MAY DECEMBER
Σκην.: Τοντ Χέινς
Πρωτ.: Τζουλιάν Μουρ, Νάταλι Πόρτμαν, Τσαρλς Μέλτον
Μια διάσημη ηθοποιός επισκέπτεται ένα ανδρόγυνο με μεγάλη διαφορά ηλικίας, για να παρακολουθήσει τη ζωή του και να μάθει όσα μπορεί γι’ αυτό, καθώς πρόκειται να υποδυθεί τη σύζυγο σε μια επικείμενη ταινία, με θέμα το σκάνδαλο που είχε προκαλέσει η γνωριμία τους, όταν εκείνη ήταν τριανταέξι κι εκείνος δεκατριών.
Κοινωνικό δράμα το οποίο, όπως και το «Ημερολόγιο ενός σκανδάλου» («Notes on a scandal», Ρίτσαρντ Έιρ, 2006), είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της αμερικανίδας καθηγήτριας Μέρι Κέι Λετουρνό, που ανέπτυξε ερωτική σχέση μ’ έναν μαθητή της.
Η ηλικία, ο έρωτας, η κοινωνική σύμβαση, η ωριμότητα, η δημοσιότητα, η ηθοποιία κι η αναπαράσταση, όλα πλέκονται σε μια πολύπλευρη κι έξοχα ερμηνευμένη ιστορία, δοσμένη με λεπτότητα κι ειρωνεία: το σαπουνοπερατικό μουσικό μοτίβο του Μαρσέλο Ζάρβος μοιάζει να σατιρίζει την εμμονή της κοινωνίας και των ΜΜΕ με τα σκάνδαλα.
Το παιδικό καμπούριασμα του Τζο, που παρότι έχει φτιάξει οικογένεια, δεν έχει προλάβει να μεγαλώσει και στα 36 του μοιάζει μικρότερος από τον 18χρονο γιο του. Η περιέργεια της Ελίζαμπεθ κι η εύθραυστη ‘μητρική’ συντροφικότητα της Γκρέισι.
Οι οπτικές γωνίες των χαρακτήρων που εναλλάσσονται μέσα κι έξω από τη σχέση των δύο συζύγων, εναλλάσσουν μαζί και την ηθική, πρακτική, αισθηματική και ψυχολογική οπτική της ιστορίας, συσσωρεύοντας υπόγεια φόρτιση κι υπονομεύοντας μια κατάσταση βασισμένη σ’ ένα αλλόκοτο κι εν τέλει τραυματικό ένστικτο.
Ο ΜΑΕΣΤΡΟΣ
MAESTRO
Σκην.: Μπράντλι Κούπερ
Πρωτ.: Μπράντλι Κούπερ, Κάρι Μάλιγκαν, Ματ Μπόμερ
Ο διασημότερος διευθυντής ορχήστρας στον κόσμο, Λέναρντ Μπέρνσταϊν, ζει μια πολύ γεμάτη και δημιουργική ζωή, στην οποία η δουλειά του συμπληρώνεται από την επίσης πλούσια προσωπική του ζωή, όπου η αμφισεξουαλικότητά του απειλεί συνεχώς τον γάμο με την αγαπημένη του σύζυγο, διακεκριμένη ηθοποιό Φελίσια Μοντεαλέγκρε.
Βιογραφικό δράμα που αποτελεί τη δεύτερη σκηνοθεσία του Κούπερ, μετά το «Ένα αστέρι γεννιέται» («A Star Is Born», 2018).
Ένα σχέδιο που ο ηθοποιός ανέλαβε μετά από παρότρυνση του Στίβεν Σπίλμπεργκ και προετοίμαζε για χρόνια, αναπτύσσοντας μεταξύ άλλων τη δεξιότητά του στη διεύθυνση ορχήστρας, η επίδειξη της οποίας κορυφώνεται στο εντυπωσιακό εξάλεπτο μονοπλάνο της Συμφωνίας της Αναστάσεως του Γκούσταφ Μάλερ στον Καθεδρικό του Ίλι το 1973, γυρισμένο στην ίδια τοποθεσία και με την ίδια ορχήστρα, τη Συμφωνική του Λονδίνου, που ο Μπέρνσταϊν διηύθυνε τότε.
Η αποσπασματικότητα κι η έλλειψη σαφούς κατεύθυνσης της πλοκής εξισορροπούνται από τις καθηλωτικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών. Με τη βοήθεια του αριστουργηματικού προσθετικού μακιγιάζ του Κάζου Χίρο, ο Κούπερ χάνεται στον ρόλο, αποδίδοντάς τον με ανέμελο πάθος για τη ζωή και την τέχνη του, ενώ η κομψή Μάλιγκαν ως καρτερική σύζυγος γνωρίζει, αποδέχεται, υπομένει, χωρίς όμως να θυσιάζει την αξιοπρέπειά της.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΜΠ
THE OLD OAK
Σκην.: Κεν Λόουτς
Πρωτ.: Ντέιβ Τέρνερ, Έμπλα Μαρί
Το 2016 σ’ ένα χωριό της βόρειας Αγγλίας που ερημώνει λόγω του κλεισίματος των ορυχείων που το ζούσαν, φτάνουν σύριοι πρόσφυγες για να στεγαστούν στα σπίτια που αδειάζουν. Με τη βοήθεια του καλόκαρδου ιδιοκτήτη της τοπικής παμπ και των πιο δεκτικών κατοίκων, οι πρόσφυγες επιχειρούν να κάμψουν τον ρατσισμό των ντόπιων και να δημιουργήσουν μια ενιαία κοινότητα.
