ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΣ 2
INSIDE OUT 2
Σκηνoθεσία: Κέλσι Μαν
Με τις φωνές των: Έιμι Πόλερ, Φίλις Σμιθ, Τόνι Χέιλ, Αντέλ Εξαρχόπουλος
Καθώς η μικρή Ράιλι περνάει στην εφηβεία, η Χαρά, η Θλίψη, ο Φόβος κι η Αηδία υποδέχονται στο μυαλό της τα καινούρια συναισθήματα Ανησυχία, Ντροπή, Ζήλια και Βαρεμάρα, με τα οποία συγκρούονται για την κυριαρχία στη ζωή του κοριτσιού.
Κωμωδία εμψύχωσης (animation) η οποία συνεχίζει το κριτικά κι εμπορικά επιτυχημένο πρώτο μέρος που σκηνοθέτησε ο Πιτ Ντόκτερ το 2015. Επίσης, πρόκειται για την ταινία που επαναφέρει την Pixar στις επιτυχίες, με πάνω από 700 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως τις δέκα πρώτες μέρες προβολής, έπειτα από ένα σερί εισπρακτικών απογοητεύσεων τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και δεν είναι τυχαίο ότι χρειάστηκε ένα σίκουελ για να το καταφέρει, καθώς είτε στο Disney+ λόγω του κορωνοϊού, είτε στις αίθουσες, οι έξι τελευταίες πρωτότυπες ταινίες της δεν κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοινού.
Η δεύτερη ταινία λοιπόν καταφέρνει να είναι εξίσου ευρηματική με την πρώτη, διατηρώντας τη ζωηράδα των χαρακτήρων και τη φρεσκάδα των ερμηνειών, που σε συνδυασμό με την πλούσια και γρήγορη πλοκή προσφέρουν απολαυστική κι έξυπνη ψυχαγωγία σε όλες τις ηλικίες.
ΟΙ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΙ
THE BIKERIDERS
Σκηνoθεσία: Τζεφ Νίκολς
Πρωταγωνιστούν: Τζόντι Κόμερ, Όστιν Μπάτλερ, Τομ Χάρντι
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 μια συμμορία μηχανόβιων στις Μεσοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α. σταδιακά γιγαντώνεται από μια τοπική ομάδα αγώνων σε μια εγκληματική οργάνωση, με συνέπειες που τα ιδρυτικά μέλη της δεν είχαν προβλέψει.
Δράμα εγκλήματος το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο φωτογραφικό λεύκωμα του πρωτοπόρου αμερικανού φωτορεπόρτερ Ντάνι Λάιον, που εκδόθηκε το 1968 και αποτύπωνε τη ζωή μιας συμμορίας μηχανόβιων στο Σικάγο της εποχής.
Παρότι η πλοκή συχνά μοιάζει να χάνει προσανατολισμό και στόχο, τελικά λειτουργεί ως μια σπουδή στην αρρενωπότητα, όπως καθορίζεται από τον κεντρικό της χαρακτηρολογικό άξονα που είναι η σχέση του Μπένι και του Τζόνι, με τις εξαιρετικές ερμηνείες απ’ όλο το καστ να αποζημιώνουν για τις αστάθειες του αφηγηματικού ρυθμού. Επίσης, η ταινία αναγνωρίζει την ειδολογική παράδοση που ακολουθεί και φροντίσει να τοποθετήσει τον εαυτό της μέσα σ’ αυτήν, με οργανικά ενταγμένες σεναριακές αναφορές στον «Ατίθασο» («The Wild One», Λάσλο Μπένεντεκ, 1953) και τον «Ξένοιαστο καβαλάρη» («Easy Rider», Ντένις Χόπερ, 1969).
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΚΑΡΜΕΝ
Σκηνοθεσία: Ζαχαρίας Μαυροειδής
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Τσιαντούλας, Ανδρέας Λαμπρόπουλος, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Νικόλας
Μίχας
Δύο γκέι φίλοι περνούν το καλοκαίρι τους προσπαθώντας να γράψουν ένα αυτοβιογραφικό κινηματογραφικό σενάριο με θέμα τον πρόσφατο χωρισμό του ενός απ’ αυτούς, τον οποίο δεν έχει ξεπεράσει ακόμη.
