Εβδομάδα κινηματογραφικής κοινοτοπίας.
ΔΟΚΤΩΡ ΥΠΝΟΣ
DOCTORSLEEP
Σκην.: Μάικ Φλάναγκαν.
Πρωτ.: Γιούαν Μαγκρέγκορ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Κάιλι Κουράν.
Έπειτα από τα τραυματικά γεγονότα στο ξενοδοχείο Overlookπου σημάδεψαν την παιδική ηλικία του, ο ενήλικος πια Ντάνι Τόρανς χρησιμοποιεί τη διαίσθησή του, τη ‘λάμψη’ του για να βοηθήσει ένα κορίτσι με το ίδιο χάρισμα να γλιτώσει από τα χέρια μιας ομάδας αγέραστων, που τρέφονται από τον θάνατο χαρισματικών παιδιών.
Ταινία τρόμου βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 72χρονου αμερικανού Στίβεν Κινγκ, που κυκλοφόρησε το 2013 κι αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του «Η λάμψη» («TheShining»), το οποίο εκδόθηκε το 1977 και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ με την ομότιτλη ταινία του 1980.
Εδώ τη συνέχεια αναλαμβάνει ο έμπειρος Φλάναγκαν, η φιλμογραφία του οποίου περιέχει αποκλειστικά ταινίες τρόμου. Ωστόσο, εκτός από τον «Καθρέφτη της Κολάσεως» («Oculus», 2013) που με ξάφνιασε πολύ ευχάριστα, οι επόμενες ταινίες του σκηνοθέτη μού φαίνονται απελπιστικά τετριμμένες και προβλέψιμες.
Το ίδιο ένιωσα και για τη φετινή, η οποία εκτυλίσσεται σαν μια πολύ συνηθισμένη ταινία του είδους, ούτε καν ιδιαιτέρως τρομακτική, τουλάχιστον προσφέροντας αποφασιστικές ερμηνείες από τον Μαγκρέγκορ και τη μικρή αποκάλυψη Κουράν, αφήνοντας τη Φέργκιουσον επιβλητική αλλά όχι ακριβώς τρομακτική.
Μάλιστα, τα στοιχεία που η ταινία δανείζεται από τον Κιούμπρικ για να συνδέσει τις δύο αφηγήσεις, από το μουσικό θέμα των Γουέντι Κάρλος και Ρέιτσελ Έλκιντ και τα εμβληματικά εμβόλιμα πλάνα, μέχρι την ανασύσταση σκηνών και την επιστροφή στο Overlook κατά την κλιμάκωση της πλοκής, μοιάζουν σαν να προσπαθεί αμήχανα να προσεταιριστεί την αίγλη του πρώτου φιλμ, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να υπενθυμίζει την ανωτερότητά του.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΚΥΡΙΕ ΚΑΘΗΓΗΤΑ
RICHARD SAYS GOODBYE
Σκην.: Γουέιν Ρόμπερτς.
Πρωτ.: Τζόνι Ντεπ, Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ, Οντέσα Γιανγκ, Ζόι Ντόιτς.
Ο Ρίτσαρντ είναι καθηγητής πανεπιστημίου που διαγιγνώσκεται με καρκίνο. Στον λίγο χρόνο που του απομένει, προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του όσο πιο γεμάτα μπορεί και ν’ αποχαιρετήσει τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του.
Μελοδραματική κομεντί για τη σημασία του να αξιοποιούμε κάθε στιγμή της ζωής, καθώς και για τη διαδικασία του αποχαιρετισμού στο τελικό στάδιο μιας ασθένειας. Το πρώτο θέμα δεν είναι παρά ένα κοινότοπο γλυκανάλατο κλισέ, που το σενάριο επαναλαμβάνει με μια βιαστική αναμασημένη εκδοχή του «Κύκλου των χαμένων ποιητών» («Dead Poets Society», Πίτερ Γουίρ, 1989). Το δεύτερο πνίγεται σε επιπόλαιο εξυπνακισμό κι επαναλαμβανόμενο μελοδραματισμό, με στόχο την ευτελή συγκίνηση.
ZOMBIELAND: ΔΙΠΛΗ ΒΟΛΗ
ZOMBIELAND: DOUBLE TAP
Σκην.: Ρούμπεν Φλάισερ.
Πρωτ.: Γούντι Χάρελσον, Έμα Στόουν, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν, Ζόι Ντόιτς, Ροζάριο Ντόσον.
Ο Ταλαχάσι, ο Κολόμπους, η Γουίτσιτα κι η Λιτλ Ροκ συνεχίζουν την περιπλάνησή τους σε μια Αμερική κυριευμένη από ζόμπι, προσπαθώντας να παραμείνουν ζωντανοί.
Κωμική περιπέτεια τρόμου, που συνεχίζει το «Zombieland» (Ρούμπεν Φλάισερ, 2009). Η ταινία επαναλαμβάνει επιτυχημένα το ύφος της πρώτης, αλλά δυστυχώς αυτό δε σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για το τελικό αποτέλεσμα, που παραμένει απογοητευτικά διεκπεραιωτικός χαβαλές με άνισο -στην καλύτερη περίπτωση- χιούμορ και πρόχειρα διακυβεύματα με παντελή έλλειψη κρισιμότητας.
Προσωπικά περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο ευχαριστήθηκα το σκέρτσο της ανερχόμενης Ζόι Ντόιτς, την οποία αυτή τη βδομάδα είδαμε και στην παραπάνω ταινία «Ποτέ δεν είναι αργά κύριε καθηγητά», όπου περνάει σχεδόν απαρατήρητη ως φοιτήτρια του Τζόνι Ντεπ. Αντιθέτως, εδώ λάμπει ως η στερεότυπα χαζοχαρούμενη, διασκεδαστικά ενοχλητική ξανθιά Μάντισον, τελείως άδεια από ευφυΐα, γεμάτη από ανοησία κι ερωτισμό.