BACK TO BLACK
Σκην.: Σαμ Τέιλορ- Τζόνσον
Πρωτ.: Μαρίζα Αμπέλα, Τζακ Ο Κόνελ, Έντι Μάρσαν, Λέσλι Μάνβιλ
Στο Λονδίνο των αρχών της δεκαετίας του 2000 η νεαρή τραγουδίστρια Έιμι Γουάινχαουζ ξεκινάει μια καριέρα που θα την κάνει διάσημη σε όλον τον κόσμο, με τραγούδια εμπνευσμένα κυρίως από την κακοποιητική της σχέση με τον μεγάλο της έρωτα.
Μουσικό βιογραφικό δράμα, η συμβατικότητα του οποίου αμβλύνεται τουλάχιστον από το εξαιρετικό καστ και τις καλές ερμηνείες του, αν και προσωπικά βρήκα εκείνη της Αμπέλα πιο στρογγυλεμένη και γλυκερή από την εντύπωση που δημιουργούσε η δημόσια εικόνα της τραγουδίστριας γι’ αυτή.
ΣΤΕΝΕΣ ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ
LATE NIGHT WITH THE DEVIL
Σκην.: Κάμερον Καρνς, Κόλιν Καρνς
Πρωτ.: Ντέιβιντ Νταστμάλτσιαν, Λώρα Γκόρντον, Ίαν Μπλις
Στη διάρκεια ενός τηλεοπτικού τοκ- σόου το Χαλογουίν του 1977, οι καλεσμένοι βρίσκονται αντιμέτωποι με παραφυσικά φαινόμενα, που προσωρινά φαίνεται να εξηγούνται, αλλά στην πορεία αποδεικνύονται αληθινά και θανατηφόρα.
Ταινία τρόμου που επιτέλους εκτυλίσσεται σ’ έναν αφηγηματικό χώρο ο οποίος δεν είναι δάσος, μοναστήρι ή στοιχειωμένο σπίτι, ανανεώνοντας θεματικά την απελπιστικά στερεότυπη τοπογραφία του είδους του τρόμου, στήνοντας μια αλληγορική σάτιρα για τα ΜΜΕ και τους τρόπους με τους οποίους μεταχειρίζονται το κοινό.
Η ταινία μοιάζει να διαθέτει όλα τα επιμέρους στοιχεία που θα της επέτρεπαν ν’ αποτελέσει μια πραγματικά ξεχωριστή προσθήκη στο είδος:
εκτός από τη σεναριακή ιδέα, υπάρχει επίσης η ύποπτη φυσιογνωμία του Νταστμάλτσιαν, η σταδιακή κλιμάκωση της αγωνίας και το εύστοχο παιχνίδι με το τι είναι αληθινό και τι όχι. Κι όλα αυτά είναι καλά, αλλά στο ουσιαστικό κομμάτι του τρόμου, προσωπικά η ταινία με άφησε ασυγκίνητο, καθώς ένιωσα ότι οι σχετικές σκηνές είτε δεν ήταν πειστικές (το ξέσπασμα του Κρίστου), είτε απλώς δεν ήταν αρκετά υποβλητικές (όπως στη σκηνή της κορύφωσης).
GHOSTBUSTERS: Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ
GHOSTBUSTERS: FROZEN EMPIRE
Σκην.: Γκιλ Κέναν
Πρωτ.: Μακένα Γκρέις, Κάρι Κουν, Πωλ Ραντ, Νταν Ακρόιντ, Έρνι Χάτσον, Μπιλ Μάρεϊ
Στη σημερινή Νέα Υόρκη η ομάδα των Ghostbusters καλείται ν’ αντιμετωπίσει έναν δαίμονα που σκοπεύει να παγώσει όλο τον κόσμο για να κυριαρχήσει σ’ αυτόν.
Κωμική περιπέτεια φαντασίας, που ακολουθεί τα «Ghostbusters» (Άιβαν Ράιτμαν, 1984), «Ghostbusters II» (Άιβαν Ράιτμαν, 1989) και «Ghostbusters: Afterlife» (ή αλλιώς «Ghostbusters: Legacy», Τζέισον Ράιτμαν, 2021), παραβλέποντας το εμπορικά αποτυχημένο ριμέικ με γυναικείο καστ «Ghostbusters» (Πωλ Φιγκ, 2016).
Δεδομένων των ειδών που συνδυάζει και της κινηματογραφικής ιστορίας της, η ταινία είναι αφόρητα ανιαρή, χωρίς να καταφέρνει να υπηρετήσει ούτε στοιχειωδώς τους ειδολογικούς της στόχους (κωμωδία, αγωνία και -έστω ανώδυνο- τρόμο), βαλτώνοντας σε άνοστο χιούμορ, αδιάφορους χαρακτήρες και παιδαριώδη χειρισμό της απειλής από τους κακούς του σεναρίου.