Μια πιο ευχάριστη εβδομάδα σε σύγκριση με τις προηγούμενες, με άνισες, αλλά διασκεδαστικές ταινίες διαφόρων ειδών.
KANDAHAR: ΣΗΜΕΙΟ ΔΙΑΦΥΓΗΣ
KANDAHAR
Σκην.: Ρικ Ρόμαν Γουό
Πρωτ.: Τζέραρντ Μπάτλερ, Ναβίντ Νεγκαμπάν, Νίνα Τουσέντ- Γουάιτ
Η ταυτότητα ενός βρετανού πράκτορα που συνεργάζεται με τη CIA στη Μέση Ανατολή, αποκαλύπτεται από μια δημοσιογραφική έρευνα. Κινδυνεύοντας να αιχμαλωτιστεί στη διάρκεια μιας αποστολής, μόνη του διέξοδος είναι μια αεροπορική βάση στην Κανταχάρ, όπου πρέπει να φτάσει εγκαίρως μαζί με τον μεταφραστή του, αφού γλιτώσει από τους πολυάριθμους εχθρούς που τον θέλουν για λάφυρο.
Ταινία δράσης που αποτελεί την τρίτη συνεργασία μεταξύ του πρωταγωνιστή Μπάτλερ και του σκηνοθέτη Γουό, μετά τα «Ο φύλακας άγγελος έπεσε» («Angel Has Fallen», 2019) και «Greenland: το τελευταίο καταφύγιο» («Greenland», 2020).
Την αφηγηματική ιδέα του δυτικού πράκτορα που προσπαθεί να διαφύγει μαζί με τον μεταφραστή του από το Αφγανιστάν την ξαναείδαμε πρόσφατα στο «Άρρηκτος δεσμός» («Guy Ritchie’s The Covenant», Γκάι Ρίτσι). Ευτυχώς όμως, ο σεναριακός χειρισμός της εδώ είναι γεωπολιτικά πιο πολυδιάστατος κι επικριτικός προς τη δυτική υποκρισία, περιλαμβάνοντας μεγαλύτερο εύρος χαρακτήρων με ποικιλία διαφορετικών οπτικών.
Από τη μία, η πλοκή σκιαγραφεί την ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και του Αφγανιστάν ως ένα “Βερολίνο του Ψυχρού Πολέμου”, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ρόμαν, ως ένα πεδίο διαπλεκόμενων συμφερόντων πολλών διαφορετικών δυνάμεων.
Από την άλλη, η Δύση (όπως ‘εκπροσωπείται’ στο σενάριο από τις αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες) δεν παρουσιάζεται σαν σωτήρας, αλλά η δράση της τοποθετείται σε κριτικό πλαίσιο μέσα από τους χαρακτήρες της δημοσιογράφου Λούνα, που εκθέτει τις παράνομες παρεμβάσεις των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, αλλά και του χαρακτηρολογικά πιο ανεπτυγμένου (σε σύγκριση με την ταινία του Ρίτσι) μεταφραστή Μοχάμεντ, που αντιπαρατίθεται με τον Τομ για τα δεινά που έχει επιφέρει ο παρεμβατισμός των δυτικών συμφερόντων στη χώρα του.
Κι όλα τα παραπάνω δε συνθέτουν απλώς τη θεματική ρητορική, αλλά αξιοποιούνται ενεργά στη δράση, στήνοντας απανωτά εμπόδια για τους ήρωες και ταλαιπωρώντας τους με αληθοφάνεια, ώσπου να φτάσουν στο ομολογουμένως συμβατικό τέλος, που μπορεί να μην είναι όσο αιχμηρό θα ταίριαζε στον ως τότε χειρισμό του σεναρίου, αλλά τουλάχιστον δεν τον αναιρεί κι εντελώς, αποφεύγοντας να καταλήξει αντιφατικό κι υπονομευτικό.
ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΜΑΡΛΟΟΥ
MARLOWE
Σκην.: Νιλ Τζόρνταν
Πρωτ.: Λίαμ Νίσον, Νταϊάν Κρούγκερ, Τζέσικα Λανγκ
Ταινία μυστηρίου με πρωταγωνιστή τον λογοτεχνικό ντετέκτιβ, που δημιούργησε ο αμερικανός συγγραφέας Ρέιμοντ Τσάντλερ το 1939 στο μυθιστόρημά του «The Big Sleep».