Κοινωνικό δράμα που, κατά τον ίδιο τον 87χρονο πλέον Λόουτς, αποτελεί την τελευταία ταινία της πολυβραβευμένης φιλμογραφίας του. Η απλότητα της ίδιας της πλοκής αλλά και του τρόπου με τον οποίο αποδίδεται, στα χέρια άλλου δημιουργού θα μπορούσε εύκολα να ξεπέσει σε απλοϊκότητα.
Εδώ σώζεται χάρη στην ικανότητα του σκηνοθέτη ν’ αποσπά ανεπιτήδευτες ερμηνείες από τους μη- ηθοποιούς του (σ’ αυτή την περίπτωση από τον πρώην πυροσβέστη Τέρνερ στον ρόλο του Μπάλανταϊν) και να μην αφήνει τον μελοδραματισμό να υποσκελίσει την αμεσότητα, τη μαχητικότητα και την πίστη στην αλληλεγγύη που διακρίνουν την πάντα καίρια οπτική του.
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
THE LAST RIFLEMAN
Σκην: Τέρι Λόουν
Πρωτ.: Πιρς Μπρόσναν, Κλεμάνς Ποεζί
Μετά τον θάνατο της συζύγου του, ένας 92χρονος βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποφασίζει να εγκαταλείψει το γηροκομείο του στη Β. Ιρλανδία και να ταξιδέψει στη Νορμανδία για να παραστεί στους εορτασμούς για την 75η επέτειο της απόβασης των συμμάχων. Αισθηματικό δράμα που βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Μπέρναρντ Τζόρνταν, ο οποίος το 2014 τόλμησε μια παρόμοια περιπέτεια.
Η ‘απόδραση’ του ηλικιωμένου βετεράνου δεν ενέπνευσε μόνο την ταινία του Λόουν, αλλά και το επίσης φετινό, δραματουργικά πιο ολοκληρωμένο «The Great Escaper» του Όλιβερ Πάρκερ, με τον Μάικλ Κέιν και τη Γκλέντα Τζάκσον, το οποίο μεταφέρει την ίδια την ιστορία του Τζόρνταν.
Σ’ αυτήν την κατά τ’ άλλα συμβατικά και προβλέψιμα γλυκόπικρη ιστορία, το εκπληκτικά αληθοφανές προσθετικό μακιγιάζ των Νιλ Γκόρτον και Βανέσα Γουάιτ προσθέτει είκοσι χρόνια στον 70χρονο σήμερα Μπρόσναν, ενισχύοντας την πειστική ερμηνεία του, η οποία κουβαλάει την κούραση, την ευθραυστότητα, αλλά και το πείσμα του γήρατος.
Κι είναι μόνο κρίμα που το σενάριο κι η σκηνοθεσία δε διεισδύουν όσο αξίζει στον χαρακτήρα του, παρά τον διατηρούν τόσο λακωνικό, συχνά εντελώς σιωπηλό, σαν παρατηρητή των γεγονότων.
THANKSGIVING
Σκην.: Ίλαϊ Ροθ
Πρωτ.: Νελ Βερλάκ, Γκέιμπριελ Ντάβενπορτ, Πάτρικ Ντέμπσι
Έναν χρόνο μετά την αιματηρή Black Friday που κατέληξε σε δεκάδες νεκρών και τραυματιών, εμφανίζεται ένας κατά συρροή δολοφόνος στην πόλη Πλίμουθ της Μασαχουσέτης, γενέτειρα της γιορτής των Ευχαριστιών.
Ταινία τρόμου που αναπτύσσει μια ιδέα την οποία ο σκηνοθέτης Ροθ παρουσίασε για πρώτη φορά ως ένα ομότιτλο δίλεπτο εικονικό τρέιλερ, που περιλαμβανόταν στο «Grindhouse» (2007) των Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και Κουέντιν Ταραντίνο, και βρίσκεται διαθέσιμο στο YouTube.
Κινούμενη σε συμβατικό πλαίσιο, η ταινία καταφέρνει να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του είδους, χάρη στις καλές ερμηνείες, τον γρήγορο ρυθμό, τους ευρηματικούς κι ανατριχιαστικούς θανάτους. Επίσης, παρότι η ταινία δε σημείωσε ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, η συνέχειά της έχει ήδη εγκριθεί για το 2025.