Ο χώρος του χρόνου

ΕΔΩ
HERE

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ζεμέκις
Πρωταγωνιστούν: Τομ Χανκς, Ρόμπιν Ράιτ, Πωλ Μπέτανι

Στην ίδια τοποθεσία που κάποτε τριγυρνούσαν δεινόσαυροι και πολύ αργότερα κατοίκησαν πρώτοι οι ιθαγενείς αμερικανοί, στις αρχές του 20 ου αιώνα χτίζεται ένα σπίτι, στο οποίο τα επόμενα εκατό χρόνια θα στεγαστούν διαφορετικά ζευγάρια και οικογένειες που θα περάσουν απ’ όλες τις χαρές και τις λύπες της ζωής.

Δράμα που διασκευάζει το ομώνυμο graphic novel του αμερικανού Ρίτσαρντ Μαγκουάιρ, το οποίο εκδόθηκε το 2014. Επίσης, σηματοδοτεί την επανένωση των Χανκς, Ράιτ και Ζεμέκις τριάντα χρόνια μετά το «Φόρεστ Γκαμπ» («Forrest Gump», 1994).

Η ταινία διαθέτει διάφορα ιδιότυπα χαρακτηριστικά της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη.

Πρώτον, επιλέγει να διασκευάσει μια ιστορία που βασίζεται σ’ ένα σκηνοθετικό εύρημα, καθώς όλη η αφήγηση εικονίζεται από την ίδια στατική οπτική γωνία. Δεύτερον, υιοθετεί την τεχνολογία ψηφιακής ‘αφηλικίωσης’ (de-aging), για να κάνει τους πρωταγωνιστές της να φαίνονται νεότεροι.

Τρίτο κι ίσως σημαντικότερο, το υπαρξιακό υπόβαθρο της ιστορίας κι ο τρόπος με τον οποίο ο Ζεμέκις τοποθετεί τη σημερινή ιστορία του μέσα σ’ ένα ευρύτερο χωροχρονικό πλαίσιο εξέλιξης, θυμίζει το παρόμοιο εναρκτήριο πλάνο στην επίσης δική του κι εξαιρετική «Επαφή» («Contact», 1997).

Οι πολυάριθμες ιστορίες κι η συχνή εναλλαγή μεταξύ τους αποτελούν ταυτόχρονα πλεονέκτημα και μειονέκτημα. Αφενός αναπληρώνουν τη στατικότητα της κάμερας κι ενισχύουν τη διαχρονική θεματική της πλοκής. Αφετέρου αποτρέπουν το σενάριο να εμβαθύνει στους χαρακτήρες, ενώ η προσέγγιση εξαρχής είναι εμποτισμένη με την τυπική χολιγουντιανή ελαφρότητα.

Παρόλαυτά, προσωπικά νιώθω ότι η ταινία έχει πράγματα να πει για τη θέση μας στον κόσμο, τοπολογικά και υπαρξιακά, για τον χρόνο που φεύγει αστραπιαία, τη διαδοχή μας μέσα σ’ αυτόν, αλλά και τα σημάδια που αφήνουμε πίσω. Και τα λέει όπως ταιριάζει στη φευγαλέα και -φαινομενικά- μάταιη ύπαρξή μας: χωρίς να υποχωρεί αναγκαστικά σε happy end, με μια ζεστή, γλυκόπικρη καθησύχαση.

HERETIC
Σκηνοθεσία: Σκοτ Μπεκ, Μπράιαν Γουντς
Πρωταγωνιστές: Χιου Γκραντ, Κλόι Ιστ, Σόφι Θάτσερ

Δύο νεαρά κορίτσια που ανήκουν στο δόγμα των Μορμόνων, επισκέπτονται έναν μεσήλικα που ενδιαφέρεται να ασπαστεί τη θρησκεία τους. Εκεί διαπιστώνουν ότι τα πραγματικά του κίνητρα είναι διαφορετικά.

Ταινία τρόμου που μπαίνει στον κόπο να εμπλουτίσει την κατά τ’ άλλα συνηθισμένη πλοκή της με μια θρησκειολογική συζήτηση. Το πρόβλημα είναι ότι η ορθολογική κι ιστορική επιχειρηματολογία που απομυθοποιεί τη θρησκεία και τους λόγους της ύπαρξής της ταυτίζεται με τον κακό της υπόθεσης, με την ταινία να υποχωρεί στον οπισθοδρομικό αποκρυφισμό που διακρίνει το είδος γενικότερα.

Ο Χιου Γκραντ προσεγγίζει με φοβερή ψυχραιμία τον ρόλο του, αποφεύγοντας τα κλισέ και παίζοντας συνεχώς με μια αγχωτική για τον θεατή φυσιολογικότητα, η οποία περιμένει κανείς ότι θα εκραγεί ανά πάσα στιγμή, ενώ στη διαρκή αναστάτωση συμβάλλει επίσης η συνεχώς ύποπτη κίνηση της κάμερας που εξασφαλίζει ο διευθυντής φωτογραφίας Τσανγκ Τσανγκ-χουν.

Δυστυχώς, από τη στιγμή που η πλοκή μεταφέρεται στο υπόγειο, η υποβλητικότητα δίνει τη θέση της στην υπερβολή, με το σενάριο να γίνεται συνεχώς πιο εξεζητημένο και κοινότοπο.

Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΩΝ: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΡΟΧΙΡΙΜ
THE LORD OF THE RINGS: THE WAR OF THE ROHIRRIM

Σκηνοθεσία: Κέντζι Καμιγιάμα

Με τις φωνές των: Μπράιαν Κοξ, Γκάια Γουάιζ, Λουκ Πασκουαλίνο, Μιράντα Ότο

Η Ήρα, κόρη του Χελμ, βασιλιά του Ρόχαν, καλείται να υπερασπιστεί το βασίλειό της από τον σφετεριστή Γουλφ, που έχει βάλει στόχο να ξεκληρίσει την οικογένειά της.

Περιπετειώδες anime φαντασίας βασισμένο στα βιβλία του Τζον Ρ. Ρ. Τόλκιν και το οποίο αποτελεί prequel της τριλογίας του Πίτερ Τζάκσον, στην οποία παραπέμπει με διάφορους τρόπους, από τη γραμματοσειρά του κεντρικού τίτλου και το μουσικό μοτίβο του Χάουαρντ Σορ που χρησιμοποιεί σύντομα στην αρχή, μέχρι την ευθεία αναφορά σε πρόσωπα και
γεγονότα.

Ένα πρότζεκτ που εξαρχής σχεδιάστηκε με μια νομική αφορμή, ώστε να μπορέσει η Warner Bros/ New Line να διατηρήσει τα κινηματογραφικά δικαιώματα του «Αρχοντα», παρόλαυτά είναι όμορφα σχεδιασμένο, με μια πλούσια και γρήγορη πλοκή, που ακόμα κι αν δεν καταφέρει να κατακτήσει το ευρύ κοινό, λογικά θα αφήσει ικανοποιημένους τους οπαδούς της σειράς.