Πριν από τον Νίσον, τον ήρωα έχουν υποδυθεί στον κινηματογράφο μεταξύ άλλων ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο «The Big Sleep» (Χάουαρντ Χωκς, 1946), ο Τζέιμς Γκάρνερ στο «Marlowe» (Πωλ Μπόγκαρτ, 1969), ο Έλιοτ Γκουλντ στο «The Long Goodbye» (Ρόμπερτ Όλτμαν, 1973) κι ο Ρόμπερτ Μίτσαμ στο «Farewell, My Lovely» (Ντικ Ρίτσαρντς, 1975).
Ο διακεκριμένος ιρλανδός σκηνοθέτης Νιλ Τζόρνταν δίνει τη δική του εκδοχή του ήρωα στο πρόσωπο του συμπατριώτη του, Λίαμ Νίσον. Η κομψή ανασύσταση της εποχής, το σπουδαίο καστ κι ο απαραίτητος διάχυτος κυνισμός στην ατμόσφαιρα, ο οποίος χαρακτηρίζει το φιλμ- και το νεο- νουάρ, συνθέτουν μια ικανοποιητικά διεκπεραιωτική προσθήκη στο είδος.
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗΣ
NO HARD FEELINGS
Σκην.: Τζιν Στουπνίτσκι
Πρωτ.: Τζένιφερ Λώρενς, Άντριου Μπαρθ Φέλντμαν
Μια τριαντάρα που προσπαθεί με δυσκολία ν’ αντεπεξέλθει στα χρέη της και να διατηρήσει την ιδιοκτησία του σπιτιού της, απαντάει στην αγγελία δύο γονέων, που ψάχνουν μια κοπέλα να ‘ξεψαρώσει’ τον γιο τους πριν πάει στο πανεπιστήμιο.
Ευχάριστη κωμωδία, κυρίως χάρη στο κωμικό ταλέντο της Λώρενς και το συνεπές σενάριο, το οποίο ξέρει πώς ν’ αποφύγει ρομαντικά κλισέ που θα ήταν αλλόκοτα κι ανούσια, και να οδηγήσει τη σχέση των ηρώων σε μια πιο ουσιαστική κατάληξη.
ASTEROID CITY
Σκην.: Γουές Άντερσον
Πρωτ.: Τζέισον Σουόρτσμαν, Σκάρλετ Γιοχάνσον, Τομ Χανκς, Τζέφρι Ράιτ, Τίλντα Σουίντον, Έντουαρντ Νόρτον
Μετά τον θάνατο της γυναίκας του και στον δρόμο για τον πλούσιο πεθερό του, ένας φωτογράφος με τα τέσσερά του παιδιά κάνουν στάση στην Asteroid City στη μέση της ερήμου για τη βράβευση του γιού για το επιστημονικό του επίτευγμα. Η βλάβη στο αυτοκίνητό τους, η παρουσία μιας κινηματογραφικής σταρ κι η εμφάνιση ενός εξωγήινου θ’ αλλάξουν το πρόγραμμά τους.
Ακόμα μια κομεντί από τον αμερικανό σκηνοθέτη Άντερσον, φτιαγμένη πάντα στο τόσο ιδιότυπο εικονολατρικό του ύφος με τα γραφικά σκηνικά, τα πλούσια χρώματα και τη σχολαστικά υπολογισμένη φωτογραφία, που καταλήγουν σε απόλυτα συμμετρικές συνθέσεις, γεμάτες από πολυπληθή καστ χολιγουντιανών αστέρων.
Το πρόβλημα όμως με τους σκηνοθέτες που έχουν πολύ συγκεκριμένο ύφος και κάνουν συχνά ταινίες (όπως επίσης ο Γούντι Άλεν κι όψιμα στην καριέρα του ο Τέρενς Μάλικ), είναι ότι έρχεται ένα σημείο, όπου είτε καταφέρνουν ν’ ανανεωθούν, είτε μοιάζουν να βαλτώνουν στη μανιέρα τους.
Ο Άντερσον είναι αντικείμενο μιας τέτοιας συζήτησης αυτή την εποχή, κι εγώ φοβάμαι ότι τάσσομαι με την πλευρά που διακρίνει βάλτωμα και στείρα επανάληψη.
Η φετινή του ταινία δηλαδή είναι όπως πάντα πανέμορφη, περιστασιακά αστεία κιόλας, αλλά η πλοκή παρεκβαίνει κι αναλώνεται στην ιδιομορφία των χαρακτήρων, ξεχνώντας ν’ ακολουθήσει μια σταθερή κι ενδιαφέρουσα τροχιά.