Αισθηματική κομεντί που τιμήθηκε με τα βραβεία Κοινού, Mermaid και Νεότητας Φοιτητών Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης στο περυσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πρόκειται επίσης για την τρίτη μεγάλου μήκους μυθοπλασία του σκηνοθέτη, μετά τον πρωτόλειο «Ξεναγό» (2011) και τον εξαιρετικό «Απόστρατο» (2019), που, όπως κι η φετινή ταινία του σκηνοθέτη, αποτελούν μερικά από τα καλύτερα δείγματα του ελληνικού κουίρ σινεμά.
Ο Μαυροδειδής ξεχωρίζει για την απίστευτα τρυφερή φυσικότητα με την οποία προσεγγίζει το σώμα, τη σεξουαλικότητα και το φύλο. Με μια οπτική αμόλυντη από την τοξικότητα κοινωνικών προκαταλήψεων και ψυχολογικών συμπλεγμάτων. Και δεν πρόκειται καθόλου γι’ απολιτική στάση, καθώς δεν παραβλέπει τις αντιξοότητες του κοινωνικού περιβάλλοντος. Απλώς επιλέγει να το υπερβεί και να λειτουργήσει με
περηφάνια και αξιοπρέπεια, όπως αξίζει στα κουίρ άτομα, και να δημιουργήσει ιστορίες όπου αυτά μπορούν να ζήσουν ελεύθερα και χαρούμενα.
Αυτό κάνει κι εδώ μ’ ένα πολύ ικανό κι εύστοχα επιλεγμένο καστ, αφηγούμενος μια γκέι φιλία και προτάσσοντάς τη πάνω από μια γκομενική υπόθεση, υπενθυμίζοντας τη σημασία της αλληλεγγύης μέσα στην κοινότητα, αφού προηγουμένως έχει φτιάξει ένα πλέγμα σχέσεων, για το οποίο το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν το εμβάθυνε λίγο περισσότερο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αυτοσαρκαστική ατάκα της Βασιλακοπούλου ως μητέρας του Δημοσθένη “ποια μάνα δεν έχει ντραπεί για ο παιδί της;” καθώς προσπαθεί να διασκεδάσει την αδυναμία της να συμβιβαστεί ακόμα και τόσα χρόνια μετά με τη σεξουαλικότητα του γιου της. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα παραπάνω είναι νομίζω σημαντικότερα από την περιστασιακή αρρυθμία της πλοκής και το χιούμορ, που για γκέι κομεντί, θα μπορούσε να είναι λιγότερο μετριοπαθές και περισσότερο αιχμηρό.
Ο ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ
THE EXORCISM
Σκηνoθεσία: Τζόσουα Τζον Μίλερ
Πρωταγωνιστούν: Ράσελ Κρόου, Ράιαν Σίμκινς, Σαμ Γουόρδινγκτον
Στη διάρκεια των γυρισμάτων του ριμέικ του «Εξορκιστή», ο πρωταγωνιστής καταλαμβάνεται από έναν δαίμονα, που σπέρνει τον θάνατο στην παραγωγή.
Ταινία τρόμου που αποτελεί τη δεύτερη ταινία εξορκισμού μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα στη φιλμογραφία του Ράσελ Κρόου, μετά το ανεκδιήγητο περυσινό «Ο εξορκιστής του Βατικανού» («The Pope’s Exorcist», Τζούλιους Έιβερι).
Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον γιο του του Τζέισον Μίλερ, που υποδυόταν τον πατέρα Ντέιμιεν Καράς στον «Εξορκιστή» («The Exorcist», Γουίλιαμ Φρίντκιν, 1973), για τον οποίο αποτελεί μια άτυπη και μετα-αφηγηματική συνέχεια, δυστυχώς αυτό το εγχείρημα συγγενεύει περισσότερο με την ταινία του Έιβερι, παρά με την ταινία του Φρίντκιν, ως εκνευριστικά κοινότοπο, ασυνάρτητο και προβλέψιμο.