ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΓΡΟΘΙΑ
THE IRON CLAW
Σκην.: Σων Ντέρκιν.
Πρωτ.: Ζακ Έφρον, Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ, Χάρις Ντίκινσον.
Στις Η.Π.Α. της δεκαετίας του 1980 ο παλαιστής πατριάρχης Φριτς Βον Έριχ κι οι τέσσερις γιοι του αποτελούν μία από τις πιο επιτυχημένες οικογένειες στο άθλημα του wrestling. Κι ενώ η καριέρα τους αρχίζει ν’ απογειώνεται, στην πορεία προκύπτουν διαδοχικά τραγικά γεγονότα που ανατρέπουν όλα τους τα σχέδια.
Βιογραφικό δράμα που αφηγείται την αληθινή ιστορία της οικογένειας Βον Έριχ, ως παράδειγμα για το πώς η αγάπη πριονίζεται από τα απωθημένα, που με τη σειρά τους εκφράζονται με εμμονή, ψυχρότητα και χειριστικότητα.
Εξαιρετικές ερμηνείες απ’ όλο το καστ κι ισορροπημένη σκηνοθεσία απ’ τον Ντέρκιν, που φροντίζει για τις κατάλληλες αποστάσεις από τα γεγονότα, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις και παρέχοντας όσο το δυνατό πιο διεισδυτική οπτική στους χαρακτήρες.
PRISCILLA
Σκην.: Σοφία Κόπολα
Πρωτ.: Κέιλι Σπέινι, Τζέικομπ Ελόρντι
Το 1959 ο 24χρονος σούπερ σταρ της μουσικής, Έλβις Πρίσλεϊ, ερωτεύεται την 14χρονη μαθήτρια Πρισίλα Μπολιέ, η οποία παρότι αρχικά γοητεύεται από τη λάμψη του, όσο περνάνε τα χρόνια βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια μονόπλευρη σχέση που την κάνει δυστυχισμένη.
Βιογραφικό δράμα βασισμένο στην αυτοβιογραφία της Πρισίλα Πρίσλεΐ, «Elvis and Me», που συνέγραψε με τη Σάντρα Χάρμον κι εκδόθηκε το 1985. Η Πρίσλεϊ υποστήριξε τη δημιουργία της ταινίας, ενώ συμμετείχε επίσης στην παραγωγή και την προώθησή της. Η 25χρονη πρωταγωνίστρια Κέιλι Σπέινι που την υποδύεται, κέρδισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο περυσινό φεστιβάλ Βενετίας, ενώ προτάθηκε επίσης για Χρυσή Σφαίρα.
Δεν είναι αμελητέο, ότι η ταινία κυκλοφόρησε πέρυσι, έναν χρόνο μετά τον «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν, όπου την Πρισίλα υποδυόταν η Ολίβια ΝτιΓιόνγκ. Ο παρόμοιος μονολεκτικός ονομαστικός τίτλος της κι η άμεση κυκλοφορία της μετά την ταινία του Λούρμαν, ενισχύουν τη λειτουργία της ως φεμινιστικού αντίλογου στην οπτική του ζευγαριού από την πλευρά του Έλβις. Εκεί η Πρισίλα απεικονιζόταν πολύ πιο θετικά, σαν ο ρόλος της να ήταν απλώς να ενισχύσει την εικόνα του τραγουδιστή.
Συγκροτημένη, δυναμική και σέξι, και παράλληλα σχεδόν διακοσμητική μέσα στο γενικότερο έπος του Πρίσλεϊ, με τον οποίο φαινόταν να διατηρεί μια ειδυλλιακή σχέση, με την ύστατη μεταξύ τους κρίση να εμφανίζεται ως η μοναδική, όπου όμως και πάλι η Πρισίλα φαινόταν να κρατάει το πάνω χέρι.
