ΟΝΕΙΡΑ ΙΛΟΥΣΤΡΑΣΙΟΝ
MAGAZINE DREAMS
Σκηνoθεσία: Ελάιτζα Μπάιναμ
Πρωταγωνιστούν: Τζόναθαν Μέιτζορς, Χάρισον Πέιτζ, Χάριετ Σάνσομ Χάρις, Χέιλι Μπενετ
Ένας ψυχικά ασταθής ερασιτέχνης μπόντι- μπίλντερ προσπαθεί ν’ αναδειχτεί στο άθλημα που αγαπάει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, ενώ παράλληλα προσπαθεί να ελέγξει τις καταστροφικές εκρήξεις θυμού του και να βελτιώσει τις προσωπικές και κοινωνικές του σχέσεις.
Ψυχολογικό και κοινωνικό δράμα που αποτελεί παραγωγή του 2023, βραβευμένο στο φεστιβάλ του Σάντανς εκείνης της χρονιάς. Βγαίνει όμως στις αίθουσες με καθυστέρηση
δύο ετών, λόγω της καταδίκης του πρωταγωνιστή Μέιτζορς για κακοποιητική συμπεριφορά προς τη σύντροφό του, που διέκοψε απότομα τη ραγδαία ως τότε ανερχόμενη καριέρα του, η οποία του επεφύλασσε μέχρι και τον ρόλο του κεντρικού κακού στην τρέχουσα φάση του Σύμπαντος της Marvel, πριν η εταιρεία σπάσει το συμβόλαιό του λόγω των νομικών του
προβλημάτων.
Όμως, όσο απαράδεκτη κι αν ήταν η συμπεριφορά του ηθοποιού, ο σχετικά ελαφρύς νομικός χαρακτηρισμός της κι η ανώδυνη αντίστοιχη ποινή της, του επέτρεψαν να δρομολογήσει τη σταδιακή επιστροφή του στο προσκήνιο, ξεκινώντας με την κυκλοφορία της συγκεκριμένης ταινίας από την εταιρεία Briarcliff, η οποία μετά τη διανομή και του εξαιρετικού αλλά πολιτικά επίφοβου «The Apprentice» (Αλί Αμπάσι, 2024), έχει αρχίσει να
φτιάχνει το προφίλ μιας εταιρείας που αγοράζει καλές ταινίες που άλλοι φοβούνται ν’ αγγίξουν.
Η συμπεριφορά του Μέιτζορς στην προσωπική του ζωή μπορεί να είναι προβληματική, αλλά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα προβληματικό στην ερμηνεία του ως Κίλιαν Μάντοξ. Αντιθέτως, προσφέρει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς, που υπό άλλες συνθήκες θα τον καθιστούσε οσκαρικό φαβορί. Ανώριμος, αμήχανος, ευάλωτος, αδέξιος, αλλά κι εμμονικός, ανεξέλεγκτος, κτηνώδης, ο Κίλιαν είναι έρμαιο του μυαλού του, που τον ωθεί σε ολοένα πιο ακραίες συμπεριφορές, παρότι ο σκηνοθέτης/ σεναριογράφος Μπάιναμ τον συμπονάει αρκετά ώστε να τον συγκρατήσει ακριβώς πριν αυτοκαταστραφεί ολοκληρωτικά. Προς τιμήν του, αυτό δε σημαίνει ότι του παρέχει και μια εύκολη λύση, απλώς τον αφήνει μετέωρο, με μια αμυδρή ελπίδα βελτίωσης και διαφυγής από το φαινομενικά αναπόδραστο αδιέξοδό του.
ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ
SINNERS
Σκηνοθεσία: Ράιαν Κούγκλερ
Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Μάιλς Κέιτον, Γούνμι Μοσάκου, Χέιλι Στάινφελντ, Τζακ Ο Κόνελ
Στον Μισισιπή του 1932 δύο δίδυμοι μαύροι αδερφοί επιστρέφουν στη γενέτειρά τους για να ανοίξουν ένα μπαρ με μπλουζ. Τα εγκαίνια όμως όχι μόνο δεν εκτυλίσσονταιπανηγυρικά, αλλά επιφυλάσσουν μια ξαφνική επίθεση από βρικόλακες.
Ταινία τρόμου που αποτελεί την πέμπτη συνεργασία ανάμεσα στον σκηνοθέτη Κούγκλερ και τον πρωταγωνιστή Τζόρνταν, μετά από τα «Μια στάση πριν το τέλος» («Fruitvale Station», 2013), «Κριντ: Η γέννηση ενός θρύλου» («Creed», 2015), «Black Panther» (2018) και «Black Panther: Wakanda Forever» (2022).
Ένας φόρος τιμής στη μαύρη ιστορία και κουλτούρα, ιδιαίτερα τη μουσική, αμπαλαρισμένος ως ταινία βρικολάκων: οπτικά και ηχητικά υπέροχος, δεξιοτεχνικά γυρισμένος σε μεγαλοπρεπές φορμά IMAX από τη διευθύντρια φωτογραφίας Ότομν Ντουράλντ Άρκαπο, μ’ ένα λαμπρό καστ που αφιερώνει όλη του την ενέργεια και το ταλέντο, με τον ηγετικό Τζόρνταν να επιβάλλεται άνετα στον διπλό του ρόλο και τη Γούνμι Μοσάκου να ξεχωρίζει για τον δυναμισμό της ως Άννι.
Όμως, όσο αξιέπαινη κι αν είναι η πρόθεση του Κούγκλερ, η ταινία καταλήγει να μοιάζει επίπεδη και σεναριακά όχι το ίδιο επιμελημένη όσο στην τεχνική της πλευρά. Καταρχάς, η
βιασύνη της πλοκής να εκτυλιχθεί ολόκληρη μέσα σε μια μέρα είναι παράδοξη σε σχέση με την πολύπλευρη οργάνωση που απαιτεί το στήσιμο του μπαρ κι υπονομεύει την αληθοφάνειά της. Δεύτερον, όλα εκτυλίσσονται τόσο τακτοποιημένα, οι σεκάνς ακολουθούν παρατακτικά η μία την άλλη, χωρίς κάποια σοβαρή διακύμανση ή ανατροπή, ενώ οι σκηνές δράσης στερούνται αγωνία και τρόμο, που είναι και το ζητούμενο. Ακόμα κι η αλλαγή ειδολογικής κατεύθυνσης στη μέση του φιλμ από γκανγκστερική περιπέτεια στον τρόμο δεν ξαφνιάζει, καθώς έχει ήδη προεξοφληθεί από τον μηχανισμό προώθησης της ταινίας και παραπέμπει σε προηγούμενους τίτλους του είδους όπως το «Από το σούρουποn nως την αυγή» («From Dusk Till Dawn», Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, 1996). Τρίτον, όταν τελικά ξεσπά η επίθεση των βρικολάκων, είναι σχετικά σύντομη και διεκπεραιωτική, ενώ όταν το ουσιαστικό μέρος της πλοκής μοιάζει να έχει τελειώσει, μπαίνει ως μάλλον αμήχανο συμπλήρωμα μία επίσης βιαστικά στημένη επίθεση από την Κου Κλουξ Κλαν. Υπάρχουν επίσης δύο σκηνές στη μέση και στο τέλος των τίτλων τέλους, που ενισχύουν την πολιτισμική κι όχι την τρομακτική πλευρά του σεναρίου, επιβεβαιώνοντας τις θεματικές προτεραιότητες του σκηνοθέτη.