναι όσο νοσηρή κι αιματοβαμμένη περιμένουν οι οπαδοί των slasher, αλλά δυστυχώς είναι επίσης σκηνοθετικά αδέξια, αφού οι ήρωες έχουν πολλαπλές ευκαιρίες να δραπετεύσουν αλλά τις αφήνουν ανεκμετάλλευτες, ενώ παθολογικοποιεί απερίσκεπτα την τρανς ταυτότητα.