Αντιθέτως, στη φετινή εκδοχή της Κόπολα -που εξασφαλίζει πολύ καλές ερμηνείες κι από τους δύο πρωταγωνιστές της, προσεγγίζοντας το θέμα με τη γνώριμη ευαισθησία της- η ηρωίδα διατηρεί μόνιμα τη νεανική αθωότητά της, είναι πολύ πιο εύθραυστη κι ευάλωτη, κατά το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής αδύναμη ν’ αντιδράσει στην καταπίεση του Έλβις, ο οποίος είναι κατ’ εξακολούθηση χειριστικός, κακοποιητικός κι άπιστος.
ΛΑΤΡΕΥΩ ΝΑ ΣΕ ΜΙΣΩ
ANYONE BUT YOU
Σκην.: Γουίλ Γκλακ
Πρωτ.: Σίντνεϊ Σουίνι, Γκλεν Πάουελ
Ο χρηματιστής Μπεν συναντά τη φοιτήτρια νομικής Μπία και περνούν το βράδυ μαζί. Από παρεξήγηση δεν ξαναβρίσκονται παρά μετά από καιρό, όταν οι συνθήκες τούς αναγκάζουν να υποδυθούν το ζευγάρι, και παρά τη φαινομενική απροθυμία τους, σταδιακά καταλήγουν να παραδεχτούν τον αμοιβαίο έρωτα που ένιωσαν εξαρχής.
Ρομαντική κομεντί που εμπνέεται από τα «Πολύ κακό για το τίποτα» και «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Γουίλιαμ Σαίξπηρ.
Η ταινία μετά βίας αντεπεξέρχεται στα συμβατικά μέτρα του είδους που προσπαθεί να υπηρετήσει. Γεμάτη παράλογα, αναληθοφανή περιστατικά (στη διάρκεια της πτήσης, στη διάσωση από τη θάλασσα κ.α.), άνοστο χιούμορ κι εκνευριστικούς χαρακτήρες, και με ένα ταλαντούχο αλλά χαραμισμένο πρωταγωνιστικό δίδυμο.
20 ΧΡΟΝΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΗ
Αυτή την εβδομάδα η συνεργασία μου με την Πατρίδα ως κινηματογραφικού κριτικού και συντάκτη, μέσα από την Κινηματογραφή και γενικότερη κινηματογραφική ύλη συμπληρώνει 20 χρόνια. Διαχρονικά η κριτική κινηματογράφου εκλαμβάνεται ως πολυτέλεια για τον Τύπο, πόσο μάλλον τον περιφερειακό.
Άλλοτε έμμισθα, άλλοτε άμισθα, μέσα από οικονομικές, υγειονομικές και προσωπικές κρίσεις, αλλά και πιο καθημερινές πρακτικές δυσκολίες, ανακαλύπτοντας την ίδια της την ταυτότητα μέσα στη διαδικασία της εξέλιξής της, η στήλη έφτασε μέχρι εδώ και σκοπεύει να συνεχίσει, ελπίζοντας πάντα σε ευνοϊκότερους όρους.
Μαζί με τις αντιξοότητες όμως υπήρξε και πολύμορφη υποστήριξη, γι’ αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον πρώην εκδότη Άκη Μυκωνιάτη, τους πρώην και νυν αρχισυντάκτες Γιώργο Λαγουβάρδο, Κώστα Μπογδανίδη, Γιάννη Σπανάκη και Αλέκο Ανδρικάκη, την υπεύθυνη πολιτιστικής ύλης Αντωνία Κουτσάκη, τον υπεύθυνο του τμήματος ίντερνετ Γιώργο Κωνσταντάκη, κι όλο το προσωπικό της εφημερίδας που μέσα στα χρόνια έχει συμβάλει στη δημοσίευση των κειμένων μου.
Ευχαριστίες οφείλω επίσης στους αιθουσάρχες για την απρόσκοπτη συνεργασία, στους αναγνώστες για το ενδιαφέρον τους, καθώς και στον Κώστα Καρνίκη, τη Lazy Snail και τον Γιάνικ Βάιλαντ για την οπτική ταυτότητα της στήλης.