DUNE: ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
DUNE: PART TWO
Σκην.: Ντενί Βιλνέβ
Πρωτ.: Τίμοθι Σαλαμέ, Ζεντάγια, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Τζος Μπρόλιν, Χαβιέ Μπαρδέμ, Στέλαν Σκάρσγκορ, Σάρλοτ Ράμπλινγκ, Ώστιν Μπάτλερ, Ντέιβ Μπατίστα, Κρίστοφερ Γουόκεν, Φλόρενς Πιού, Λέα Σεντού
Ο Πωλ Ατρείδης ηγείται της εξέγερσης των Φρέμεν εναντίον των Χαρκόννεν και του Αυτοκράτορα, με σκοπό την ανακατάληψη του πλανήτη Αρράκις.
Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που συνεχίζει το «Dune» (2021) του ίδιου σκηνοθέτη, βασισμένα και τα δύο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Φρανκ Χέρμπερτ, που εκδόθηκε το 1965.
Ο μινιμαλιστικός φουτουρισμός που χαρακτηρίζει τον σκηνοθέτη, εδώ είναι ακόμη πιο εκτεταμένος κι εντυπωσιακός από το πρώτο μέρος, σχεδιασμένος πάντα από τον τακτικό συνεργάτη του, Πατρίς Βερμέτ, υπεύθυνο επίσης για τον σχεδιασμό του πρώτου μέρους, αλλά και της «Άφιξης» («Arrival», 2016).
Καθόλου υποδεέστερος δεν είναι ο ηχητικός σχεδιασμός που συνθέτει το απόκοσμο κι αφιλόξενο σύμπαν του Αρράκις, όπως και το απειλητικό περιβάλλον των Χαρκόννεν. Ο Σαλαμέ ωριμάζει πειστικά μέσα στις αντιφάσεις του ήρωά του, ακροβατώντας ανάμεσα στον ιδεαλισμό, τη φιλοδοξία, τον πολιτικό ρεαλισμό και τη σαγήνη της εξουσίας.
Ωστόσο, προσωπικά διατηρώ απορίες σχετικά με σημεία και μεταβάσεις της πλοκής: ο Αυτοκράτορας είναι αρκετά πανούργος για να βάλει τους δύο Οίκους να αλληλοφαγωθούν (σχέδιο εξαρχής υπερβολικά περίπλοκο και συζητήσιμο), αλλά όχι αρκετά διορατικός ώστε να είναι προετοιμασμένος για μια πιθανή εξέγερση των Χαρκόννεν.
Η δοκιμασία του Πωλ στην έρημο μεταβαίνει μάλλον απότομα στο σαμποτάζ της συλλογής του μπαχαρικού, ενώ προς το τέλος βλέπουμε εξίσου απότομα την Τσάνι να χειρίζεται ένα εχθρικό ορνιθόπτερο.
Εκτός κι αν ξεχνώ πού διευκρινίζεται, η χρήση πυροβόλων όπλων είναι παραδόξως περιορισμένη, καθώς καλοί/ κακοί χρησιμοποιούν μόνο σπαθιά και μαχαίρια σε μια τεχνολογικά τόσο εξελιγμένη εποχή, ενώ ακόμα κι οι ασπίδες τους είναι ανεπαρκείς. Η ανατροπή της πλοκής, ενώ την ενισχύει θεματικά, συναισθηματικά δε δημιουργεί τον επιθυμητό αντίκτυπο.
Τέλος, μπορεί ο οριενταλισμός του σεναρίου να αμβλύνεται κατά το δυνατόν (ο Πωλ σκιαγραφείται ως ένας ηθικά και πολιτικά αμφιλεγόμενος ‘Λώρενς του Αρράκις’), αλλά τελικά μοιάζει να επιβεβαιώνεται, αν και τον βαθμό αυτής της επικύρωσης θα τον δούμε στο πολύ πιθανό επερχόμενο τρίτο μέρος, με τίτλο «Messiah» (βασισμένο στην ομώνυμη λογοτεχνική συνέχεια του Χέρμπερτ), που έπειτα από την εισπρακτική επιτυχία του δεύτερου και τη δηλωμένη πρόθεση των συντελεστών, εκτός απροόπτου αναμένεται ότι θα πραγματοποιηθεί.
ΠΡΙΜΑ ΜΠΑΛΑΡΙΝΑ
JOIKA
Σκην.: Τζέιμς Νέιπιερ Ρόμπερτσον
Πρωτ.: Τάλια Ράιντερ, Νταϊάν Κρούγκερ
Όταν η αμερικανίδα μπαλαρίνα Τζόι Γουόμακ γίνεται δεκτή στη σχολή των Μπολσόι στη Μόσχα, αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής της, προκειμένου να επιτύχει το όνειρό της και να γίνει μια πρίμα μπαλαρίνα.
Βιογραφικό δράμα που αφηγείται την αληθινή ιστορία της Γουόμακ, η οποία συμμετέχει στην ταινία ως σεναριακός σύμβουλος, αλλά και ντουμπλάροντας στις χορευτικές σκηνές την Τάλια Ράιντερ που την υποδύεται.
Η ταινία δεν ξεφεύγει από τη στερεότυπη κινηματογραφική απεικόνιση του μπαλέτου, ως εξοντωτικής, σχεδόν απάνθρωπης δραστηριότητας που απαιτεί στρατιωτική πειθαρχία, και προκαλεί σωματικές και ψυχολογικές πληγές.
Επίσης στερεότυπα, ό,τι αφορά τη Ρωσία και τα Μπολσόι απεικονίζονται αρνητικά: οι ανταγωνιστικές και μισαλλόδοξες συμφοιτήτριες της Τζόι, οι κακοποιητικοί/ -ές καθηγητές/ -τριες, οι γκρίζες και σκοτεινές αίθουσες διδασκαλίας, η διεφθαρμένη διοίκηση της σχολής και το εκδικητικό κράτος σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, όλα συνθέτουν ένα αναξιοκρατικό κι αδιέξοδο περιβάλλον που στερεί από τη δυτική ηρωίδα αυτό που μοιάζει αυταπόδεικτα να της ανήκει.
Τουλάχιστον, η πλοκή μετριάζει τη νεο-ψυχροπολεμική της προσέγγιση επιλέγοντας να μην καταλήξει σε κάποιον ξεδιάντροπο θρίαμβο τύπου «Ρόκι», αλλά να εστιάσει μέχρι τέλους στις αντιξοότητες που αντιμετώπισε η Γουόμακ, υπογραμμίζοντας έτσι το επιμύθιο για τη σημασία που έχει η προσήλωση στον στόχο για την εκπλήρωση ενός ονείρου, όσο απίθανο κι αν μοιάζει αυτό.